Παραδοσιακά το φθινόπωρο είναι εποχή νέων κυκλοφοριών στη μουσική, ενώ (ευτυχώς) ακόμα και στην εποχή του streaming υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες που δίνουν σημασία στην αξία του ολοκληρωμένου άλμπουμ. Ξεχωρίζοντας λοιπόν τρεις δίσκους της πρόσφατης παραγωγής, μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό.
Εχοντας πρόσφατη και τη μαγική συναυλία τους στο Gagarin, μπορέσαμε να εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο την τέχνη των Electric Litany, της ελληνοαγγλικής μπάντας που κατοικοεδρεύει στο Λονδίνο και κάθε 4-5 χρόνια μάς εμφανίζει και ένα νέο μικρό διαμάντι. Τέτοιο είναι το «Under a Common Sky» με τα μόλις 9 κομμάτια του να μοιάζουν τόσο δουλεμένα και ώριμα, σαν ουίσκι που έχει μείνει για πολλά χρόνια στο βαρέλι. Μετά τη μελαγχολική πιανιστική εισαγωγή του «Azure» έρχεται το ονειρικό «CFU», το οποίο ωστόσο προοδευτικά εξελίσσεται σε έναν σκοτεινό ψυχεδελικό λαβύρινθο που ανακαλεί φιλμ αγωνίας.
Γενικώς η ατμόσφαιρα είναι εδώ το Α και το Ω, με τον επικεφαλής Αλέξανδρο Μίαρη να κάνει για άλλη μια φορά επίδειξη της άνεσης που έχει να συνδυάζει με ακρίβεια ήχους και μελωδίες, σε ένα αποτέλεσμα μικρογραφικής λεπτομέρειας. Κορύφωση αλλά και σημείο καμπής του δίσκου θεωρείται από τους ίδιους τους Litany το (ομολογουμένως υπέροχο) «Bedroom», όμως η πραγματική απογείωση έρχεται στο αμέσως επόμενο «Refugee». Με εύγλωττο τίτλο και στίχους που εκπέμπουν βαθύ ανθρωπισμό, το κομμάτι μάς ταξιδεύει σε μουσικά μονοπάτια «κάτω από έναν κοινό ουρανό», πριν αφεθεί σε έναν ηλεκτρονικό ρυθμό που σε προτρέπει να χορεύεις ασταμάτητα.
Από την άλλη, ίσως ο πιο πολυαναμενόμενος δίσκος της ελληνικής ροκ δισκογραφίας, για τα τελευταία χρόνια, κυκλοφόρησε λίγο νωρίτερα. Το «Age of Aquarious» αποτελεί τη δεύτερη δουλειά των Villagers of Ioannina City, οι οποίοι τάραξαν για τα καλά τα νερά της εγχώριας σκηνής με το «Riza» του 2014. Αν κάποιος, πάντως, περιμένει επιστροφή στους «πειραγμένους» παραδοσιακούς σκοπούς του τελευταίου, μάλλον θα απογοητευθεί· αντιθέτως, το νέο μουσικό ταξίδι, που ξεπερνά σε διάρκεια τη μία ώρα, είναι μια ελεγεία αμερικανικής stoner αλλά και βρετανικής ψυχεδέλειας, με θέματα που κοιτούν περισσότερο προς στον ουρανό παρά κάτω στη γη.
Επειδή βέβαια μιλάμε για VIC, το σήμα κατατεθέν κλαρίνο του Κωνσταντή Πιστιόλη δεν λείπει ούτε από εδώ. Αυτή τη φορά, πάντως, λειτουργεί πιο συμπληρωματικά εισάγοντας τις περισσότερες από τις κορυφώσεις του δίσκου, εκεί όπου ο ηλεκτρισμός της κιθάρας παντρεύεται –σχεδόν άψογα– με τον λυρισμό του παραδοσιακού οργάνου. Με εξαίρεση ίσως το ανθεμικό «Father Sun», είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς κάποιο κομμάτι από το σύνολο, και αυτό είναι καλό: επιλέγοντας, σε μεγάλο βαθμό, να αγνοήσουν τις όποιες «προσδοκίες», οι Villagers κάνουν στέρεο το επόμενο βήμα.
Για το τέλος, η πιο πρόσφατη κυκλοφορία. Ο The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης) επιστρέφει εις διπλούν, με δίσκο και ταινία, που μας γυρίζουν στον δικό του, μοναδικό δημιουργικό κόσμο. Η «Paradouleftra» είναι ένα εκτενές άλμπουμ 24 κομματιών, που θα απολαύσουν όλοι όσοι αγαπούν τους στίχους και τη μουσική του Βούλγαρη. Αλλωστε, πιθανότατα μόνο εκείνος στη σύγχρονη δισκογραφία μπορεί να γράψει: «Σκοτώνω την ώρα μου. Της ξεριζώνω την καρωτίδα./ Ηθελα να κάνω και γω κάτι καλό σε αυτό τον κόσμο αλλά τότε σε είδα». To «Σίμον Σουλ», που περιέχει τα παραπάνω, είναι ομολογουμένως ένα υπέροχο κομμάτι που στέκεται δίπλα σε άλλα, μεγαλύτερης έντασης («Λάθος παιδιά») ή πιο γλυκιάς μελωδικότητας («Σε θυμάμαι»). Ακούγοντας τον δίσκο μέχρι το τέλος, οι κινηματογραφικές εικόνες έρχονται συνεχώς στο μυαλό, νομίζεις πως όλα αυτά κάπου τα έχεις ξαναδεί…