«Τις ίδιες ιστορίες λέει σε όλες τις γυναίκες. Φέρε μου ένα φόρεμα, κόκκινο, κατακόκκινο. Και θα φορέσω τακούνια», ακούμε να λέει στην πρόβα η Κατερίνα Παπουτσάκη ως μια έξαλλη Μαρία Κάλλας. Ο Σταμάτης Φασουλής μπαίνει στη σκηνή με τη Δήμητρα Ματσούκα και ο Ωνάσης δείχνει στην Τζάκι την ακίνητη περιουσία του. «Είστε παντρεμένος;», τον ρωτάει σε μια στιγμή με απορία. Κάτι λένε που δεν μπορώ να ακούσω καλά και συνεχίζει.
«Ετσι κι αλλιώς όλες οι γυναίκες για τα λεφτά το κάνουν», αποκρίνεται στο φινάλε της σκηνής και τείνει το χέρι. Εκείνη αποφεύγει να τον αγγίξει και αποχωρεί.
Είμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Είναι η περίοδος που ο Ελληνας κροίσος βρίσκεται στο απόγειό του και σε δύο χρόνια θα παντρευτεί τη Τζάκι Κένεντι. Η μορφή του σε αυτή την περίοδο της ζωής του είναι άλλωστε και η πιο οικεία για τους περισσότερους: τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά, τα ακριβά κοστούμια με τα μεγάλα πέτα, τα γκρίζα μαλλιά χτενισμένα προς τα πίσω, το χαμόγελο της κατάκτησης. «Δεν ήθελα ένα έργο καταγγελτικό, ούτε έναν ύμνο σε έναν ήρωα. Παραθέτουμε τα γεγονότα και βλέπουμε πώς αντιδρά το κοινό σε αυτά. Ολες οι κινήσεις τού Ωνάση ήταν έξω από το καθιερωμένο και πιθανόν αυτό πληρώθηκε χρυσό και ίσως αυτό πλήρωσε στο τέλος. Στο τέλος έγιναν μια οικογένεια σαν τους Ατρείδες. Οι γάμοι μεταξύ τους, τα διαζύγια, οι χωρισμοί, όλα μπλέχτηκαν τόσο πολύ, έγιναν ένα δίχτυ που τον έπνιξε τελικά», μας λέει ο Σταμάτης Φασουλής που υπογράφει το κείμενο, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ωνάσης. Τα θέλω όλα».
Πρόκειται για ένα πρόσωπο τραγικό, συνεχίζει για τον Ωνάση, που συνέδεσε τη ζωή του με τον δήμο. «Η προσωπικότητά του και ο τρόπος που τη διαχειρίστηκε προς τα έξω είναι ο λόγος που ακόμη και σήμερα μιλάμε γι’ αυτόν. Ο ίδιος ηδονιζόταν με αυτό το πρόσωπο, το δημόσιο, ότι παντρεύτηκε την εθνική χήρα της Αμερικής ήταν ένα στοιχείο διεγερτικό, περισσότερο του έρωτα. Πιο σεξουαλικό από τον ίδιο τον έρωτα».
Για πολλούς ο Ωνάσης είναι ευεργέτης, για άλλους καρδιοκατακτητής, δαιμόνιος επιχειρηματίας, αδίστακτος και σκληρός, οι χαρακτηρισμοί και οι απόψεις είναι πολλές, στη σκηνή όμως, ρωτάμε τον κ. Φασουλή, ποιος Ωνάσης βρίσκεται; «Οσες πτυχές του βρήκα τις έβαλα δίπλα δίπλα. Οσο πιο πολλές πλευρές έχει ένας άνθρωπος τόσο πιο θελκτικός είναι», μας λέει ο σκηνοθέτης.
Εκπλήξεις
Υπάρχουν πολλές εκπλήξεις στη σκηνή από γεγονότα της ζωής του Ωνάση, τα οποία μπορεί να είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό, όπως η ρήξη με τον πατέρα του που τον οδήγησε στην Αργεντινή ή ο τρόπος που εκμεταλλεύθηκε τη Λόιντς προς όφελός του. Αν και συνδέθηκε με την ίδρυση της Ολυμπιακής, η παράσταση δεν δίνει βάρος σε αυτό το γεγονός. Οχι τουλάχιστον όσο στην απόκτηση του Σκορπιού ή στα νεανικά του χρόνια. Δεν λείπει ούτε η αναφορά στον μεγάλο του αντίπαλο, τον Σταύρο Νιάρχο.
Η αφήγηση επί σκηνής δεν είναι γραμμική αλλά ο χρόνος μετακινείται άλλοτε μπρος και άλλοτε πίσω. «Υπάρχει ένα στοιχείο ντοκιμαντέρ, βάζουμε κάποια πρόσωπα να μιλάνε για τον Ωνάση τα οποία όμως είναι φανταστικά. Πιστεύω στην παραδοσιακή αφήγηση του έργου, όπως διαμορφώθηκε στη μετά Τσέχοφ εποχή. Ο θεατρικός χαρακτήρας δημιουργείται από αυτά που λέει ο ίδιος για τον εαυτό του, από αυτά που λένε οι άλλοι γι’ αυτόν και από αυτά που κάνει, είναι τρία αναντίστοιχα. Είναι δύσκολος στόχος αλλά καλύτερα να αποτύχεις σε κάτι μεγάλο παρά να αποτύχεις σε κάτι μικρό, και αυτό είναι φράση δικιά του».
«Ωνάσης. Τα θέλω όλα», Θέατρο Παλλάς, Βουκουρεστίου 5