Ο Ζαχαρίας Στουφής γεννήθηκε το 1974 στη Ζάκυνθο. Σαν προέκταση του ποιητικού του έργου, στο οποίο ο θάνατος είναι το επίκεντρο, ασχολείται με τη θανατολογία της Ζακύνθου. Αναζητεί τον θάνατο στη λαογραφία, στη φιλολογία, στην ιστορία και στη σύγχρονη κοινωνία του νησιού του. Παράλληλα, στήνει θεατρικές παραστάσεις και performance που βασίζονται στο συγγραφικό του έργο. Κείμενά του έχουν δραματοποιηθεί και από άλλους καλλιτέχνες. Από το 1995 ζει και εργάζεται στην Αττική. Το εικοστό δεύτερο βιβλίο του, που είναι και το πιο πρόσφατο, είναι το «Οταν ήμουν παιδί έσφαζαν τα ζώα μπροστά μου», που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2020 από τις εκδόσεις ΑΩ.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Τα επιπόλαια της καθημερινότητας» του Ανδρέα Γαλανάκη, των εκδόσεων ΑΩ. Εκπληκτικό!
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Ζαν Μπατίστ Γκρενουίγ από το «Αρωμα» του Πάτρικ Ζίσκιντ, γιατί θα ήθελα πολύ να φαγωθώ…
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Από ζώντες κανένας δεν με έχει καλέσει σε δείπνο, ας με καλέσουν πρώτα και βλέπουμε. Από τεθνεώτες μόνο τον δάσκαλό μου, τον ποιητή Ορέστη Αλεξάκη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2015 και μου έχει λείψει πολύ.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Ποιος και πώς κατασκεύασε τον μινωικό λαβύρινθο, τι πραγματικά εξυπηρετούσε η κατασκευή του, και άλλα χρήσιμα πράγματα, όπως σχετικά με τη λειτουργία του κενού στον χώρο. Από το βιβλίο του Ανδρέα Γαλανάκη που προανέφερα.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Αν και άρχισα πολύ αργά να διαβάζω κλασική λογοτεχνία, αν θυμάμαι καλά ήταν το βιβλίο «Τα πάθη του νεαρού Βερθέρου» του Γκαίτε.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
«Το βιβλίο της ανησυχίας» του Φερνάντο Πεσσόα.
Πώς λειτουργούν οι τοπικοί θρύλοι, και ειδικά το υπερφυσικό, στις ιστορίες σας; Είναι πηγή έμπνευσης ή/και τονίζουν την αγωνία της ύπαρξης;
Και τα δύο μαζί, μα πάνω απ’ όλα είναι ένας κοινός κώδικας –εργαλείο–, που μου επιτρέπει να μιλάω για τα πιο δύσκολα πράγματα, με λόγια απλά.
Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της «θανατολογίας της Ζακύνθου»;
Από τη φιλολογία γύρω από την αυτοκτονία που έχει δημιουργηθεί από τους Ζακυνθινούς συγγραφείς τα τελευταία 200 χρόνια, θα ξεχώριζα τον σεβασμό στους αυτόχειρες. Από τη λαϊκή τέχνη, έτσι όπως αποτυπώνεται και εξελίσσεται τα τελευταία 40 χρόνια στα σύγχρονα νεκροταφεία του νησιού, θα ξεχώριζα τη φροντίδα των νεκρών.