Φολέγανδρος, μυθική και ονειροπαρμένη

Η Φολέγανδρος είναι αδιανόητα αδρή, κλειστή, συσπειρωμένη, με σκληρούς, απότομους, ονειροπαρμένους βράχους και με μια ατμόσφαιρα εντελώς ξεχωριστή. Παλιότερα είχε πολλά ονόματα — την ονόμαζαν Σιδερία για την αγριάδα του εδάφους της, Πολύκανδρο για τις πολυάριθμες πέτρες και βράχια, Πολύανδρο για τους πολυάριθμους άνδρες. Αλλά τελικά επικράτησε το όνομα Φολέγανδρος από το γιο του Μίνωα, που ήρθε στο νησί και το κατέκτησε.

Η υπέροχη Χώρα βρίσκεται συμπυκνωμένη στο χείλος του βράχου, λίγο ακόμα και θα κατρακυλήσει στο χάος, όμως η θέα από εκεί επάνω προσφέρεται επουράνια, εκστατική. Ακριβώς από την άλλη μεριά ο βράχος ανηφορίζει επίμονα δημιουργώντας μια ηρωική εκτίναξη. Λες και το έβαλε πείσμα από αυτό το σημείο το νησί να φτάσει τον ουρανό, ν’ αναληφθεί στα ύψη, όλο μεγαλείο και έπαρση.

Ισόβιο στολίδι αυτού του τόπου θεωρείται η εντυπωσιακή εκκλησία της Παναγίας, μεγαλόπνοο κτίσμα του 19ου αιώνα, που δεσπόζει στο νησί σαν κατάλευκο θαύμα.

Αυτή είναι η Φολέγανδρος, μυθική και ονειροπαρμένη, βιβλική και κατανυκτική, παραμυθένια και τρυφερή, βασανισμένη και ηρωική. Όταν την γνωρίσεις και γευτείς τις θαυμαστές της ιδιομορφίες, την υπερηφάνεια και το υπέροχο λιτό ύφος της, δεν θα την ξεχάσεις ποτέ. Πάντα η ξεχωριστή της οντότητα θα σε ακολουθεί όπου κι αν βρίσκεσαι.

*Τα ανωτέρω αποσπάσματα προέρχονται από το κείμενο «Φολέγανδρος: ο σπαραγμός και η αγαλλίαση της φωτεινότητας», που συνέγραψε ο λογοτέχνης και εικαστικός Φαίδων Πατρικαλάκις. Το εν λόγω κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Η λέξη» (έκδοση – διεύθυνση Αντώνης Φωστιέρης, Θανάσης Θ. Νιάρχος), στο τεύχος 127 (Μάιος – Ιούνιος 1995).