Η ευγενής πόλη

1' 54" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Θα μπορούσε, άραγε, ένα έργο πνοής όπως η διαμόρφωση των λόφων γύρω από την Ακρόπολη, που εκτέλεσε στη δεκαετία του ’50 ο Δημήτρης Πικιώνης, να προχωρήσει σήμερα; Το έργο αυτό, που οι νεότερες γενιές θεωρούν δεδομένο (σαν να υπήρχε εκεί από πάντα), επανέρχεται στη μνήμη ως ένα έργο θεμελιώδες για την κατανόηση του ψυχισμού της Αθήνας, τώρα που πολλοί, ειδικοί ή μη, μιλούν για τον δημόσιο χώρο στην πρωτεύουσα.

Δύσκολο να φανταστεί κανείς την κατάσταση που επικρατούσε γύρω από την Ακρόπολη πριν από το 1954 όταν ξεκίνησε το έργο. Φράκτες φυλάκιζαν τις αρχαιότητες, παράγκες και πρόχειρα κατασκευάσματα, πρόχειρη άσφαλτος ώς τους πρόποδες της Ακρόπολης. Ο Αγιος Δημήτρης ο Λουμπαρδιάρης ήταν ένα παραποιημένο εκκλησάκι. Η φύτευση σποραδική και χωρίς σχέδιο, αυθαίρετες κατασκευές και λειτουργίες, και μια Αθήνα έτοιμη να κάνει το άλμα ως μία τουριστική πρωτεύουσα του κόσμου.

Αλλά, ας σκεφτούμε ότι πριν από 65 χρόνια υπήρξαν οι συνθήκες ώστε να μπορέσει να δουλέψει ένας άνθρωπος, σαν τον Δημήτρη Πικιώνη, ένας αρχιτέκτων, φιλόσοφος και στοχαστής, σε ένα σημείο που απαιτούσε τον υπέρτατο σεβασμό. Σήμερα είναι πιθανόν να του είχαν επιτεθεί τα κοινωνικά δίκτυα. Γιατί αυτός; Γιατί να πλακοστρωθούν οι λόφοι και το Ηρώδειο; Γιατί να μπουν λωρίδες μπετόν ανάμεσα στο μάρμαρο και την πέτρα, και χίλια δυο άλλα, επί της αισθητικής και επί της διαδικασίας.

Τον Πικιώνη τον είχε συστήσει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο αρχιτέκτων Προκόπης Βασιλειάδης, εξαιρετικός αρχιτέκτων και ο ίδιος, έμπιστος του τότε υπουργού Συγκοινωνιών και Δημοσίων Εργων και μετέπειτα πρωθυπουργού. Ο Καραμανλής, αν και πίεζε για την ταχεία ολοκλήρωση των εργασιών, άφησε εντέλει τον Πικιώνη να επιβλέπει τους εργάτες του ο ίδιος, κάθε μέρα από το 1954 ώς το 1957 όταν παραδόθηκε το έργο. Είναι αδύνατον να φανταστεί κανείς την ανάπτυξη του τουρισμού, το Φεστιβάλ Αθηνών, τον εκσυγχρονισμό της Αθήνας δίχως τη μεγάλη παρέμβαση του Πικιώνη εκείνα τα χρόνια. Και αυτό το αναπτυξιακό έργο είναι ένα έργο σιωπής, στοχασμού, συνομιλίας με την ύλη και το πνεύμα. Ενα έργο που του δόθηκε ο χρόνος να μεστώσει, να δοκιμαστεί, να δέσει με την πόλη. Το επόμενο μεγάλο έργο στην Αθήνα πρέπει να είναι η ανάδειξη των ιστορικών λόφων, όπου πεζοπόροι και ποδηλάτες, μπορούν εκεί να κατανοήσουν το μεγαλείο αυτής της πόλης. Το ερώτημα παραμένει: Θα μπορούσε να γίνει αυτό το έργο σήμερα, χωρίς Καραμανλή, χωρίς Πικιώνη, χωρίς όραμα και στοχασμό πάνω στην πόλη;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή