Η σχέση μου με τα θεία υπήρξε πάντα βασανιστική. Μου προκαλούσε φόβο, άγχος, τύψεις και ενοχές. Πώς αλλιώς άλλωστε αφού, ακόμα και κατά τη διάρκεια του εκκλησιασμού με το σχολείο, αντί προσευχών εγώ σκεφτόμουν την Όλγα. Ούτε οι προσευχές μου σε ώρα ανάγκης δεν έπιαναν ποτέ. Η μάνα μου και η γιαγιά μου ήξεραν πολύ καλά αν είχα υποπέσει σε παράπτωμα. Ο πατέρας αναλάμβανε την τιμωρία και ποτέ, παρά τη φυγή μου στο δωμάτιο της γιαγιάς, όπου βρισκόταν το εικονοστάσι με το καντήλι, ποτέ μου δεν τη γλίτωσα.
Το καλοκαίρι του ’69 έκλεισα τα δέκα, ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι, ο πόλεμος στο Βιετνάμ μαινόταν και σε μια φάρμα σε προάστιο της Νέας Υόρκης 500.000 άνθρωποι μαζεύτηκαν για να παρακολουθήσουν μια τριήμερη συναυλία, όπως εξελίχθηκε, και η οποία έφερε ως σύνθημα τα ίδια τα λόγια του Χριστού. Μια συναυλία για την ειρήνη, την αγάπη και τη μουσική. Ειρήνη πάσι, αγαπάτε αλλήλους, όσο για τη μουσική κάθε άλλο παρά λείπει από τους ύμνους και τα τροπάρια. Όλα κοινά.
Από τον ραδιοφωνικό σταθμό της αμερικανικής βάσης στη Γλυφάδα, τον οποίο παρακολουθούσα με δέος, πρωτοάκουσα κάτι σε σχέση με το Γούντστοκ. Μετά, από τους ερασιτεχνικούς της περιοχής μου, ίσως και από τα έντυπα της εποχής.
Ο «Αμερικάνος» έπαιζε και γκόσπελ. Τις προσευχές της Αρίθα και του Μάρβιν, τα αιρετικά κηρύγματα του Τζέιμς Μπράουν, τη σπαρακτική παράκληση της Τζάνις να της χαρίσει ο Κύριος μια Μερσέντες.
Στη μέση της εφηβείας μου, με την πρώτη ευκαιρία, επισκεπτόμουν τα δισκάδικα της περιοχής μου, ήταν πια ο εκκλησιασμός μου. Αν τον πετύχαινα χαλαρό σε ώρα αναδουλειάς, ο ιδιοκτήτης μού έκανε τη χάρη και έβαζε στο πικάπ τον δίσκο που ήθελα να ακούσω. Μεταξύ άλλων άκουσα και το άλμπουμ του Γούντστοκ. Η αντίστοιχη ταινία κυκλοφόρησε επίσης, πετσοκομμένη από τη λογοκρισία, ενώ η προβολή της προκαλούσε σάλο.
Τότε το αποφάσισα, οριστικά και αμετάκλητα: ασπάστηκα τη μουσική. Με έκανε να πέφτω στα γόνατα, να χορεύω εκστατικά, να κλαίω, να γελάω, να σκέπτομαι αλλιώς, να ονειρεύομαι τα απέραντα χωράφια του Κώστα Τουρνά. Και είμαι πιστός ακόμη.