ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ένα δάκρυ για τη Notre Dame

Την ώρα που αυγάταινε η φωτιά και οι χρυσοπόρφυρες φλόγες κατάπιναν τα δέκα αιώνων ξύλινα σκαλιστά μεσοφόρια της Παναγίας των Παρισίων, που χρόνια σκάλιζαν περίτεχνα σαράντα πέντε παλαιοί μάστορες με λευκές γενειάδες κι εξήντα μαθητάδες με τρύπια σκουφιά, ένα σμάρι μέλισσες αναδεύθηκε στην κυψέλη του. Μεθυσμένο από το αρχαίο του ξύλου ρετσίνι που τσίριζε στις γούβες των σκαλισμάτων του ναού, 200.000 μέλισσες, αναδύθηκαν στο κωδωνοστάσιο και κούρνιασαν στην καμπούρα του Κουασιμόδου. Με τη σοφία εκατομμυρίων χρόνων οι μέλισσες γνώριζαν ότι εκεί ήταν το πλέον ασφαλές καταφύγιο του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Ήξεραν τα υμενόπτερα ότι ο μεγαλοπρεπής ναός θα μπορούσε να σωριαστεί σε ερείπια κανείς όμως δεν μπορούσε να σωριάσει στις στάχτες της ιστορίας τον κακάσχημο Κουασιμόδο και την πανέμορφη Εσμεράλδα. Ούτε τον έρωτα.

Ο Βίκτωρ Ουγκό τους εγκατέστησε στην Παναγία των Παρισίων και τους κατέστησε αθάνατους. Και σε άλλους πολιτισμούς έχουν οι άνθρωποι της δημιουργίας καταστήσει αθάνατα μνημεία και έργα τέχνης που κανείς δεν μπορεί να διαγράψει ούτε μια φωτιά έστω κι αν είναι καθαρτική. Κι εμείς εδώ, σε τούτη τη γωνιά της Μεσογείου, περιμένουμε μια φωτιά σαν κι εκείνη της Παναγίας των Παρισίων. Μια φωτιά που θα μας σηκώσει από τους καναπέδες και θα μας ταρακουνήσει για όλα αυτά που γίνονται γύρω μας και τα προσπερνάμε. Για όλα όσα έγιναν εξ ονόματος της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητάς μας.

Αυτά κάτω από το λάβαρο του πατριωτισμού, κατέληξαν να μας έχουν οδηγήσει στα απόνερα μιας κοινωνίας που δεν επιζητά την απόδοση ευθυνών για να μην της ζητήσουν ευθύνες. Μιας κοινωνίας που κατάπιε αμάσητο ένα πραξικόπημα, καταλήστευσε τη μεσαία τάξη, πουλώντας κίβδηλες μετοχές, σκοτείνιασε τον Ήλιο χωνεύοντας 121 νεκρούς μιας τραγωδίας χωρίς αυτουργούς και που δεν αντιλήφθηκε τι σόι έγκλημα ήταν οι 13 του Μαρί. Μιας κοινωνίας που την κούρεψαν γουλί το 2013 και που έξι χρόνια μετά δεν εντόπισε ούτε ένα αυτουργό για το μεγαλύτερο οικονομικό έγκλημα που συντελέστηκε στον τόπο. Μιας κοινωνίας όπου η διοικήτρια της Κεντρικής Τράπεζας συνελήφθη να πλαστογραφεί το συμβόλαιο του μισθού της και που ο πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου να συμπράττει με δικηγόρο τράπεζας για να διασώσει από την αξιόγραφη απάτη της τράπεζας τα λεφτά της κόρης και της αδελφής του. Μιας κοινωνίας που αφήνει ελεύθερους τους παιδεραστές, που έχει 35 ελλείπουσες γυναίκες για κάποια χρόνια και δεν συγκινείται. Αντίθετα γυρίζει πλευρό στον καναπέ για άλλο ένα υπνάκο. Κι από τη Σαλαμίνα, όπως λέει ο Παντελής Μηχανικός, «δέκα χρόνια έστελλε τις μέλισσές του ο Ονήσιλος, να μας κεντρίσουν, να μας ξυπνήσουν, να μας φέρουν ένα μήνυμα.

Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα χωρίς τίποτα να νιώσουμε. Κι όταν το ποδοβολητό των βαρβάρων έφτασε στη Σαλαμίνα φρύαξε ο Ονήσιλος. Άλλο δεν άντεξε. Άρπαξε το καύκαλό του και το θρυμμάτισε απάνω στο κεφάλι μου. Κ’ έγειρα νεκρός. Άδοξος, άθλιος, καταραμένος απ’ τον Ονήσιλο». Αυτά έλεγε ο Μηχανικός το 1975. Αν τότε ήταν δέκα τα χρόνια, πρέπει να προσθέσεις άλλα 44 Παντελή και χίλιους αγνοούμενους που αυτή η κοινωνία προφανώς έχει μεταφέρει στα ελλείποντα πρόσωπα, όπως τα Κόκκινα Δάνεια που μεταφέρονται από τις τράπεζες σε εταιρείες ύαινες! Γιατί; Μα γιατί τρώνε τα κουφάρια όλων εκείνων που δεν τολμούν να σηκωθούν από τους καναπέδες τους να διαμαρτυρηθούν και να κυνηγήσουν τους αυτουργούς, τους εγκληματίες του λευκού κολάρου, αυτούς που έχουν πουλήσει ήδη τη μισή πατρίδα μας στους ολιγάρχες και την άλλη μισή την έχουν εκχωρήσει στην Τουρκία. Δικαίως δακρύζει η ανθρωπότητα μπροστά στη Notre Dame, αλλά έχοντας λάθος αντίληψη του αθάνατου και του εφήμερου. Διότι αθάνατος είναι ο άνθρωπος τα έργα του οποίου διαγράφονται σαν δακτυλικά αποτυπώματα πολιτισμικής κληρονομιάς στον κόσμο των νοημόνων όντων. Τους ανόητους τους τρώνε οι ύαινες και το σκότος…

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X