Γράμματα από το νοσοκομείο: Ψυχική Υγεία κι ένα μύθο θα σας πω

Κανονικά πήρα εξιτήριο.  Σήμερα, Πέμπτη, μπήκα στο νοσοκομείο άλλες δύο φορές. Η μία στην Ψυχιατρική Κλινική.

Η ψυχική νόσος.Το ταμπού των ταμπού. Διαδεδομένη όσο άλλες κι άλλες νόσοι,σκληρές και ήπιες μορφές, πάνω στάχτη, κάτω κάρβουνα να καίνε. Μετά από μία βδομάδα, βγήκα από το νοσοκομείο, από τη Νευρολογική. Κι άρχισε.

Τι άρχισε; Ο χημικός πόλεμος

Ψυχική νόσος και χημεία του οργανισμού

Η ψυχική νόσος χωρίζεται σε παρακλάδια. Κατηγορίες. Κατάθλιψη, στρες, διαταραχές, σχιζοφρένεια (η οποία είναι εκ γενετής και κάποτε μπορεί ή δεν μπορεί να εμφανιστεί). Και πάει λέγοντας. Είναι δουλειά ενός ειδικού να εξηγήσει τα τι και τα πώς, αν θέλουμε να διαβάσουμε κάτι σοβαρό κι όχι μπουρδολογίες. Οπότε δεν γνωρίζω και δεν τολμώ να «ενημερώσω» τι προκαλεί την ψυχική νόσο ή τι είναι. Αλλά ξέρω μια ιστορία.

Το άρρωστο σώμα μου πείραξε την χημεία του μυαλού μου και σε συνδυασμό με την κοκτέλα των φαρμάκων ήρθαν κι έχτισαν κρίση πανικού, η κρίση επέστρεψε στο σώμα κλπ, μπήκα ξανά στο νοσοκομείο, με αυτά δεν παίζεις. Παίζεις; Κι όχι πως έχει σημασία η δική μου ιστορία, είναι μία ανάμεσα στις χιλιάδες.Γι αυτό την γράφω.

Όταν είσαι στο νοσοκομείο, παύει κάθε ταμπού. Κάθε ένα. Από τον διπλανό που πέρδεται, από το αμαξίδιο, από τα ψυχοφάμακα ή ακόμα και τα οπιούχα. Ποιος θα πει σε βαριά ασθενή να μην πάρει ψυχοφάρμακα και μορφίνη; Πώς θα αντιμετωπίσει ο κάθε ένας το σώμα του που έχει γίνε πεδίο βολής, χωρίς λίγη βοήθεια;

Τραυματίες, σκλήρυνση κατά πλάκας, Λύκος, καρκινοπαθείς, όλοι παίρνουμε ψυχοφάρμακα. Γιατί όλα είναι μυαλό. Ταράζεται η χημεία, ταράζεται ο ασθενής. Κι εκεί δεν υπάρχει ταμπού. Εννοείται ότι θα πάρεις ηρεμιστικό όταν λιώνεις από τους πόνους και το στρες και δεν μπορείς να κοιμηθείς. Αλλά αν δεν πάσχει το σώμα; Αν δε σου δίνεται τέτοιο άλλοθι; Τότε τι;

Ψυχασθένεια και ντροπή

Η ψυχιατρική κλινική είναι μια περίεργη κλινική. Έχει -όσο έχω δει- τους πιο ορατά παρατημένους ανθρώπους. Οικογένειες που αρνήθηκαν το στίγμα. Περιστατικά που τα αφήσανε να εξελιχθούν σε σημείο που δύσκολα έχει γυρισμό.

Κάποτε κρύβανε οι άνθρωποι την «ντροπή». Η ιστορία της ψυχασθένειας είναι ανθρωπολογικά από τις πιο ενδιαφέρουσες. Κάποτε η σχιζοφρένεια αντιμετωπιζόταν με εξορκισμό. Αργότερα, ο Φρόυντ θεώρησε πως λύση για την υστερία είναι να πατάς με βία τις ωοθήκες. Μετά; Λοβοτομές.Μέχρι ιστορικά πρόσφατα. Άνθρωποι – φυτά. Φάρμακα στην αρχή σε μεγάλες δόσεις,τώρα σε μικρές, ιατρική είναι κι αυτή της ψυχής και μάλιστα σπουδαία: Εξελίσσεται μαζί με την κοινωνία. Ίσως περισσότερο δίπλα στην κοινωνία,ίσως πιο…. ταυτόχρονα.

Ο τρελός του χωριού χάνεται στην πόλη, αβοήθητος ανάμεσα στα πλήθη και καμία σημασία δεν έχει να ερμηνεύσουμε συγκινητικά τι και πώς και γιατί αποξενωθήκαμε ως κοινωνία. Ο «τρελός του χωριού χάθηκε στην πόλη, γιατί βοήθεια δεν έβρισκε έτσι κι αλλιώς, Τώρα; Τώρα είναι κι απαρατήρητος.

Θα ψηφίζατε ποτέ έναν άνθρωπο που δηλώνει ανοιχτά την ψυχική του νόσο; Έναν ανάπηρο ναι, τον ψηφίζετε. Έναν σχιζοφρενή; Που παίρνει τα χάπια του; Θα τον ψηφίζατε;

Όχι. Δεν θα τον ψηφίζατε. Και το ξέρουμε καλά. Ξέρουμε πού ζούμε.

Ιδρύματα, οχετός, πόνος, θάνατος

Μία στο τόσο έρχονται ειδήσεις: Η Λέρος. Οι άνθρωποι οι δεμένοι στα κρεβάτια. Το Δαφνί. Τα Λεχαινά (μια περίπτωση πολύ πιο ειδική με την οποία θα ασχοληθούμε ξεχωριστά). Η αποϊδρυματοποίηση και κοστίζει και θάβεται τόσο εύκολα κάτω από τα χαλιά μας,που στο τέλος παύει να υφίσταται έστω και ως ιδέα. Τα Λεχαινά είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, με το οποίο, όπως είπαμε, θα ασχοληθούμε εκτενώς. Πριν λίγες ημέρες πέθανε (εγώ θα επιμείνω ότι δολοφονήθηκε) ένα 19χρονο κορίτσι που ζούσε σε κλουβί,

Πριν από λίγες ημέρες ο Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε» πως για την εγκληματικότητα και την αύξηση των πολύνεκρων επιθέσεων, ευθύνεται η… αποϊδρυματοποίηση. Που αφήσανε τον ανάπηρο,τον τρελό, τον αποσυνάγωγο ελεύθερο στην κοινωνία. Χωρίς εισαγωγικά. Οι λέξεις οφείλουν να πονάνε.

Η κ. Δόμνα Μιχαηλίδου ανακοίνωσε πως λήγουν οι συμβάσεις των εργαζομένων σε πολλά ιδρύματα και δεν υπάρχει πρόβλεψη να ανανεωθούν. Η Θεανώ Φωτίου απάντησε πως ήδη από τον Δεκέμβριο είχε προβλεφθεί η κάλυψη των θέσεων. Και η κόντρα συνεχίστηκε.

Μα τα ιδρύματα είναι οχετός, πόνος και θάνατος. Ανθρώπινα σώματα που αναπτύχθηκαν μέσα σε κλουβιά. Φάρμακα κατασταλτικά (πολλοί ασθενείς και λίγη φροντίδα), βία, κακοποίηση ανθρώπων.Και στο τέλος,θάνατος. Κάποιου που περίσσευε; Ενό λάθους της ευγονικής;

Πεθαίνοντας ως απόκληρος

Είμαι ανάπηρη και πάσχω από ψυχική νόσο, η σκλήρυνση μου έφερε και τα δύο. Είμαι ανάπηρη, αλλά πάσχω ΚΑΙ από ψυχική νόσο. Κάνω καταθλιπτικά επεισόδια πριν λυγίσει το σώμα μου. Και παίρνω φάρμακα. Για όλα αυτά.

Κάποτε είχε πει ένας σπουδαίος Γιαννιώτης γιατρός για τα άτομα με ΣΚΠ: Στο τέλος συχνά έχουν σοβαρές διαταραχές. Τελικά το είδα, περίπου 30 χρόνια μετά και η ίδια: Συνασθενείς να ντρέπονται να πάρουν τα ψυχοφάρμακα.

Ανθρώπους να χάνονται από ταμπού, φόβο, άγνοια.

Γιατρούς να παλεύουν να πείσουν, αλλά τι; Δεν είναι «Κουρδιστό Πορτοκάλι» το νοσοκομείο. Κάθε ασθενής έχει δικαίωμα να αρνηθεί θεραπεία, ακόμα κι αν αυτή η άρνησ τον κάνει να βουτήξει από το μπαλκόνι.

Ο απόκληρος. Που «έχασε το μυαλό του».

Τα μυαλά δεν χάνονται μαγικά. Δεν χάνονται γενικώς. Αντέχουν ή όχι. Όπως η καρδιά κι το συκώτι. Μα τούτο το στάδιο της ευγονικής ακόμα μας καταριέται ως είδος. Κι είναι μακρύς ο δρόμος.

Το νοσοκομείο σου δείχνει κάθε πλευρά της αδικίας της ύπαρξης.Εγώ δεν πιστεύω στην αδικία, νομίζω πως αν την θεωρείς για τον εαυτό σου,πιστεύεις πως θα έπρεπε να πάει σε κάποιον άλλον.

Πιστεύω, όμως, στα φάρμακα. Και στις μεγάλες ιδέες. Που είναι αυτό που λέμε «αυτονόητες». Αλλά, πείτε μου ειλικρινά, θα ψηφίζατε ποτέ κάποιον που μιλάει ανοιχτά για την ψυχική του νόσο;

Ή, ακόμα και τώρα δα. Θα εμπιστευόσασταν ένα του άρθρο;