Στα μέσα Μαΐου, κάποιοι είχαμε παρασυρθεί από τη θεωρία της κρυφής ψήφου που θα εκδηλωνόταν στην κάλπη των ευρωεκλογών υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και θα διαμόρφωνε οριακή διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία, η οποία θα καθιστούσε αβέβαιο το αποτέλεσμα των προγραμματισμένων για τον Οκτώβριο εθνικών εκλογών. Δύο μήνες μετά, η Νέα Δημοκρατία είναι αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να άντεξε με ποσοστό 31,5%, μόλις 4% χαμηλότερο από το ποσοστό του Σεπτεμβρίου 2015, αλλά η κυβέρνηση άλλαξε. Μαζί με την κυβέρνηση, άλλαξε και η εποχή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνον απέδειξε ότι μπορεί να κερδίζει τα πολιτικά στοιχήματα που θέτει, αλλά και ότι μπορεί να παράγει από την πρώτη ώρα έργο ποιότητας στις πρακτικές και ουσιαστικές όψεις της διακυβέρνησης. Και όλα αυτά με ένα συνδυασμό ήθους, μετριοπάθειας και αποφασιστικότητας. Θα έρθουν οι ώρες των λαθών και της κριτικής (πάντα έρχονται για κάθε κυβέρνηση), αλλά τα πρώτα δείγματα γραφής πείθουν ότι έχει γίνει σημαντική προετοιμασία με βάση διεθνή πρότυπα. Αυτή η προετοιμασία, που πραγματοποιήθηκε μεθοδικά και αθόρυβα, αντιπροσωπεύει ένα κεφάλαιο σεβασμού απέναντι στον πολίτη που είχαμε χρόνια να αισθανθούμε.
Επιπλέον, παρά την απροθυμία του πρωθυπουργού να αυτοπροβάλλεται ως μαέστρος της πολιτικής, το γενναίο άνοιγμα στο Κέντρο είναι πολιτική κίνηση πρώτης γραμμής που δεν έχει περάσει απαρατήρητη. Η ανάθεση υπουργείων στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη (Προστασίας του Πολίτη), στη Λίνα Μενδώνη (Πολιτισμού) και στον Κυριάκο Πιερρακάκη (Ψηφιακής Διακυβέρνησης) ουσιαστικά ισοδυναμεί με κυβερνητική συνεργασία με το Κίνημα Αλλαγής χωρίς… το Κίνημα Αλλαγής. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και τον νέο υπουργό Εσωτερικών Τάκη Θεοδωρικάκο, που ήταν δραστήριο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ πριν από 20 χρόνια. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι είχε τεθεί θέμα συνεργασίας με το ΚΙΝΑΛ, δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι η κυρία Γεννηματά θα πρότεινε ανθρώπους περισσότερο άξιους για τα συγκεκριμένα υπουργεία.
Συνεπώς, ο κ. Μητσοτάκης έκανε με το «καλημέρα» μια τολμηρή διεύρυνση προς το Κέντρο που έχει αποδέκτη, όχι μια αμφίθυμη κομματική ηγεσία, αλλά την ίδια την κοινωνία, η οποία διψάει για ανόρθωση και προσδοκά να βγει κερδισμένη από μια κυβέρνηση ευρέως φάσματος που δεν μοιάζει να δεσμεύεται από τους αρχαϊσμούς και τους συνήθεις περιορισμούς της ελληνικής πολιτικής.