Όσα δεν είπε ο Μητσοτάκης στον ΣΕΒ

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η «συναλλαγή» που πρότεινε χθες προς την επιχειρηματική κοινότητα ο βασικός διεκδικητής της εξουσίας, Κυριάκος Μητσοτάκης, εμφανίζεται, κατ’ αρχήν, ως έντιμη. Θα μειώσω φόρους και ασφαλιστικές εισφορές αλλά εσείς θα πρέπει να τις πληρώνετε.

Θα βελτιώσω το επιχειρηματικό περιβάλλον, μέσω μεταρρυθμίσεων, αλλά εσείς θα πρέπει να επενδύσετε και να φέρετε και τις εταιρικές σας καταθέσεις από το εξωτερικό.

Πράγματα, με άλλα λόγια, που ηχούν ως λογικά ή και αυτονόητα, όπως η εξασφάλιση μεγαλύτερης φορολογικής και ασφαλιστικής συμμόρφωσης, υπό το φως των μειούμενων συντελεστών.

Σε αυτό το -κατά τα λοιπά έντιμο- «quid pro quo», όπως λέμε τις συναλλαγές αυτές στο χωριό μου, ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης, πρόεδρος της ΝΔ, ωστόσο, μάλλον λησμόνησε να προσμετρήσει ορισμένες πάγιες παραμέτρους της ελληνικής οικονομικής σκηνής.

Για παράδειγμα, το γεγονός ότι επιχειρήσεις έκλειναν ή έφευγαν στο εξωτερικό και προ κρίσης, ακριβώς όπως έπρατταν και στη διάρκεια της κρίσης, με μεγαλύτερη όμως… έμφαση στα λουκέτα.

Η περίφημη ελληνική κλωστουφαντουργία, φερ’ ειπείν, «μετακόμισε» σχεδόν σύσσωμη σε χώρες βορείως της δικής μας ή έκλεισε, προ κρίσης. Μεγάλες ελληνικές βιομηχανίες, που δραστηριοποιούνταν ακόμη και στην παραγωγή τροχοφόρων, έκλεισαν προ κρίσης και αντιστοίχως μεγάλες αλλοδαπές βιομηχανικές μονάδες που ήσαν στη χώρα μας επέλεξαν να μεταφέρουν αλλού την παραγωγική τους δραστηριότητα.

Όλα αυτά, δε, τα γνωρίζουν πολύ καλά στον ΣΕΒ, όπου ομιλούσε χθες ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης και είναι μάλλον βέβαιο ότι θα μπορούσαν να τον διαβεβαιώσουν ότι οι λόγοι για τους οποίους συνέβησαν όλες αυτές οι «μετακομίσεις» και τα λουκέτα ούτε ήρθησαν στη διάρκεια της κρίσης, ούτε μπορούν να θεραπευτούν εν μία νυκτί.

Σαφώς, δε, δεν αφορούν μόνον τη γραφειοκρατία, την αναποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα ή τη βραδύτητα απονομής δικαιοσύνης.

Υπό το πρίσμα αυτό, όσο έντιμη κι αν είναι η συναλλαγή που προτείνει ο κ. Μητσοτάκης, δεν συμπεριλαμβάνει ζητήματα που αφορούν σε μία εκ των κυριοτέρων ελληνικών οικονομικών παθογενειών: τις συντεχνίες. Μία εκ των οποίων είναι βεβαίως και ο ΣΕΒ, όσο «νεωτεριστική» κι αν εμφανίζεται.

Με άλλα λόγια, οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα πρέπει να συμπεριλαμβάνουν όχι μόνον το πλήρες άνοιγμα της ελληνικής οικονομίας σε επίπεδο αγορών και επαγγελμάτων, το οποίο δεν επιτεύχθηκε επί μνημονιακών ετών αλλά και τον περιορισμό του ρόλου που διαδραματίζουν οι συντεχνίες σε κάθε κλάδο οικονομικής δραστηριότητας.  

Η ΔΕΗ, για παράδειγμα, την οποία μνημόνευσε και ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, ως ένα από τα προβλήματα που θα κληθεί να διαχειριστεί, εφόσον λάβει τη λαϊκή εντολή, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του ρόλου των συντεχνιών και της επίδρασης που αυτές ακόμη έχουν στην ελληνική οικονομία.

Άνοιξε ποτέ στα αλήθεια η αγορά ενέργειας στην Ελλάδα; Μπορούν οι ελληνικές επιχειρήσεις ή τα νοικοκυριά να ωφεληθούν από χαμηλότερες τιμές ελέω ανταγωνισμού στην παραγωγή ενέργειας;

Αντίστοιχα, μπορεί όποιος έχει μία εμπορική οικονομική δραστηριότητα να τη λειτουργήσει ανεμπόδιστα κάθε Κυριακή; Προφανώς όχι, επειδή, έτσι επέβαλαν οι συντεχνίες.

Ο κατάλογος είναι μακρύς και αφορά σχεδόν κάθε τομέα  οικονομικής δραστηριότητας και άρα έναν αντιστοίχως μακρύ κατάλογο συντεχνιών, ο ρόλος των οποίων οφείλει να περιοριστεί ώστε -ίσως- να καταφέρει η ελληνική οικονομία να κατακτήσει τους ρυθμούς ανάπτυξης που ευαγγελίζεται ο κ. Μητσοτάκης, εάν βεβαίως συντελεστούν και όλες οι λοιπές μεταρρυθμίσεις, όσο πολιτικό κόστος κι αν αυτές έχουν.

Όμως, αυτά δεν λέγονται παραμονές των εκλογών. Λέγονται; Μάλλον όχι…