Οι φωνές ακούγονται μέχρι τον δρόμο. Ο ασπρομάλλης άνδρας κουνάει έναν φάκελο με χαρτιά, «τα έχω όλα εδώ», φωνάζει. «Δώστε μου “παράτα” 2-3 ημερών και θα τα καθαρίσω όλα. Οχι να πληρώνω πανάκριβα μεροκάματα στον εργολάβο σας! Ορίστε, έχω φέρει τους δικούς μου ανθρώπους», λέει, δείχνοντας δύο άνδρες με ένα κομπρεσέρ που παλεύουν να ανοίξουν μια τρύπα σε μια μικρή προβλήτα.
Βρισκόμαστε στο Μαύρο Λιθάρι Αναβύσσου, στο 46,7 χλμ. της λεωφόρου Αθηνών – Σουνίου. Το θέαμα στην παραλία μπροστά από ένα ξενοδοχείο είναι μάλλον γνώριμο, καθώς επαναλαμβάνεται με μικρές παραλλαγές σε όλη την παραλιακή: δύο μικρές αμμώδεις παραλίες με πακτωμένες ομπρέλες και στη μέση μια τσιμεντένια εξέδρα που μπαίνει μέσα στη θάλασσα. Γύρω, διαμορφώσεις της ακτής με τσιμέντο, αλλού με πλάκα Καρύστου κι αλλού με μεγάλα καφέ πλακάκια από πορσελάνη. Στη μια πλευρά, μια μικρή ξύλινη γέφυρα συνδέει την άκρη της ακτής με ένα… τσιμεντένιο νησάκι που καταλήγει σε μια προβλήτα με σκουριασμένα σιδερένια παλούκια, στα οποία το καλοκαίρι στήνονται ομπρέλες. Εκεί όπου τώρα βρίσκονται δύο άτομα με κομπρεσέρ.
Ο ηλικιωμένος που διαμαρτύρεται έντονα είναι ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου και υπεύθυνος, όπως προκύπτει, για την εικόνα του αιγιαλού. Αυτοί στους οποίους διαμαρτύρεται είναι οι επιθεωρητές Περιβάλλοντος και Δόμησης, που έχουν επιλέξει τις συγκεκριμένες παράνομες κατασκευές προς κατεδάφιση. Τρία πρωτόκολλα έχουν εκδοθεί για τη συγκεκριμένη εγκατάσταση, το 1994, το 2008 και το 2012, καταγράφοντας πλήθος παράνομων κατασκευών, από τα αποδυτήρια και την εξέδρα μέχρι το μπάζωμα της ακτής με βράχια. Πριν από μία εβδομάδα το συνεργείο έκανε την πρώτη απόπειρα κατεδάφισης, που έληξε άδοξα καθώς δεν είχε κοπεί το ρεύμα. Χθες, όμως, το συνεργείο είχε έρθει για να ξεκινήσει.
Κενό στη νομοθεσία
Ο ιδιοκτήτης των παράνομων κατασκευών κάνει ό,τι μπορεί για να κερδίσει χρόνο. Υποστηρίζει ότι η (αυθαίρετη) εγκατάστασή του λειτουργούσε με νόμιμη άδεια από τον δήμο και ότι πλήρωνε κανονικά μίσθωμα για τη χρήση της (κάτι που βέβαια περισσότερο εκθέτει τον δήμο που δίνει άδεια λειτουργίας σε παράνομες κατασκευές παρά λειτουργεί ως συνώνυμο νομιμότητας). Υποστηρίζει ότι την προβλήτα την έφτιαξε κάποτε το Ναυτικό. Ζητεί να ελεγχθούν οι εκθέσεις αυτοψίας που έχουν στα χέρια τους οι επιθεωρητές, υποστηρίζει ότι δεν καλύπτουν το σύνολο των παράνομων κατασκευών. Αυτό που ισχυρίζεται ισχύει: αν ένα αυθαίρετο «μεγαλώνει» με τις προσθήκες νέων κατασκευών, τότε αυτές δεν μπορούν να κατεδαφιστούν προτού τελεσιδικήσουν. Είναι ένα από τα κενά της νομοθεσίας. Ετσι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το συνεργείο θα κατεδαφίσει τη μικρή προβλήτα αλλά όχι το υπόλοιπο «τσιμεντονήσι» του οποίου είναι προέκταση και το οποίο προφανώς έγινε μετά το 2012.
Αντίθετα με άλλες πρόσφατες περιπτώσεις, ο εισαγγελέας που βρίσκεται στο σημείο, συνοδεία μικρής αστυνομικής δύναμης, χειρίζεται ψύχραιμα αλλά αποφασιστικά την κατάσταση. Σε κάποια φάση, ο ηλικιωμένος άνδρας μπαίνει κυριολεκτικά μέσα στην παράνομη κατασκευή για να εμποδίσει την μπουλντόζα και αρνείται να φύγει, ζητάει να συλληφθεί. Ο εισαγγελέας ζητεί από την αστυνομία να τον απομακρύνει χωρίς βία και στη συνέχεια κάθεται να συζητήσει μαζί του, μακριά από το συνεργείο, καταφέροντας να τον ηρεμήσει. Και έτσι η μπουλντόζα μπαίνει, αποκαλύπτοντας ότι κάτω από τα φύκια και την άμμο, στην άκρη της εξέδρας, βρίσκεται ακόμα ένα στρώμα τσιμέντου.
Οπως και στην προηγούμενη περίπτωση παρανομιών στον αιγιαλό, λίγο νοτιότερα, φαίνεται ότι και αυτή η κατεδάφιση δεν θα τελειώσει γρήγορα. Στην προηγούμενη χρειάστηκαν 4,5 εβδομάδες (το κόστος του συνεργείου υπολογίζεται στις 20.000 ευρώ, που θα «χρεωθεί» στους αυθαιρετούντες) για να ξηλωθούν όχι μόνο το beach bar αλλά και όλα τα τσιμέντα που όπως αποκαλύφθηκε υπήρχαν κάτω από την άμμο. Η φιλοδοξία του υπουργείου Περιβάλλοντος να κατεδαφίσει μέσα σε λίγους μήνες δεκάδες αυθαίρετα στον αιγιαλό της λεωφόρου Αθηνών-Σουνίου αποδεικνύεται στην πράξη ανέφικτη. Το τσιμέντο που έχει χυθεί όλες αυτές τις δεκαετίες είναι πολύ.