Μα ναι. Τα χρυσαυγίτικα παλικάρια ξέρουν και Ιστορία. Αρχαία ελληνική ιστορία, τι άλλο. Και γιατί να μη λένε ότι ξέρουν; Εδώ άλλοι κι άλλοι που το έλεγαν, ανεμίζοντας και πτυχία, κατάφεραν να γίνουν αρχηγοί ή υπαρχηγοί κομμάτων, και σχολάρχες, και υπουργοί, κι όλα τα καλά του θεού – του δωδεκάθεου μάλλον. Τούτου δοθέντος, οι εσβεσμένοι αστέρες της Χρυσής Αυγής, απολογούμενοι στο δικαστήριο, εκτός που καρφώνουν ο ένας τον άλλον με τη λεβεντιά που ταιριάζει στον ηθικοπολιτικό τους χώρο, δηλώνουν ξεσκολισμένοι στα αρχαιογνωστικά. Και επιμένουν ότι η σβάστικα, το σήμα κατατεθέν του Χίτλερ και των χιτλεροειδών όπου γης και κάθε εποχής, είναι σύμβολο της αρχαίας Ελλάδας. Είναι η μετεξέλιξη του μαιάνδρου. Οπότε άδικα των αδίκων τούς κατηγορούμε για ναζισμό.
Τους έδωσαν μια τσίχλα οι δικηγόροι τους για να αναχαράζουν και τα σαΐνια μας, εφιαλτικά αγράμματα όπως ο ημεδαπός φυρερίσκος τους και όπως ο Γερμανός Φύρερ τους, έχουν τσακίσει τα σαγόνια τους μηρυκάζοντάς την. «Η σβάστικα δεν είναι η σβάστικα, είναι ο μαίανδρος» – απλώς δεν καλοφαίνεται από τις θάλασσες το αίμα που προκάλεσε. «Και ο Χίτλερ δεν είναι ο Χίτλερ, είναι ένας παρεξηγημένος θαυμαστής της αρχαίας Ελλάδας» – απλώς ο πολύς θαυμασμός του τού προκάλεσε υπέρμετρο ενθουσιασμό, δεν μπόρεσε να τον ελέγξει και σκότωσε τη μισή νέα Ελλάδα. Από αγάπη για την αρχαία.
Ωστε λοιπόν, όταν φωτογραφίζονταν με φόντο τον Αδόλφο και τα λάβαρα των SS οι χρυσαυγίτες, κατά βάθος φωτογραφίζονταν με φόντο τον Λεωνίδα και τα φλάμπουρα των Σπαρτιατών. Απλώς εμείς οι κοντόθωροι και προκατειλημμένοι δεν διακρίναμε το βάθος, ορατό μονάχα στους μεμυημένους. Οταν ούρλιαζαν στα πανηγύρια τους τα θούρια των ναζιστών, στην πραγματικότητα κελαηδούσαν αρχαιοελληνικά πολεμιστήρια άσματα. Απλώς εμείς οι αδαείς ακούγαμε «άχτουνγκ» αντί ν’ ακούμε το σωστό, το «αγκού», που, όπως ξέρουμε και από τους «300», το φώναζαν οι Σπαρτιάτες πολεμώντας. Οταν χαιρετούσαν ναζιστικά, χαιρετούσαν όπως ο Σωκράτης και ο Αριστοτέλης, όχι όπως ο Γκέμπελς και ο Αϊχμαν. Κι όταν εμείς νομίζαμε ότι φωνάζουν «ζιγκ χάιλ», τα παιδιά έλεγαν απλώς «ζει Αλ», την κωδικά συντομευμένη μορφή τού «ζει ο Αλέξανδρος» – ο βασιλιάς Αλέξανδρος βέβαια, όχι ο Κουμουνδούρος.
«Παρεξηγημένος ο Χίτλερ». Παρεξηγημένα και τα δισέγγονά του. Και η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, «από μια παρεξήγηση». Αλλωστε, τον Ρουπακιά ούτε τον είδαν ούτε τον ήξεραν. Ναι, μα τον Απόστολο Πέτρο.