Το ταξίδι αρθρογράφου του Ιndependent στην Αστυπάλαια -Μια διαφορετική περιγραφή ενός ταξιδιού [εικόνες]

Την εμπειρία του από το ταξίδι του στην Αστυπάλαια, τον περασμένο χρόνο, περιγράφει αρθρογράφος του Independent.

Και μπορεί να μη μένει στην καταγραφή των ομορφιών του νησιού αλλά να περιγράφει ακριβώς το ταξίδι του και τη στάση του για μια ημέρα στην Αθήνα, ωστόσο το κάνει με τρόπο ξεχωριστό.

«Η Αστυπάλαια απέχει μόνο 117 ναυτικά μίλια από τον Πειραιά, αλλά σου δίνει την αίσθηση ότι είναι πολύ πιο μακριά. Οτι είσαι πιο κοντά στην Τουρκία. Και όντως έτσι είναι. Από το 1537 έως το 1912 η Αστυπάλαια ανήκε στην Τουρκία. Το τουρκικό της όνομα ήταν Istanbulya. Το νησί είναι εξαιρετικά μικρό. Μόλις 97 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ενας και μοναδικός δρόμος διατρέχει όλο το νησί, που έχει σχήμα πεταλούδας», σημειώνει στην αρχή ακόμη του άρθρου, με τίτλο «Αστυπάλαια: Ενα απομονωμένο νησί, έναν ολόκληρο κόσμο μακριά από την Αθήνα».

Και αφού αναφέρεται σε κάποια από τα ξενοδοχεία του νησιού συνεχίζει την περιγραφή της εμπειρίας του από το ίδιο το νησί. «Δεν υπάρχουν λεπτομερείς χάρτες της Αστυπάλαιας, δεν υπάρχουν ονόματα οδών, το Google street view δεν μπορεί να σας βοηθήσει», προσθέτει.

«Πίσω από το κάστρο που βρίσκεται σκαρφαλωμένο στην κορυφή, βρίσκονται οκτώ ανεμόμυλοι με κόκκινη σκεπή, ένας εκ των οποίων, μάλιστα, έχει μετατραπεί σε βιβλιοπωλείο-βιβλιοθήκη. Ολοι τους αρχιτεκτονικά κοσμήματα».

Το φαγητό

«Οι επιλογές σε εστιατόρια περιορισμένες. Το Μπαρμπαρόσα, είναι ένα από τα γνωστότερα. Σερβίρει σαγανάκι, τζατζίκι, ντόπια γίδα βραστή και τηγανιτά μπαρμπούνια. Ο καλύτερος χάρτης που βρήκαμε στο νησί ήταν το... χάρτινο τραπεζομάντιλο στα τραπέζια του. Οσοι επιλέξουν το μυθικό ταβερνάκι Ακρογιάλι, θα φάνε σε τραπέζια που ίσα ίσα ισορροπούν πάνω στα βότσαλα κεφτεδάκια από στρείδια».

«Πολλές φορές επισκεφθήκαμε το Λιβάδι, που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Για να φθάσει κανείς εκεί πρέπει να ακολουθήσει ένα δρόμο στον οποίο μπορεί να οδηγήσει κανείς μόνο αν είναι εξαιρετικά νηφάλιος. Η ντόπιες γιαγιάδες, πάντως, φαίνεται ότι τα καταφέρνουν μια χαρά με τα αυτοκίνητά τους... Ο Αστρόπελος είναι ένα ένα απλό εστιατόριο στην παραλία το οποίο το έχει μια εντυπωσιακή γυναίκα. Εκεί θα φάτε πίτα με σέσκουλα και σπανάκι ή κουνέλι στιφάδο ακούγοντας Μπαχ σε μια ντίσκο-τρανς εκδοχή του», σημειώνει η Independent στο δημοσίευμά της.

Οι παραλίες

«Οι κάτοικοι της Αστυπάλαιας είναι περήφανοι για τις παραλίες του νησιού τους. Βάτσες, Καμινάκια, Τζανάκι, Πάππου, Σχοινώντας στο τέλος του δρόμου. Την απομόνωση την... πληρώνει κανείς με το γεγονός ότι η μόνη σύνδεση με τον πολιτισμό που υπάρχει εκεί είναι μια χημική τουαλέτα.Εντωμεταξύ ο άνεμος άρχισε να δυναμώνει. Εδώ το αποκαλούν μελτέμι. Τα μελτέμια διαρκούν από το Μάιο ως το Σεπτέμβριο. Η ελληνική ονομασία τους μπορεί να προέρχεται από το ιταλικό ''mal tempo'' (κακός καιρός). Ωρα να πηγαίνω».

Αθήνα, η συγκλονιστική θέα στον Παρθενώνα

«Επιστρέφοντας στην ηπειρωτική χώρα είχαμε μια ημέρα να εξερευνήσουμε τη νέα Αθήνα», σημειώνει ο αρθρογράφος του Independent αναφερόμενος στην επιστροφή του στην πρωτεύουσα.

Και αφού αναφέρεται σε μια σειρά από μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας, από εστιατόρια και μανάβικα, μέχρι μαγαζιά με ρούχα, καταλήγει στο εστιατόριο «Παπαδάκης» που όπως σημειώνει διευθύνεται από μια τηλεοπτική σταρ, την Αργυρώ Μπαρμπαρίγου. Αλλά και στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία», το οποίο εξυμνεί για τη βεράντα του. «Πήραμε το πρωινό μας στην ταράτσα του, που προσφέρει μια συγκλονιστική θέα στον Παρθενώνα, μια από τις μεγαλύτερες εμπειρίες ζωής για εμένα».

Η επιστροφή

«Κατά τη διάρκεια της πτήσης προς το Λονδίνο, σκεφτόμουν το πρώτο μου ταξίδι στην Αθήνα πριν από 40 χρόνια. Αυτό το παλιό άγχος για τα ταξίδια δεν με εγκατάλειπε ποτέ. Οταν ήμουν νέος και ταξίδευα, πάντα επιστρέφοντας έβρισκα μια κλήση που έτσι με... ανανέωνε. Τώρα περιμένω για ένα e-mail από τα παιδιά με μια φωτογραφία τους. Ολα αλλάζουν, αλλά ταυτόχρονα μένουν και τόσο ίδια, ειδικά στην Ελλάδα, όπου ο χρόνος μένει στάσιμος. Πετάξαμε πάνω από το Αιγαίο με ένα ολοκαίνουριο εκτυφλωτικό Airbus. Πίναμε ελληνικά κρασιά και το απομακρυσμένο νησί της Αστυπάλαιας φαινόταν να είναι πολύ πολύ πολύ μακριά...», καταλήγει.