Το πόσο δρόμο χρειάζεται ακόμη η Αθήνα για να είναι ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και το πόση δουλειά πρέπει να γίνει είναι εμφανές ακόμη και στα όχι προφανή σημεία. Προχθές, σε μια ξενάγηση με επισκέπτες στην ελληνική πρωτεύουσα, που προέρχονταν όλοι από χώρες της Ευρώπης, δανείστηκα το βλέμμα τους και είδα εκ νέου όψεις της πόλης που είναι προβληματικές.
Σε έναν ενημερωμένο και ταξιδεμένο επισκέπτη μεγάλη εντύπωση προκαλεί η απουσία φροντίδας για τον περιβάλλοντα χώρο εξόχως σημαντικών μνημείων και θα σταθώ ενδεικτικά σε δύο, τα οποία όλοι τα γνωρίζουν και τα οποία οι τουρίστες και οι Ελληνες ταξιδιώτες φωτογραφίζουν και αγαπούν να επισκέπτονται. Με τους ξένους φίλους μπήκαμε για λίγο στον προαύλιο χώρο του Νομισματικού Μουσείου, της οικίας Ερρίκου Σλήμαν δηλαδή, διότι ήταν άνθρωποι ενήμεροι και διαβασμένοι. Φυσικά, τους ενδιέφερε πολύ το κτίριο αλλά το δικό μου βλέμμα έπεσε (για ακόμη μία φορά) στον τεράστιο πλαϊνό τοίχο της πολυκατοικίας, με είσοδο στην οδό Αμερικής, που γεμίζει το βλέμμα πίσω σε όλο το βάθος της αυλής.
Είναι μια μεγάλη κατασκευή, χτισμένη το 1959 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Αντώνη Κιτσίκη, ένα κτίριο στο οποίο στεγάστηκε και το θέατρο «Διονύσια», του ιδίου αρχιτέκτονα. Αλλά, αυτό το κτίριο, ηλικίας 60 ετών, οφείλει να συντηρείται, πόσο μάλιστα όταν αποτελεί το σκηνικό για ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της νεοκλασικής Αθήνας. Λίγο παρακάτω, στον περίβολο της Παλαιάς Βουλής… Ενα τόσο σημαντικό κτίριο, που στεγάζει βεβαίως το μοναδικής αξίας Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, βρίσκεται πλησίον του πιο προβληματικού σημείου της Σταδίου («Αττικόν», Εδουάρδου Λω) με ρυπαρή αστική επίπλωση δίπλα στον παλιό ΟΤΕ. Ολα αυτά, που είναι απλώς ενδεικτικά από την προχθεσινή εμπειρία που μοιράστηκα με ξένους φίλους της χώρας μας, ενισχύουν τις όποιες προκαταλήψεις για το επίπεδο ζωής στην Αθήνα. Δεν αναφέρομαι φυσικά στο περιβάλλον της Τριλογίας ούτε στην Ομόνοια, όπου οι επενδύσεις σε ξενοδοχεία μοιάζουν περιχαρακωμένες νησίδες σε έναν αστικό περίγυρο χωρίς φροντίδα και υποδομές. Αυτά τα «επουσιώδη» είναι τα μείζονα. Και αυτά τα βλέπουν και τα αξιολογούν όλοι.
Κάτι ακόμη που δεν έχω ακούσει κανέναν να σημειώνει. Σταθείτε στην αρχή της Αμαλίας στο Σύνταγμα και κοιτάξτε προς Πανεπιστημίου. Πίσω από το Μέγαρο Κούπα (Κριεζώτου), οι απολήξεις των κτιρίων ζητούν αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Το στοίχημα της Αθήνας είναι να γίνεται κάθε μέρα καλύτερη.