Η αχινομακαρονάδα: λιγκουίνι βρασμένα στην εντέλεια, καλής πάστας, με αυτό το σωστό μαστιχωτό κράτημα, που σου επισημαίνει τη νοστιμιά τους. «Λαδωμένα» με μια δυο κουταλιές σάλτσα μπισκ, που προσδίδει μια έντονη, ιωδιούχο γλύκα στη μακαρονάδα. Έντονη, πλην όμως όχι πρωταγωνιστική. Σκόρδο, μαϊντανός, λίγη καυτερή πιπεριά (ρώτησαν τις αντοχές μας), μικρές πικάντικες πινελιές. Το όλον απογειώνεται με τον αχινό. Τον οποίο σου φέρνουν χωριστά στο πλάι, σε βαζάκι. Σωστά, πολύ σωστά: δεν τον προσθέτει ο μάγειρας στη μόλις βγαλμένη, καυτή από το τηγάνι του μακαρονάδα, μην τον ταλαιπωρήσει. Θα προστεθεί από τον πελάτη, όταν το πιάτο φτάσει στο τραπέζι και έχει μαλακώσει λίγο η θερμοκρασία του φαγητού. Κατά βούληση: είτε περιλούζεις τα ζυμαρικά είτε βάζεις με κουταλάκι σε μερικές μπουκιές. Παραδειγματική θαλασσινή μακαρονάδα.
Η απλή μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτας: Κανονικά με σπαγκέτι, τη ζητήσαμε με χυλοπίτες για την μπέμπα, για ευκολία, για να τις πιρουνιάζει περήφανα μόνη της και να την «πιάσουν». Μας την έφεραν σε πήλινο, σαν σκέτη από γιουβέτσι. Σουλούδικη σάλτσα από γλυκόξινα ντοματίνια. Την καταχάρηκε το παιδί.
Τα μύδια: Αχνιστά. Ορθώς αχνισμένα, ίσα ίσα να ανοίξουν και να αποκαλυφθεί η ψωμωμένη, φαιόχρωμη, ζουμερότατη ψίχα τους. Εξαιρετική πρώτη ύλη. Το ζουμί του αχνίσματος: κρασί με σκόρδο, μαϊντανός, καυτερή πιπερίτσα, απλά πράγματα, μεσογειακά. Τέτοιο ζουμί ζητάει από μόνο του να ξαναγεμίσει το καλαθάκι με το ψωμί. Το οποίο είναι ωραιότατο, ζυμωτό.
Το «σπινιάλο»: μεζές-έκπληξη. Μικρός φόρος τιμής στην αιγαιοπελαγίτικη, ψαράδικη γαστρονομία μας. Το φτιάχνει σε μια πιο απλή παραλλαγή ο μάγειρας, με ψίχα από μύδια και αχηβάδες. Συντήρηση σε αλατόνερο, σερβίρισμα με λαδολέμονο, λίγα φετάκια σκόρδου, μία φετούλα τζίντζερ, υλικά που αφήνουν ένα πολύ διακριτικό, ταιριαστό ίχνος. Οι «κλωστές» πιπεριάς στο γαρνίρισμα περισσεύουν.
Το κοντοσούβλι κοτόπουλο: καλομαριναρισμένο, καλοψημένο, ωραιότατο. Με αφράτες πίτες και μια σκορδάτη και παπρικάτη σάλτσα μουστάρδας.
Τα υπόλοιπα του μενού: μεζέδες κυρίως ανατολίτικοι, μερικά κρεατικά, ψάρια και θαλασσινά ημέρας, λίγα, τόσα όσα. Ο μάγειρας, Κοσμάς Σαβριάδης, παίζει πολύ με τα μαγειρευτά ημέρας. Ακόμη λιγουρεύομαι τις σουπιές με το σπανάκι που δεν πήραμε.
Επώνυμο ελαιόλαδο στο τραπέζι – τα σέβη μας. Λίγα κρασιά εμφιαλωμένα, θα ήθελα να δω περισσότερα, για μια πληρέστερη εμπειρία. Το σέρβις υποδειγματικό, η ευγένεια και τα χαμόγελα των σερβιτόρων σού γλυκαίνουν την καρδιά.
Όλα αυτά στην «Ωραία Ύδρα», μια φροντισμένη ταβέρνα με μαγειρικές ακριβείας και ευγενές περιβάλλον, στον γιαλό της Ύδρας. Μια ωραιότατη λύση στην πολύπαθη γαστρονομικώς ηρωοτόκο νήσο μας. ■