Πυρκαγιές σε εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στο Μπανγκλαντές και στο Πακιστάν, περιβαλλοντική καταστροφή από βιομηχανίες εξόρυξης άνθρακα στην Κολομβία, καταστροφή φράγματος λόγω εσφαλμένης αντιπλημμυρικής προστασίας στη Βραζιλία και σφαγή ανθρακωρύχων στη Νότια Αφρική: τέτοιες καταστάσεις μάς ωθούν όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια να συζητούμε για υπεύθυνη κατανάλωση. Κράτη ολόκληρα, εταιρείες, κοινωνίες και καταναλωτές στις ανεπτυγμένες χώρες φέρουν επίσης την ευθύνη για την αγορά και τη χρήση προϊόντων και αγαθών. Ταυτόχρονα, οι παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες και οι διαδικασίες παραγωγής είναι πιο ολοκληρωμένες και πιο σύνθετες από ποτέ. Πολλοί, ωστόσο, πιστεύουν απλώς ότι έχουν πολλά να κρύψουν.
Ακόμη και εν έτει 2019 υπάρχει καταναγκαστική εργασία και εκμετάλλευση, άθλιοι μισθοί και έλλειψη ασφάλειας εργασίας σε πολλά μέρη του κόσμου και σε πολλές επιχειρήσεις. Η ένταξη σε εργατικά συνδικάτα και η βελτίωση των συνθηκών εργασίας είναι δύσκολη σε πολλές χώρες και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και επικίνδυνη.
Η οικονομία, το περιβάλλον και τα κοινωνικά ζητήματα πρέπει να θεωρούνται διασυνδεδεμένα περισσότερο από ποτέ. Τα τρία αυτά ζητήματα βρίσκονται επίσης στην καρδιά των φιλόδοξων στόχων της Ατζέντας 2030 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη των Ηνωμένων Εθνών, η οποία συμφωνήθηκε το 2015.
Στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ για τη βιωσιμότητα τον Σεπτέμβριο, οι ηγέτες των κρατών δεν οφείλουν απλώς να στείλουν ένα ισχυρό και παγκόσμιο μήνυμα για την επιτάχυνση της εφαρμογής των στόχων. Πρέπει επιτέλους και εμείς να δείξουμε πραγματική πρόοδο στον τομέα της ανάπτυξης, της οικονομίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τρεις είναι οι στόχοι που εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο: αξιοπρεπής εργασία και οικονομική ανάπτυξη, μείωση των ανισοτήτων και υπεύθυνη κατανάλωση και παραγωγή.
Η υιοθέτηση των κατευθυντηρίων αρχών του ΟΗΕ σχετικά με την οικονομία και τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν σημαντική, ώστε να επέλθουν δραστικές αλλαγές. Με το εθνικό σχέδιο δράσης για την οικονομία και τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Γερμανία, δημιουργούμε ένα πλαίσιο, ώστε να μπορέσουμε να συμμορφωθούμε καλύτερα με την ευθύνη του κράτους να προσφέρει προστασία, επίσης στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομίας. Επιπλέον, ξεκαθαρίσαμε στις εταιρείες ότι αυτές οι ίδιες είναι υπεύθυνες για την επίδειξη δέουσας επιμέλειας στα ανθρώπινα δικαιώματα. Και τέλος, όσοι επηρεάζονται άμεσα θα πρέπει να μπορούν να απαιτούν τα δικαιώματά τους με ευκολία.
Αυτή τη στιγμή τα φαντάσματα του παρελθόντος αναδύονται στην επιφάνεια και ως αποτέλεσμα η ενδεχόμενη βελτίωση στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην οικονομία είναι αμφίβολη. Επομένως, η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ως θέμα αρχής, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται εθελοντικά. Στον κλάδο της οικονομίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί να επιτευχθεί πρόοδος με εθελοντική δράση. Ο αριθμός των εταιρειών που μιλούν υπέρ των κανόνων και των νόμων αυξάνεται, κυρίως επειδή επιθυμούν επιτέλους να μοιράζονται κοινούς διεθνείς κανόνες για την οικονομία. Οι κρατικές εταιρείες δρουν ως πρότυπα. Οταν προχωρεί σε εξαγορές, το κράτος οφείλει να αποτελεί το καλό παράδειγμα, ακολουθώντας τους δεσμευτικούς στόχους για βιώσιμες οικονομίες. Αυτό επίσης σημαίνει ότι το κράτος δεν πρέπει να συναλλάσσεται με εταιρείες που δεν συμμορφώνονται με τις υποχρεώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Τα κριτήρια για τη βιωσιμότητα πρέπει επίσης να εφαρμόζονται σε προϊόντα και υπηρεσίες. Οι αναπτυξιακές τράπεζες και τα κρατικά επενδυτικά ταμεία θα πρέπει να δημοσιοποιούν τον τρόπο με τον οποίο παραλληλίζουν τις επενδύσεις τους με τη βιωσιμότητα και τις ηθικές αρχές. Εκτός αυτού, τα κριτήρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να ακολουθούνται και στο χρηματιστήριο και σε διεθνείς ταμειακές ροές. Επενδυτές και καταναλωτές πρέπει να καταλαβαίνουν απόλυτα τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά ρίσκα στα οικονομικά προγράμματα. Είναι αυτονόητο ότι η μεγιστοποίηση κέρδους δεν πρέπει να επέρχεται σε βάρος των αρχών για το περιβάλλον, την κοινωνία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα.