ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Τι θα γινόταν αν το παραμύθι τέλειωνε αλλιώς

Στο Artos Foundation η Μαρίνα Κατσαρή και ο Βαγγέλης Γέττος φιλοξενούν κάτι καλούς καλικάντζαρους

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Έχετε σίγουρα ξανακούσει για χριστουγεννιάτικα παραμύθια με ορφανά κορίτσια που μια κακές θείες δεν τους φέρονται καλά; Ξεχάστε τις όμως, για λίγο, αφού η Μαρίνα Κατσαρή και ο Βαγγέλης Γέττος ετοιμάζονται να σας την πουν αλλιώς. Η χριστουγεννιάτικη παράστασή τους «Τα δώρα των καλικαντζάρων» είναι η ιστορία ενός κοριτσιού που για καλή του τύχη… συναντάει τους καλικάντζαρους. Ναι, καλά διαβάσατε. Η Μαρίνα και ο Βαγγέλης μου λένε ότι είναι διασκευή ενός λαϊκού ελληνικού παραμυθιού, αλλά με μία πιο σύγχρονη προσέγγιση «Έχουμε βάλει στοιχεία που μπορεί κάποιος να συναντήσει στο σήμερα, μία απεργία ή μία διαμάχη του δίκαιου και άδικου, της ομορφιάς και της ασχήμιας», ξεκινάει η Μαρίνα την κουβέντα μας και ο Βαγγέλης συμπληρώνει: «Αν θες, η κλασική ιστορία της ορφανής κοπέλας μπορεί να φαίνεται πολύ βαρετή ακόμα και για τα ίδια τα παιδιά. Αν μείνεις στο καθαρά λαϊκό στοιχείο του παραμυθιού νιώθουμε ότι με τα σημερινά παιδιά το χάσαμε, εμείς πάμε να βρούμε κάτι άλλο… και στην προκειμένη πώς θα ξεφύγει από αυτή τη μίζερη κατάσταση… και εδώ μπαίνουν οι δικοί μας καλικάντζαροι». Μα, ρωτώ, όλο απορία, θα βοηθήσουν οι καλικάτζαροι; Είναι άλλη η δουλειά τους… «Σίγουρα τη λύση δεν τη δίνει ο πρίγκιπας… αλλά οι καλικάντζαροι, οι οποίοι και αυτοί έχουν ψυχή. Τους έχουμε συνηθίσει στον ρόλο του κακού, του ταραξία». Σε αυτή την παράσταση, όπως μου εξηγούν η Μαρίνα και ο Βαγγέλης, οι καλικάντζαροι έχουν το ταλέντο να διακρίνουν την καλοσύνη και να την υποστηρίζουν, και να την επιβραβεύσουν. Γιατί βλέπουν ότι πίσω από την ηρωίδα της παράστασης δεν κρύβεται κάτι άλλο, πέραν από την αγνή της καρδιάς.

Μα έχετε σχέδιο, τους ρωτώ, επειδή οι καιροί είναι πονηροί, το διαφορετικό, το ξένο, τι θέλετε να μας πείτε; «Στόχος μας δεν είναι να διδάξουμε τίποτα, αλλά να πούμε μια ιστορία αλλιώς και προσπαθούμε να τη φέρουμε στο σήμερα βάζοντας μέσα στο παραμύθι τη σύγχρονη καθημερινότητα, αλλά χωρίς να γίνεται επιθεωρησιακό ή επικαιρικό» και συνεχίζουν: «Τα παιδιά όλα αυτά τα βλέπουν και τα ζούνε και μπορούμε να σου πούμε ότι για πρώτη φορά σταματάμε πρόβες από τα γέλια».

Μου εξηγούν ότι δεν ξεφεύγουν τελείως από την κλασική χριστουγεννιάτικη παράσταση, «καλύτερα θα την ορίζαμε ως μια ανατρεπτική παράσταση, που απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας από πέντε και πάνω. Ωστόσο, έχει σημασία να πούμε ότι θα πρέπει να συνοδεύονται από ενήλικες, διότι είναι ένα θέατρο που θεωρούμε ότι δεν έχει ξαναπαρουσιαστεί στην Κύπρο, τουλάχιστον απ’ όσα έχουμε δει να ανεβαίνουν». Γιατί ανατρεπτική ρωτώ; «Ανατρεπτική τόσο ως προς το περιεχόμενό της, αλλά και η φόρμα της είναι ιδιαίτερη και καινούργια. Όσον αφορά εμάς ως ομάδα, ξεφεύγουμε από το μουσικο-αφηγηματική κατάσταση και τώρα περνάμε, έστω και με το ένα πόδι στη θεατρική φόρμα», μου εξηγούν. Ο Βαγγέλης Γέττος πλέον δεν βρίσκεται στατικά επί σκηνής ως μουσικός: «Για πρώτη αφήνω τα όργανα και συμμετέχω στην αφήγηση, ως ηθοποιός. Υπάρχει πολλή κίνηση, και για πρώτη φορά υπάρχει σκηνικό, αλλά και έντονος φωτισμός». Επίσης, και η Μαρίνα Κατσαρή γίνεται για πρώτη φορά ηθοποιός και όχι αφηγήτρια, αλλά μου τονίζουν: «Δεν διεκδικούμε τον ρόλο του υποκριτή, βέβαια, κάνουμε ένα πολύ συγκεκριμένο είδος παράστασης, το οποίο στηρίζεται στην αφήγηση, είναι με το ένα πόδι στο αφηγηματικό θέατρο.»

Ένα παραμύθι αλλιώς

Η ιδέα του να πεις ένα παραμύθι με άλλον τρόπο είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Άλλωστε κάποια από τα παραμύθια είναι κατά κάποιον τρόπο φορείς της εποχής τους, που σήμερα ο ήρωας ή η ηρωίδα να συμπεριφερόταν αλλιώς… αν έβλεπε τον κόσμο μέσα από μία οθόνη για παράδειγμα… Η Μαρίνα και ο Βαγγέλης μου λένε ότι βασίστηκαν στη δουλειά του Τζιάνι Ροντάρι, του διάσημου Ιταλού παραμυθά της επινόησης, ο οποίος έγραψε πάρα πολλά παραμύθια με εναλλακτικά τέλη και χρησιμοποιώντας πολύ συχνά τη φράση: Τι θα συνέβαινε αν… Πώς όμως θα δεχθούν τα παιδιά μια εναλλακτική ιστορία; «Η πολύ συχνή επαφή που έχουμε με τα παιδιά, μέσα από διάφορες δραστηριότητες μάς έδωσε περισσότερες ιδέες, αλλά και πώς να μιλάμε τη γλώσσα τους, να μιλάμε πιο αληθινά» και τονίζουν και οι δύο μαζί: «Τα παιδιά έγιναν τρόπο τινά και αυτά μαζί μας συγγραφείς της διασκευή μας». Ο Βαγγέλης πρώτη που πρώτη φορά αφήνει τα όργανά του, μου λέει ότι αγχώθηκε, όχι τόσο για την ιδέα, αλλά για τη αντίδραση των παιδιών: «Όταν είπα σε κάποια φίλη μας παιδοψυχοθεραπεύτρια ότι με αγχώνει το πώς θα αντιδράσουν τα παιδιά, όταν ανέβω εγώ στη σκηνή για πρώτη φορά, μού είπε ‘έχε υπόψη σου ότι δεν θα έχεις ήσυχους ακροατές, αν πιστεύεις ότι θα είναι ήσυχοι, έχεις χάσει το παιχνίδι, μην ξεχνάς ότι τα παιδιά είναι οι πρωταγωνιστές, αυτούς θα πρέπει να ακούς» και η Μαρίνα, έμπειρή πολύ με τα παιδιά, «Σε κάθε παράσταση έχεις κάτι άλλο μπροστά σου, αυτό όμως το άγνωστο είναι που δίνει μια πιο ενδιαφέρουσα διάσταση στα πράγματα. Δεν είναι κάτι που ξεκινάει και τελειώνει με τον ίδιο τρόπο και αυτή είναι η μαγεία της αφήγησης, έχει συγκεκριμένη φόρμα, αλλά το παιδικό κοινό είναι απρόσμενο», συμπληρώνει η Μαρίνα.

Πληροφορίες
Artos Foundation, λεωφ. Αγίων Ομολογητών 64, Λευκωσία. Παραστάσεις: Σάββατα και Κυριακές 7, 8, 14, 15, 21, 22 Δεκεμβρίου 2019. Ώρες: 11.00 & 17.00 (διπλές παραστάσεις). Κρατήσεις και πληροφορίες: 96753271

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X