Διαδικασίες «ωριμάνσεως»

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι «εκκρεμότητες» στα θέματα εξωτερικής πολιτικής διέρχονται περιόδους «ωριμάνσεως» πολλών ετών, έως ότου η διεθνής συγκυρία κατεπειγόντως επιβάλει «λύση». Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας δεν είχαν κάνει την εμφάνισή τους στην ελληνική πολιτική σκηνή όταν ανέκυψε το «μακεδονικό ζήτημα» υπό τη νέα του μορφή. Αλλά ήταν η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα εκείνη που συνομολόγησε μια συμφωνία με τη «Βόρεια Μακεδονία», όταν οι σύμμαχοί μας θεώρησαν πως λόγοι μείζονος γεωστρατηγικής σημασίας –αύξηση του παρεμβατισμού της Μόσχας στα Βαλκάνια– επέβαλλαν την ένταξη αυτής της χώρας στο ΝΑΤΟ και τη σταδιακή ενσωμάτωσή της στην Ε.Ε.

Ισως ο κ. Τσίπρας να διεκπεραίωσε την αποστολή του με υπερβάλλοντα ενθουσιασμό. Αλλά επί της ουσίας δεν έχει και τόση σημασία. Και υπέστη φυσικά το αναλογούν πολιτικό κόστος. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και η Ν.Δ. ως αντιπολίτευση καταψήφισαν τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά ως κυβέρνηση οι εταίροι μας αναμένουν πως θα την εφαρμόσει απαρεγκλίτως, πράγμα που ασφαλώς και θα συμβεί.

Οταν πάλι η Λευκωσία άρχισε, επί της προεδρίας του Τάσσου Παπαδόπουλου στην Κύπρο, να διερευνά το θέμα της αξιοποιήσεως των ενεργειακών κοιτασμάτων, ο κ. Μητσοτάκης είχε μόλις πρωτοεκλεγεί βουλευτής της Ν.Δ. Σήμερα ως πρωθυπουργός καλείται πλέον να διαχειρισθεί την κλιμακούμενη ένταση που ανέκυψε με την Τουρκία, εξ αφορμής της αξιοποιήσεως των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο.

Δεν έλειψε βεβαίως η ρητορική υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως προς την Κυπριακή Δημοκρατία. Αλλά τα μέτρα που αναμένεται να λάβει αύριο το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε. εναντίον της Τουρκίας για τις γεωτρήσεις στην περιοχή της Κύπρου δεν φαίνεται να είναι ουσιώδη. Ούτε μπορούσε άλλωστε να ήταν.

Την τουρκική δραστηριότητα έχει επικρίνει επίσης το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που στην τελευταία ανακοίνωση  επισημαίνει ότι «οι πόροι της νήσου σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, όπως όλοι οι πόροι της, θα πρέπει να μοιραστούν ισότιμα μεταξύ των δύο κοινοτήτων, στο πλαίσιο ενός συνολικού συμβιβασμού».

Το ενεργειακό, εν ολίγοις, θα λειτουργήσει πιθανόν ως καταλύτης επιλύσεως του Κυπριακού και η Ελλάς ως εγγυήτρια δύναμη θα πρέπει να διαδραματίσει ενεργό ρόλο, μάλλον εκτός του πλαισίου «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται», όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο, η Τουρκία προωθεί συμφωνία για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με τον αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ πρωθυπουργό της Λιβύης Φαγέζ αλ Σάρατζ. Εάν τελικώς αυτό συμβεί, τότε η Αγκυρα ανοίγει εκ νέου το θέμα της ελληνικής ΑΟΖ νοτίως της Κρήτης. Κατά συνέπεια, ίσως να εισερχόμεθα εκόντες άκοντες σε φάση «ωριμάνσεως» για την επίλυση των ενεργειακών διαφορών μεταξύ Αθηνών και Αγκύρας.

Ολα αυτά μπορεί να αποτελούν απλώς υποθέσεις. Ωστόσο, αδιαμφισβήτητο είναι πως στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχει «παρθενογένεση» ωσάν να μην υφίσταται παρελθόν. Και τελικώς κάποιοι άλλοι, ισχυροί, θα κρίνουν εάν επέστη η ώρα ρυθμίσεως εκκρεμοτήτων λόγω ύψιστων γεωστρατηγικών συμφερόντων. Εν αναμονή, λοιπόν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή