Ασχήμια στη Φολέγανδρο

Παιδιά σκυλιά δεν έχω, έχω όμως δύο γάτους και πιστέψτε με δεν μπορεί κανείς να καταλάβει την αγάπη που η σύντροφός μου κι εγώ τρέφουμε γι’ αυτούς, καθώς επίσης τον τρόμο στην ιδέα για το οτιδήποτε μπορεί να τους συμβεί. Αλλά και να μην είχα κατοικίδια, αυτό δεν θα με έκανε λιγότερο αδιάφορο για τη ζωή του οποιοδήποτε ζώου και όχι μόνο των γάτων.

Η φρίκη που ένιωσα όταν άκουσα την πρόσφατη είδηση ότι στην όμορφη (όπως έχω ακούσει) Φολέγανδρο σημεία και τέρατα συμβαίνουν, δεν περιγράφεται: παιδιά του δημοτικού βασάνισαν και κακοποίησαν γάτα που δεν είχε το φως της! Ηταν μια τυφλή γάτα! Το σοκ μου ήταν τόσο έντονο, τόσο βαθύ που δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου και να φωνάξω εξοργισμένος. Ζάρωσα από τη θλίψη. Εννοείται ότι δεν είδα ποτέ το «συνοδευτικό βίντεο».

Το γεγονός ότι ποινική δίωξη θα ασκηθεί αυτεπαγγέλτως στους δύο μαθητές ήταν για μένα μια μεγάλη ικανοποίηση, έστω και αν το μυαλό μου δεν παύει να βρίσκεται στην ίδια τη φουκαριάρα τη γάτα, στο μαρτύριο που χωρίς κανέναν λόγο, χωρίς καμία αιτία, πέρασε. Καμία ποινική δίωξη ανθρώπων δεν θα αποζημιώσει τη γάτα.

Το παιδιά είναι ένα θέμα σε όλη αυτή την εμετική ιστορία που έλαβε χώρα στην όμορφη Φολέγανδρο αλλά οι γονείς τους είναι το πρωτεύον. Γιατί όλα βέβαια ξεκινούν από το σπίτι μας, από τους γονείς μας. Το ποιοι είμαστε, καλώς ή κακώς, το «οφείλουμε» σε αυτούς. Στην παρουσία τους ή και στην απουσία τους ακόμα.

Ευτυχώς στην τραγική περίπτωση της γάτας της όμορφης Φολέγανδρου συνέπειες θα έχουν και οι γονείς των παιδιών που θα αντιμετωπίσουν κατηγορίες για παραμέληση εποπτείας ανηλίκου.

Αλλά όλη αυτή η ιστορία με κάνει και σκέφτομαι. Ακούω πολύ συχνά να λένε «ε παιδιά είναι…». Μια μπούρδα και μισή. Ενας εύκολος τρόπος για να δικαιολογήσει κανείς τα αδικαιολόγητα με αερολογίες του τύπου «στις μικρές ηλικίες το μυαλό δεν ελέγχεται τόσο εύκολα, ή το αίμα βράζει» και όλες αυτές τις κοινότοπες ανοησίες που συνοδεύουν τη θλιβερή προσπάθεια των ευθυνόφοβων να βρουν άλλοθι, να δώσουν συγχωροχάρτι.

Δεν το καταλαβαίνω και δεν θα κάνω ποτέ προσπάθεια να το καταλάβω ακόμα και αν είναι η εύκολη απάντηση είναι ότι τα λέω όλα αυτά με σχετική άνεση επειδή δεν έχω παιδί. Αλλη μπούρδα. Δεν έχω παιδί πράγματι, αλλά παιδί υπήρξα και ζώο ποτέ δεν πείραξα. Και ξέρω πολλούς ανθρώπους που κι αυτοί υπήρξαν παιδιά αλλά ζώα δεν πείραξαν.

Αρα τι; Μήπως εγώ και όλος αυτός ο κόσμος δεν υπήρξαμε παιδιά επειδή δεν …πειράξαμε ζώα; Δεν νομίζω. Γιατί έτσι όπως ορισμένοι το πάνε έχεις την αίσθηση ότι αν δεν κακοποιήσεις ζώο μικρός, αν δεν έχεις υπάρξει βάρβαρος μικρός, ε τότε δεν έχεις… υπάρξει μικρός.

Πέραν αυτού, σκέφτομαι και το άλλο. Αν αυτά τα παιδιά της όμορφης Φολεγάνδρου στην ηλικία του δημοτικού στοχεύουν γάτες με αυτόν τον διεστραμμένο τρόπο (τυφλή να μην το ξεχνάμε), τότε στην ηλικία του γυμνασίου τι θα κάνουν; Μήπως θα κλωτσούν μέχρι θανάτου γέρους και άστεγους στους δρόμους όπως ο Αλέξ και η παρέα του στο «Κουρδιστό πορτοκάλι» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ;

Ή αν η όρεξή σας τραβά κάτι πιο σύγχρονο μπορείτε να το διαβάσετε στο μυθιστόρημα του Μάρτιν Κοχ «Το δείπνο», που επίσης έγινε ταινία από τον Ορεν Μόβερμαν. Εκεί δύο ζευγάρια σούπερ καλλιεργημένοι γονέων (Στιβ Κούγκαν, Ρίτσαρντ Γκιρ, Λόρα Λίνεϊ και Ρεμπέκα Χολ) βγαίνουν όλοι μαζί για ένα σούπερ πολιτισμένο δείπνο κατά τη διάρκεια του οποίου θα πρέπει να πάρουν μια σούπερ απόφαση: πώς θα χειριστούν το γεγονός ότι τα σούπερ κανακάρια τους πότισαν με βενζίνη μια άστεγο και την έκαψαν ζωντανή μέσα στο ΑΤΜ όπου προσπαθούσε να προφυλαχθεί από το κρύο και να κοιμηθεί. Βιντεογραφώντας φυσικά τη σκηνή με τα σούπερ κινητούλια τους.

Η γάτα στην όμορφη Φολέγανδρο τελικά έζησε και βρίσκεται υπό την προστασία των κατοίκων του νησιού. Τώρα; Ευχαριστώ πολύ. Αλλά έστω. Μπορεί να έχασε τη μια από τις επτά ζωές της, τουλάχιστον όμως έχει σπίτι.

Τα παιδιά που τη βασάνισαν όμως, δεν είναι επτάψυχα. Προορίζονται για ΜΙΑ ευτυχισμένη ζωή. Την οποία πολύ αμφιβάλλω αν τελικά θα βρουν. Γιατί; Ρωτήστε τους γονείς τους. Αυτοί ξέρουν.