«Εμπρός, πίσω!»

Πότε ήρθαν, πότε έφυγαν, πάνε κι αυτές οι γιορτές. Με την τέλεση και του καθαγιασμού των υδάτων, έρχεται και η επιστροφή στην καθημερινότητα – ή για ανακολουθήσουμε και τη λεκτική “μόδα” των καιρών – η κανονικότητα.

Αυτή η χρονιά και κατ' επέκταση και η δεκαετία μπήκε με το... αριστερό. Βρε τι ρόδια της σπάσαμε, τι βασιλόπιτες της κόψαμε, τι με το δεξί βάζαμε τους γουρλήδες να μπαίνουν στα σπίτια μπας και έρθει η τύχη η καλή. Η χρονιά όμως, μπήκε στραβά, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, κλεισμένοι μέσα στους μικρόκοσμούς μας, είτε όχι.

Παρά το γεγονός, ότι για τον περισσότερο κόσμο οι προηγούμενες υπήρξαν ημέρες χαράς, ξεκούρασης για τους τυχερούς, αλλά και ανανέωσης, η “κανονικότητα” μας βροντά πλέον χωρίς καμία διακριτικότητα την πόρτα.

Και αφού κάναμε τα στραβά μάτια, όσο κρατούσαν οι γιορτινές ημέρες, τώρα πλέον δεν μπορούμε να προσποιούμαστε άλλο, ότι δεν ασχολούμαστε με τα νέα των ημερών, διότι περνάμε χρόνο στο σπίτι με την οικογένεια.

Η “κανονικότητα”, λοιπόν, της νέας χρονιάς και της νέας δεκαετίας, ξεκινά με το γεγονός πως μετά τον Αμαζόνιο, ακόμη μία τραγικότατη καταστροφή, συντελείται αυτή τη στιγμή στην Αυστραλία. Όσο εμείς γιορτάζαμε τον ερχομό του νέου έτους, οι Αυστραλοί έδιναν μάχη για τη ζωή τους, αλλά και για τη ζωή αυτής καθαυτής της ηπείρου, της χλωρίδας της (η οποία σημειωτέον, αν και μοναδική, δεν είναι πολλή) και της πανίδας της. Χιλίαδες τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους κάηκαν, εκατομμύρια ζώα κάηκαν ζωντανά, άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και οι ελπίδες της ανθρωπότητας πλέον, για μία αντιστροφή της κλιματικής αλλαγής, σχεδόν εξανεμίζονται, καθώς με αυτή την ασυνειδησία που διακατέχει την πλειοψηφία των κατοίκων αυτού του πλανήτη και κυρίως – κυριότατα – την ασυνειδησία που κατέχει τα μέλη της ελίτ (επιχειρηματικής, πολιτικής, θρησκευτικής και όποιας άλλης ελίτ σας έρχεται στο νου), το μέλλον διαγράφεται μάλλον ζοφερό.

Η “κανονικότητα” μετά τις γιορτές, έρχεται να μας θυμίσει ξανά, πως ο άνθρωπος, μπροστά στο συμφέρον του, όχι μόνο καταστρέφει τον μοναδικό πλανήτη που του εξασφαλίζει ζωή, αλλά επιπλέον, είναι πανέτοιμος να αφανίσει και τον συνάνθρωπό του. Εν έτει 2020, λοιπόν, σαν δαμόκλειος σπάθη, πλανάται πάνω από τα κεφάλια όλων μας, ακόμη και των “τυχερών” δυτικών, που δεν είχαν την ατυχία να γεννηθούν, να ζήσουν και να πεθάνουν σε εμπόλεμες ζώνες, η απειλή ενός μεγάλου πολέμου. Πολιτικοί αρχηγοί ισχυρών κρατών, με σημαία τον εθνικισμό και ρομφαία το λαϊκισμό, κραδαίνουν τα λάβαρα του πολέμου, ο οποίος, σε περίπτωση που ξεκινήσει, θα “καταπιεί” για ακόμη μία φορά την ανθρωπότητα σε έναν αυτοκαταστροφικό μεσαίωνα.

Η “κανονικότητα” της νέας χρονιάς και της νέας δεκαετίας, ξεκίνησε – μα τι οξύμωρο – με επιστροφή στο Κολοκοτρωνίτσι του “Εμπρός, πίσω!” και αυτό, αν κανείς πιστεύει στις προλήψεις, ενδεχομένως να ήταν σημαδιακό. Η ανθρωπότητα, έχοντας ξεχάσει εντελώς τις φρικαλεότητες που την έριξαν στα μαρτύρια, στο θάνατο, στην αρρώστεια, στην πείνα και την ανέχεια επί δεκαετίες, δηλώνει πανέτοιμη να ξανακάνει τα ίδια λάθη, ενώ παράλληλα, κωφεύει και εθελοτυφλεί, σε οποιαδήποτε προειδοποίηση.

Εμπρός, πίσω!, λοιπόν, με τις τελευταίες ελπίδες πλέον να εναποτίθενται πλέον στον Θεό, που τόση επίκληση του κάναμε εχθές και με τόσο αντίξοες συνθήκες πέσαμε και στα παγωμένα και μανιασμένα νερά, για να σηκώσουμε το σταυρό Του, να μας φωτίσει. Από μόνοι μας να αλλάξουμε μυαλά, τώρα, που είναι ήδη αργά, είναι αδύνατον. Άρα, ίσως αυτή να είναι η καλύτερη ώρα για να γίνει ένα θαύμα.

Διαβάστε ακόμα