Kύριε διευθυντά
Είμαι ένας ενεργός πολίτης του κέντρου αυτής της μεγαλούπολης για σχεδόν 80 χρόνια, ιδιαίτερα όμως τα τελευταία 65 χρόνια την έχω βιώσει από κάθε πλευρά, με εξαιρετικά υψηλούς ρυθμούς, φαντάζομαι όσο πολύ λίγοι συνομήλικοί μου.
Τελευταία έγινα τακτικότατος επισκέπτης του Α΄ Κοιμητηρίου Αθηνών, γι’ αυτό και σήμερα επιθυμώ να αναφερθώ σε ένα πολύ ιδιαίτερο ζήτημα. Δεν είναι το μόνο ακανθώδες ζήτημα που ταλανίζει τα κοιμητήρια, άλλωστε είναι γνωστή η σκανδαλώδης ανεξαρτησία που απολαμβάνουν αυτά, με συνέπεια τις κάθε λογής ασύμβατες επιπτώσεις.
Ολόκληρη αυτή η παραλληλόγραμμη έκταση, που θα πρέπει να ξεπερνά τα 250 στρέμματα, είναι ασφυκτικά καλυμμένη ή δομημένη, ενώ στερείται στοιχειωδών εγκαταστάσεων υγιεινής, όπως είναι τα λουτρά. Ενα και μοναδικό WC υπάρχει στο πρώτο τη τάξει κοιμητήριο της πατρίδας μας, που σημειωτέον είναι κι ένα μοναδικό ανοιχτό μουσείο γλυπτικής. Αυτό οριοθετείται στο πίσω μέρος της δεξιάς πτέρυγας των κτιρίων της εισόδου.
Μια επίσκεψη θα επιβεβαιώσει την αλήθεια. Εκείνο όμως που δεν θα επιβεβαιωθεί εύκολα είναι το πώς πορεύονται στα απομακρυσμένα τέσσερα σημεία του ορίζοντα οι κάθε λογής εργαζόμενοι(;), οι επισκέπτες αναμνήσεων καθώς και οι τακτικοί συγγενείς των ενταφιασμένων.
Δεν είναι δύσκολο να φαντασθεί κανείς το τι συμβαίνει, και είναι εξαιρετικά λυπηρό!
Πυθαγορας Κοσιβας, Αθήνα