Κύριε διευθυντά
Η τρέχουσα πανδημία έβγαλε στη φόρα, εκτός άλλων, και κάποιες γλωσσικές αστοχίες μας. Δύο από τα ρήματα που κάθε τόσο ταλαιπωρούνται στο στόμα δημοσίων εκφωνητών και άλλων είναι το «ελλοχεύω» και το «εφησυχάζω».
Και τα δύο είναι αυτοπαθή, δηλαδή δεν δέχονται αντικείμενο. Δεν μπορούμε να λέμε ότι «ο Αύγουστος ελλοχεύει κινδύνους» (όπως το άκουσα στο ραδιόφωνο): μπορεί να «εγκυμονεί» ή να «μας επιφυλάσσει» ή, απλούστερα, να «κρύβει» κινδύνους [αντίθετα, μπορεί οι κίνδυνοι να ελλοχεύουν (= παραμονεύουν) τον Αύγουστο]. Το ίδιο, δεν μπορούμε (ούτε ουσιαστικά ούτε γραμματικά) να «εφησυχάζουμε τους νέους», οι οποίοι κακώς εφησυχάζουν (= επαναπαύονται). Αν τυχόν όμως τους «καθησυχάσουμε», εμείς μεν θα έχουμε σεβασθεί τη γραμματική, αλλά οι κίνδυνοι θα συνεχίσουν να ελλοχεύουν.
Αντωνης Παπαγιαννης, Ιατρός, Θεσσαλονίκη