Οι Ευγένιοι και η θλίψη του Ζέλικο!

Πολύ κρίμα, που λένε!

Στ’ αλήθεια πολύ κρίμα για το πάλαι ποτέ εθνικό άθλημά μας, που εάν απλώς έφθινε, τότε θα συμβιβαζόμασταν με τη φυσιολογική και αναπόδραστη νομοτέλεια των πραγμάτων, θα ανιστορούμασταν τις παλιές καλές εποχές και θα παίρναμε κουράγιο από τους στίχους που γέννησε η άλωση της Πόλης…

Πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι!

Εδώ όμως το πράγμα δεν αντέχεται. Δεν πάει άλλο. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Στο αμήν. Στο σημείο μηδέν κι ακόμη παρακάτω!

Οι απανωτές συνεδριάσεις στα γραφεία του ΕΣΑΚΕ εξελίχθηκαν σε μια παρωδία, με έντονα στοιχεία από τις τεχνοτροπίες που εισήγαγαν και διακόνησαν ο Ευγένιος Σπαθάρης και ο Ευγένιος Ιονέσκο: ένας συνδυασμός του θεάτρου σκιών με το θέατρο του παραλόγου!

Τυγχάνει μάλιστα αυτή η παρωδία να παίζεται την ώρα που η ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ και του ΝΒΑ δίνουν τα ρέστα τους: ενώ δηλαδή η Βιτόρια φιλοξενεί το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας (από το οποίο δυστυχώς λάμπουμε διά της απουσίας μας για δεύτερη χρονιά στη σειρά και χτυπώ ξύλο από τώρα για να μην τριτώσει το κακό) και την ίδια στιγμή ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δρέπει σωρηδόν τις δάφνες στο ΝΒΑ, εμείς οι αυτόχθονες και ιθαγενείς αυτής της υπερήφανης χώρας βουρλιζόμαστε και τρώμε τις σάρκες μας!

Τις τρώμε στην κυριολεξία και το κακό είναι ότι δεν μας περισσεύουν αρκετές για να χορτάσουμε!

Αυτήν ακριβώς τη θλιβερή κουβέντα μού άνοιξε από μόνος του χθες το πρωί στη Βιτόρια ο Ομπράντοβιτς! Ναι, μέσα στην πρεμούρα του για τον ημιτελικό με την Εφές, ο Ζέλικο βρήκε τον χρόνο να ασχοληθεί και με τα τεκταινόμενα στη δεύτερη πατρίδα του. Το δικό του «μα γιατί, ρε φίλε;» ήρθε να προστεθεί στις δικές μας αγωνιώδεις απορίες που μέχρι αποδείξεως του εναντίου θα παραμένουν αναπάντητες, θα μας πληγώνουν και θα μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα κάθε φορά που βγαίνουμε από το καβούκι μας…