Οι φωτογραφίες του Πάνου Κοκκινιά διηγούνται ιστορίες. Το κάνουν με τον τρόπο του σινεμά, αλλά στη δική του περίπτωση όλα τα επιμέρους στοιχεία της αφήγησης, εμπεριέχονται σε ένα κάδρο. Ο χρόνος και η πλοκή συμπιέζονται σε ένα μοναδικό κλικ. Το αποτέλεσμα είναι μια εικόνα που μοιάζει ταυτόχρονα ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία, πραγματικότητα και ουτοπία. Ο θεατής πρέπει να κοιτάξει με μεγάλη προσοχή αν θέλει να διαχωρίσει στη σύνθεση την πραγματικότητα από τη φαντασία. Είναι όμως ανάγκη; Ή μήπως αυτό που επιζητεί ο καλλιτέχνης μέσω των φωτογραφιών του, είναι να «συλλάβει» ένα κομμάτι πραγματικού χώρου και χρόνου με τέτοιο τρόπο ώστε να προβάλλει εντός του τις προσωπικές του ανησυχίες και τις σκέψεις;
Συναντήσαμε τον Πάνο Κοκκινιά στο Πυθαγόρειο της Σάμου, καθώς συμμετέχει με τρεις φωτογραφίες του στο «13.700.000 km3», τη φετινή εικαστική έκθεση του Art Space Pythagorion. Η συζήτηση ξεκίνησε από το έργο «Νίσυρος» που παρουσιάζεται στη Σάμο – μια μεγάλη σύνθεση, η οποία κατοπτεύει τον κρατήρα του ηφαιστείου της Νισύρου, και προέκυψε από έναν «χειρισμό της πραγματικότητας», όπως ονόμασε την τεχνική του ο δημιουργός. Συνεχίστηκε, δε, με βασικό θέμα την επικείμενη παρουσίαση της νέας του δουλειάς στο πλαίσιο του προγράμματος «Εργο στην πόλη», μια ανάθεση του οργανισμού ΝΕΟΝ, που πρόκειται να εγκαινιαστεί στις 16 Σεπτεμβρίου. Ο θεσμός αποσκοπεί στο να δώσει τη δυνατότητα σε έναν καλλιτέχνη κάθε φορά να δημιουργήσει ένα νέο project, που θα φέρει τη σύγχρονη τέχνη πιο κοντά στο ευρύ κοινό, αφού το έργο εκτίθεται δωρεάν σε δημόσιους χώρους της Αθήνας, οι οποίοι συχνά, χάρη στην έκθεση, αποκαλύπτονται εκ νέου από τους επισκέπτες τους.
Ο Πάνος Κοκκινιάς
Η έκθεση «Stock Images» του Πάνου Κοκκινιά πλέκεται με βασικό καμβά τον ιστό της ίδιας της Αθήνας και εξερευνά τις πολλαπλές σχέσεις που συνδέουν το αστικό τοπίο της μητρόπολης με τους κατοίκους της. «Εχω μια προϊστορία στο να φωτογραφίζω την πόλη, κυρίως νυχτερινά τοπία», λέει ο ίδιος. «Στη δουλειά μου χρησιμοποιώ την Αθήνα ως καμβά, στον οποίο συμβαίνουν διάφορες επινοημένες “δράσεις”. Αυτό δεν σημαίνει ότι ακυρώνεται ο τόπος ως περιεχόμενο. Αντιθέτως, φιλοδοξώ να υπάρχει μια αλληλεπίδραση του χώρου και της “δράσης”, δηλαδή να λειτουργούν οργανικά μεταξύ τους ώστε να δημιουργείται κάτι νέο. Υπάρχουν εικόνες από αναγνωρίσιμα τοπόσημα, όπως ο Λυκαβηττός ή η οδός Πειραιώς, αλλά όπως συμβαίνει τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια στα έργα μου, οι περισσότερες εικόνες είναι “σκηνοθετημένες”. Αυτό σημαίνει ότι διαμορφώνω τόσο τις συνθήκες της φωτογράφισης όσο και τη δράση. Για εμένα, όμως, δεν έχει σημασία ο τρόπος που παράγεται ένα έργο, αλλά τι καταφέρνει να πει. Με λίγα λόγια, αν ο θεατής μπορεί να ξεχάσει τη σκηνοθεσία της εικόνας, τότε αυτή η σκηνοθεσία έχει πετύχει».