Συναυλία για αφηγητή και πιάνο στο Χαλάνδρι

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
1. “Αυτόχθονες” (πιάνο)

2. “Χαθήκαμε όταν οι δρόμοι γίνηκαν θάλασσες” (Καρύδης (1,3), Θασίτης (2))

3. “Coma berenices” (πιάνο)

4. “Το μάτι που υποχωρεί” (κείμενο του συνθέτη)

5. “Perseus”(πιάνο)

6. “Κοιμόταν κάτω η ψυχρή γη” (Πέρσυ Σέλλεϋ)

7. “Vulpecula”(πιάνο)

8. “Λόγος Συντριπτικός” (Δέσποινα Λέφα)

9. “Lyre (πιάνο)

10. “Συνεκτικόν” (Λουκάς Ποντικόπουλος)

11. “Υπαινιγμός ΙV” (πιάνο)

12. “Ταδέο Ισιδόρο Κρουζ” (κείμενο Χόρχε Λουίς Μπόρχες)

Συμμετέχουν:
Δημήτρης Πετρόπουλος (ηθοποιός) Ελένη Στογιάννη (πιάνο)
Μουσική Άλκης Παναγιωτόπουλος

Με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού Χορηγός Επικοινωνίας: Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ

Βιογραφικά στοιχεία

Πάνος Θασίτης

Ο Πάνος Θασίτης είναι ποιητής που ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Το έργο του έχει σημείο αναφοράς τον πολιτικό και κοινωνικό ιστό από τον οποίο προέκυψε. Προβάλλει τις ανησυχίες μιας ποιητικής συνείδησης της Αριστεράς που πονά για τα ιδανικά που δεν πραγματοποιήθηκαν. Τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του Δήμου Θεσσαλονίκης το 1951. Την ποίησή του συγκροτούν το ιστορικό βίωμα, ένας προγραμματικός αντιλυρισμός, η δύναμη της εικόνας. Για τη συλλογή «Τα πράγματα» ο Αλ. Αργυρίου έγραψε: «ποιητικό τοπίο χαοτικό, καταρτισμένο με ανθρώπινες ύλες, που απορρίπτει ως περιττά: συναισθήματα, εφήμερες εντυπώσεις, λυρικά ολισθήματα. Γραφή που γοητεύεται από το συγκεκριμένο. Τόνος κατηγορηματικός». Η στιχουργική του είναι ελλειπτική από το 1960 κι έπειτα, καθώς άρχισε να βλέπει τον κόσμο περισσότερο αφαιρετικά και με μεγαλύτερη εσωστρέφεια.

Νίκος Καρύδης

Ο Νίκος Καρύδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Ηταν ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, συνιδρυτής των εκδόσεων «Ίκαρος» και ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Τέχνης. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές «Έως την είσοδο», «Ανέκδοτα οριστικά», «Καπνός αι ημέραι μου», «Τα ποιήματα 1944-1984», και βραβεύτηκε από την «Ομάδα των Δώδεκα» (1958) και από το «Ίδρυμα Ουράνη» (1983). Η ποίησή του στρέφεται γύρω από το υπαρξιακό αδιέξοδο του ποιητή που βιώνει έντονο το συναίσθημα του φθαρτού της ζωής. Η γραφή του αξιοποιεί στοιχεία από διάφορα λογοτεχνικά ρεύματα, κυρίως από τον συμβολισμό και τον υπερρεαλισμό. Τα ποιήματα του Καρύδη έχουν δύναμη, αμεσότητα και εκφραστική λιτότητα, ενώ οι ρίζες τους στην κατοχή και την ταραγμένη μεταπολεμική περίοδο είναι προφανείς.

Δέσποινα Λέφα

Η συγγραφέας Δέσποινα Λέφα γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και ζει. Το 1978 αρχίζει σπουδές κοινωνιολογίας στο Αμερικανικό Κολέγιο Αθηνών, τις οποίες πολύ σύντομα εγκαταλείπει. Στη συνέχεια αρχίζει σπουδές ιατρικής στην Ιταλία, τις οποίες πολύ αργότερα εγκαταλείπει. Έκτοτε αρχίζει την ουσιαστική επιμόρφωσή της μέσω αυτομόρφωσης την οποία και συνεχίζει.  Για το έργο της, ο συγγραφέας και πρώην Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών  Κωνσταντίνος Γεωργίου γράφει: «Δέσποινα Λέφα, η Λογοτέχνις με τον εκρηκτικό λεκτικό πυρηνίσκο, την αναταριασμένη γραφή των καινοτόμων λέξεων και των εξωκοσμικών λεκτικών συνδυασμών που οδηγούν στην ρωγμή του αναμάρτητου οξειδωμένου λογισμού». Έχει εκδόσει μέχρι στιγμής 11 βιβλία, όλα από τις εκδόσεις «Νησίδες». Το 2015 έλαβε το πρώτο βραβείο του λογοτεχνικού περιοδικού «Δευκαλίων» για το διήγημά της «Ο τελευταίος». Ενδεικτικά βιβλία της: «Μετατοπίσεις» (2005), «Ατοπίες» (2008), «Το τέλος της φοβίας» (2010), «Ο κοιτώνας» (2016), και πρόσφατα ο «Εκκλησιασμός» (2018)

Λουκάς Ποντικόπουλος

Το μόνο που γνωρίζουμε για τον σημαντικό αλλά σχεδόν άγνωστο ποιητή Λουκά Ποντικόπουλο είναι πως υπήρξε καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1962 και πως η μοναδική ποιητική του συλλογή με τίτλο «Τεστ» εκδόθηκε το 1976 από το λογοτεχνικό περιοδικό «Νέα Σκέψη».

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες θεωρείται μία από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές μορφές του 20ού αιώνα. Γνήσιος δημοκράτης από νεαρή ηλικία είχε καταδικάσει την την εξουσία του Χουάν Περόν γράφοντας: «Οι δικτατορίες προωθούν την καταπίεση, οι δικτατορίες προωθούν τη δουλοπρέπεια, οι δικτατορίες προωθούν τη βαναυσότητα· πιο αποτρόπαιο είναι το γεγονός ότι προωθούν την ηλιθιότητα.»

Η πρώτη του συλλογή διηγημάτων, «Ο Κήπος με τα Μονοπάτια που Διακλαδώνονται» εμφανίστηκε το 1941. Το βιβλίο περιλάμβανε το διήγημα «Ο Νότος», το οποίο ο συγγραφέας αργότερα αποκάλεσε «ίσως η καλύτερή μου ιστορία».

Η διεθνής φήμη του Μπόρχες ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το 1961 μοιράστηκε με τον Σάμιουελ Μπέκετ το Βραβείο Φορμεντόρ. Το 1980 του δόθηκε το Prix mondial Cino Del Duca, ενώ πολλές άλλες τιμές και βραβεία ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, όπως τη γαλλική Λεγεώνα της Τιμής το 1983 και το Βραβείο Θερβάντες. Το 1984, ήρθε στην Ελλάδα, όπου αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Ο Μπόρχες έζησε το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα και έτσι επηρεάστηκε από την περίοδο του Μοντερνισμού και ιδιαίτερα από τον Συμβολισμό. Η πεζογραφία του αναδεικνύει τη σε βάθος μόρφωση του συγγραφέα και είναι πάντοτε περιεκτική.

Πολλές από τις πιο γνωστές του ιστορίες αφορούν τη φύση του χρόνου, το άπειρο, καθρέφτες, λαβύρινθους, την πραγματικότητα και την ταυτότητα. Αφηγήθηκε αρκετά ρεαλιστικές ιστορίες της ζωής στη Νότια Αμερική, ιστορίες που αναφέρονταν σε λαϊκούς ήρωες, μάγκες το δρόμου, στρατιώτες, γκάουτσο, ενώ χρησιμοποίησε αρκετές φορές τους εμφύλιους πολέμους σε πεζά (π.χ. » Ταδέο Ισιδόρο Κρουζ», «Αβελίνο Αρεδόντο», κ.α). Ανέμιξε το πραγματικό με το φανταστικό, και σε αρκετές περιπτώσεις, αυτές οι αναμίξεις έδιναν άλλη διάσταση στην έννοια της πραγματικότητας.

Πέρσυ Σέλλεϋ

Ο Πέρσυ Μπυς Σέλεϋ ήταν Άγγλος ποιητής, βασικός εκπρόσωπος του ρομαντισμού. Ανήκει, μαζί με τον λόρδο Βύρωνα και τον Τζον Κητς, στη δεύτερη γενιά των Άγγλων ρομαντικών. Ο Σέλλεϋ δεν γνώρισε την αναγνώριση που περίμενε ως ποιητής στη διάρκεια της ζωής του. Μετά τον θάνατό του, όμως, το έργο του έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές και επηρέασε πολλές γενιές ποιητών. Αν και η οικογένειά του ήταν αριστοκρατική, ο Σέλλεϋ είχε ριζοσπαστικές ιδέες και στράφηκε, με την ποίηση αλλά και με τον τρόπο ζωής του, εναντίον όλων των παραδοσιακών θεσμών. Ξεπέρασε την εσωστρέφεια του ρομαντικού ατομικισμού και εξέφρασε μέσω του έργου του το όραμά του για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Διακρινόταν για την εκκεντρικότητά του και αποβλήθηκε από το κολλέγιο όταν επέδειξε απείθεια αρνούμενος να απολογηθεί για ένα φυλλάδιο με τίτλο : «Η αναγκαιότητα του Αθεϊσμού» (The Necessity of Atheism), το οποίο έστειλε σε επισκόπους, αρχιεπισκόπους και διευθυντές κολλεγίων. Τον Ιούλιο  του 1822 πήγε με το ιστιοφόρο του στο Λιβόρνο, όμως ένα μπουρίνι ανέτρεψε το σκάφος του, με αποτέλεσμα να πνιγεί σε ηλικία μόλις 29 ετών.

Ο Πέρσι Σέλλεϋ από τη νεαρή του ηλικία διακρινόταν για τη λεπτότητα του συναισθηματικού του κόσμου την πρωτοτυπία και επαναστατικότητα των ιδεών του. Αυτά τα χαρακτηριστικά σε συνδυασμό με την εξαίρετη κυριαρχία του στα εκφραστικά του μέσα, τού προσέδωσαν ιδιαίτερη θέση στην Αγγλική Λογοτεχνία, ενώ υπήρξε αναμφισβήτητα φιλέλληνας.

Μερικά έργα του Πέρσι Σέλλεϋ: Η αναγκαιότητα του Αθεϊσμού (1811), Βασίλισσα Μαμπ (1813), Αλάστωρ ή το πνεύμα της μοναξιάς (1815), Οι Τσέντσι (The Cenci) (1819),  Προμηθέας Λυόμενος (1820), Ελλάς (1821), Επιψυχίδιον (Epipsychidion) (1821).

Άλκης Παναγιωτόπουλος

Σπούδασε διεύθυνση ορχήστρας με τους Hans Swarowsky  και Pierre Dervaux στη Βιέννη και στο Παρίσι.  Ενδιάμεσα εργάσθηκε με τον Harold Genzmer στη σύνθεση και ενορχήστρωση στο Μόναχο. Η Πρώτη Συμφωνία του παρουσιάσθηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών σε μια συναυλία μαζί με έργα Ξενάκη και Στραβίνσκι. Έχει γράψει δέκα συμφωνίες, πολλά άλλα έργα για μεγάλη ορχήστρα και μικρότερα σύνολα. Βραβεύτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού για την “Συμφωνία αρ. 2” και από τον Δήμο της Αθήνας για τις  “Ηρωικές Σκηνές”, έργο για χορωδία, μέτζο σοπράνο και μεγάλη ορχήστρα. Η “Συμφωνία αρ. 5” έγινε  θέμα διδακτορικής διατριβής στη Μουσική Ακαδημία της Σόφιας.

Την περίοδο 1995-2005 ήταν Καλλιτεχνικός Διευθυντής και βασικός μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βουλγαρίας, με την οποία ηχογράφησε 13 CD  με έργα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Ανάμεσα στις ορχήστρες που έχει διευθύνει περιλαμβάνονται οι συμφωνικές ορχήστρες της Βουλγαρικής Ραδιοφωνίας, η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, η Φιλαρμονική της Σόφιας, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, οι συμφωνικές ορχήστρες Βρότσλαβ, Βάρνας, Πλέβεν, Μπουργκάς,κ.α.

Δημήτρης Πετρόπουλος

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και του Conservatoire National Supérieur d’Art Dramatique de Paris (Γαλλία). Απόφοιτος της Νομικής (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο) με διδακτορικό στο Ευρωπαικό Δίκαιο (Université Paris II,Sorbonne). Βραβεύτηκε το 2016 και το 2017 από την Ακαδημία Τέχνης Κορφιάτικα Βραβεία, ως καλύτερη ερμηνεία πρωταγωνιστικού ρόλου για τα έργα «Δηλητήριο» και «Ολεάννα», αντίστοιχα, και το 2015 από Τέταρτο Διεθνες Φεστιβαλ Ψηφιακού Κινηματογράφου για την ταινία «Πες μου ένα ψέμα». Στη διετία 2005-7 πρωταγωνίστησε στην τηλεοπτική σειρά «Στο Παρα Πέντε». Έπαιξε με το Εθνικό Θέατρο στην Αντιγόνη του Σοφοκλή σε πολλές παραστάσεις (Ελλάδα, περιοδεία στην Κίνα). Άλλές πρωταγωνιστικές ερμηνείες του είναι στα έργα «Ο Κουλοχέρης του Σποκέιν», «Bull” του Bartlett, «Και δεν έχει ξημερώσει ακόμα» του Γιαννακίδη.

Ελένη Στογιάννη

Σπούδασε πιάνο στο Ωδείο Αθηνών από όπου πήρε δίπλωμα με άριστα παμψηφεί και διάκριση από την τάξη της Π. Ευστρατιάδη. Με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο στην Royal Academy of Music με τον Ph. Jenkins και στο Trinity College of Music με τον J. Bingham. Διακρίθηκε κερδίζοντας το Α’ Βραβείο στο Longsmire Piano Duet Competition στο Λονδίνο και το Α’ Βραβείο στο Concerto Session με την Συμφωνική Ορχήστρα του T.M.C. Έχει εμφανισθεί ως σολίστ καθώς και με σχήματα Μουσικής Δωματίου, σε χώρους όπως Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας, Δημοτικό Θέατρο Καλαμάτας, Παλαιό Πανεπιστήμιο, Ινστιτούτο Goethe, Γαλλικό Ινστιτούτο, Ελληνοαμερικανική Ένωση, Ωδείο Νάκας, Atheneum, κ.α. Ασχολείται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον με το σύγχρονο ρεπερτόριο και έχει παρουσιάσει έργα Ελλήνων συνθεςτών σε πρώτη εκτέλεση.