Ένα ατμόπλοιο που το έλεγαν «Παννονία»

Βουδαπέστη. Όταν πλέεις στο κατάστρωμα της Παννονίας - μόλις έλυσε τον κάβο της στην όχθη του ποταμού - ο μεγάλος Δούναβης επιστρέφει στα αρχαία χρόνια του. Τότε που υπήρχαν η Παννονία, η Ιλλυρία και η Δακία. Ο χρόνος κυλάει προς τα πίσω, απλώς και μόνο επειδή το ατμόπλοιο το λένε «Παννονία».

Καμιά φορά ταξιδεύεις με τα ονόματα, τη στιγμή που τα ακούς ή τα διαβάζεις. Νοερά.
Δεν ξεχνώ ένα στιγμιαίο ταξίδι του μυαλού στην πλατφόρμα κάποιου σιδηροδρομικού σταθμού,περιμένοντας το τραίνο που θα με πήγαινε από μία πόλη της Γερμανίας σε μία άλλη. Απλώς από μία γερμανική πόλη σε μία άλλη. Ωστόσο, μέσα στη νύχτα, στην πλαϊνή πλατφόρμα, ένα μαγευτικό τραίνο ήταν έτοιμο να σφυρίξει. Η φωτεινή επιγραφή του έγραφε: «Βλαδιβοστόκ». Ήδη μαγεμένη από το Μέλανα Δρυμό, όπου κυριολεκτικά πατούσα τα πόδια μου, το τραίνο για το Βλαδιβοστόκ σήκωσε πόδια και μυαλά από τη γη και με πήγε στη NeverNeverLand.

Ταξίδι νοερό. Πόσο μου αρέσει που η λέξη «νοερό» φτιάχνει μουσική που ταιριάζει με το «νερό». Γιατί, όσο ρομαντικό και αν είναι το τραίνο μου προς το Βλαδιβοστόκ, όσο θρυλικό και αν είναι το “Orient Express” της Αγκάθα Κρίστι, η πλεύση στο νερό είναι το πιο «ταξιδευτικό» πράγμα.

Πλέοντας στο Δούναβη, στο ατμόπλοιο που το έλεγαν «Παννονία», σκεφτόμουν πως τα πλοία είναι βαφτισμένα με νόημα - και με ονόματα που ταξιδεύουν από την αρχαιότητα καπετάνιους καιλοστρόμους, ναυτικούς και ταξιδιώτες, περιηγητές και τυχοδιώκτες. Και μυθοπλάστες, λογοτέχνες, ποιητές και βάρδους. Στ’ αλήθεια ή νοερά, ταξίδεψαν όλοι, άλλοι στη γέφυρα κι άλλοι στα αμπάρια των καραβιών. Όχι μόνο στους καραβοκύρηδες - αρέσει πολύ και στους παραμυθάδες να τριγυρνούν στο κατάστρωμα και, ακόμη περισσότερο, να «χώνονται» στα αμπάρια.
Σκούνες, μπρίκια, φρεγάτες και μπρατσέρες, ο παραμυθάς πλάθει καράβια ακόμα και στη στεριά. Στον κόσμο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, «όταν ξύπνησαν ο ήλιος ήταν πιο ψηλά -έμειναν ξεροί από το θέαμα που αντίκρισαν. Μπροστά τους, τριγυρισμένη από φτέρες και φοινικιές, λευκή και σκονισμένη μες στο σιωπηλό πρωινό φως, βρισκόταν μια τεράστια ισπανική γαλέρα».

Μερικά «υδάτινα ταξίδια» και ονόματα στην πλώρη:

Στο βυθό του Ιούλιου Βερν και 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα, με το υποβρύχιο «Ναυτίλος» του Πλοίαρχου Νέμο – στο Μισισιπή του Μαρκ Τουέιν και του Χάκλμπερι Φιν, εκεί βουλιάζει στην παρακμή τουτο ποταμόπλοιο με το όνομα “Walter Scott” – στη Βαγία της Αίγινας, με το βαπόρι «Πορτοκαλής Ήλιος» του Σαρωνικού και της Ζωρζ Σαρρή– από το Λίβερπουλ στη Νέα Υόρκη, με το υπερωκεάνιο «Μέγας Ανατολικός» του Εμπειρίκου – στα νησιά του Ειρηνικού -και της ανταρσίας- με το ιστιοφόρο «Μπάουντι» –ταξίδια στα μήκη και στα πλάτη των εξερευνητών: Ο Χριστόφορος Κολόμβος, η «Σάντα Μαρία», η «Πίντα» και η καραβέλα «Νίνια», που σημαίνει «κοριτσάκι». Και, αιώνες μετά, από το Περού στην Πολυνησία, η σχεδία με το όνομα των Ίνκας «Κοντίκι» (Θεός Ήλιος) φορτωμένη Νορβηγούς ταξιδευτές –στη Σύρο, η «Χίμαιρα» του Καραγάτσηκαι, στην Καραϊβική, η «Καινούρια Πίστη», το ποταμόπλοιο του Μάρκες «με την κίτρινη σημαία της χολέρας να κυματίζει χαρούμενα από το μεγάλο κατάρτι» - γύρω από την Αφρική και στον Ινδικό Ωκεανό,ο Καπετάνιος Έιχαμπ κυνηγά με μανία το επικό κήτος ΜόμπιΝτικ, μετο τρικάταρτο φαλαινοθηρικό «Πίκουοντ», βαφτισμένο και αυτό σε γλώσσα ιθαγενών....ένα σκαρί ευγενές, αλλά και με τόση μελαγχολία.

Όπως κάθε τι ευγενές...Κάπως έτσι, με τις λέξεις του, «έδωσε ζωή» στο σκαρί του ο Χέρμαν Μέλβιλ - και ο Ρεμπό, έδωσε «φωνή»στο «Μεθυσμένο Καράβι» του.
Πλεούμενα κάθε λογής. Και βασίλισσα των μυθικών καραβιών, η Αργώ. Από την Ιωλκό στην Κολχίδα, για το «χρυσόμαλλο δέρας».

Το πλοίο του Οδυσσέα δεν έχει όνομα. Όλη η υφήλιος έχει όμως «ταξιδέψει» στην Ιθάκη με το ομηρικό καράβι.