Του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα:
Μέσα σε κλίμα συγκίνησης το Βελβεντό πάνδημο κατευόδωσε (19-8-2018) μετά τη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου Βελβεντού, το ιερό λείψανο του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω για το Μοναστήρι του στον Όλυμπο.
Το ιερό λείψανο του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω αφίχθη στο Βελβεντό την 30η Ιουλ. ΄18 και φιλοξενήθηκε οικοδεσποτικά στον Ιερό Ναό του μέχρι την 19η Αυγ. ’18.
Πλήθος πιστών (κληρικών, και λαϊκών όλων των ηλικιών και των δύο φύλων) από το Βελβεντό πάνδημα, Πλατανόρεμα, Σέρβια, Βαθύλακκο, Μεσιάνη-Κουβούκλια, Λεύκαρα, Νεράιδα, Ροδίτη, Αιανή, Λαριού, Ίμερα-Αύρα, Αγία Κυριακή, Πολύφυτο, Καταφύγι, Παλαιογράτσανο, Σιάτιστα, Κοζάνη, Βέροια, Καστοριά, Θεσσαλονίκη, ομογενείς από τις 5 ηπείρους, άνθρωποι άλλων θρησκειών και εθνοτήτων προσκεκλημένοι σε γάμο, προσέρχονταν σταδιακά. Όλοι είδαν, ασπάστηκαν το ι. λείψανο και άκουσαν λόγο ποιμαντικής προσέγγισης εξαιρέτως για την Παναγία και ακολούθως για τον Άγιο Διονύσιο εν Ολύμπω για το αποτύπωμα το ανεξίτηλο που άφησε στους πληθυσμούς τους παραποτάμιους του Αλιάκμονα ποταμού, απ’ όταν (1524 μ.Χ.) ήταν Ηγούμενος στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου Βέροιας.
Η μεταφορά από το Βελβεντό στο Μοναστήρι έγινε με λεωφορείο. Το ιερό λείψανο μετέφερε ο π. Κωνσταντίνος και συνόδευσαν 50 πιστοί. Επισκεφτήκαμε το Κειμηλιο- φυλάκιο. Στο έξω Καθολικό κάναμε δέηση υπέρ υγείας και σωτηρίας. Στο ‘’άβατο’’ συναντήσαμε και ακούσαμε τον Ηγούμενο-Γέροντα Μάξιμο.
Οι ελεύσεις στις Ενορίες και υποδοχές ιερών λειψάνων από αυτές (και η παραμονή τους για εύλογο χρονικό διάστημα σ’ αυτές) δεν είναι καινοτομία σημερινή για να ξενίζει (ή να ξινίζει) μερικούς.
Οι υποδοχές (που αποτελούν διαρκές αίτημα του λαού) είναι η συνέχεια και η έκφραση σεβασμού μιας σχέσης που αναπτύχτηκε (και αναπτύσσεται παντού και πάντοτε) ανάμεσα στους Αγίους (Μάρτυρες και Οσίους) και στο λαό. Και που η σχέση αυτή δεν διακόπτεται με τον μαρτυρικό ή τον οσιακό θάνατο του Αγίου, αλλά συνεχίζεται και πέραν αυτού, όχι αφηρημένα και ιδεολογικά ως μνήμη, αλλά ως απτή αναστάσιμη ελπίδα και πραγματικότητα μέσα από το ιερό λείψανο και την ψαύση – κοινωνία μ’ αυτό, στην οποία συμμετέχουν όλες οι υλικές αισθήσεις για να προσλάβουν την ενοικούσα στα ιερά λείψανα απερίγραπτη Χάρη του Θεού.
Οι παλαιοί Βελβεντινοί (μνήμες της γιαγιάς μου Γλυκερίας) είχαν βιωματική σχέση με τον Τίμιο Πρόδρομο της Βέροιας, απ’ όταν (1520 μ.Χ.) ήταν Ηγούμενος ο Άγιος Διονύσιος ο μετέπειτα εν Ολύμπω, σχέση που εκφραζόταν με την επίσκεψη σ’ αυτό με τα ζώα της εποχής – άλογα, γαϊδουράκια, μουλάρια – σχέση που συνεχίστηκε και με το Μοναστήρι του Ολύμπου στη διαδρομή Βελβεντό-Όλυμπος από τα μονοπάτια των Πιερίων και του Ολύμπου με τα ζώα του καιρού εκείνου (μαρτυρία Πολυξένης Ζέρβα – Μαρκούσια).
Στο Συναξάρι αναφέρεται η θεραπεία-σωτηρία που πρόσφερε ο Άγιος Νικάνωρ στα Σέρβια Μακεδονίας (κατά την αρχιερατεία του Επισκόπου Σερβίων Ζαχαρία 1730-1734 μ.Χ.) που αποδεκατιζόταν ο πληθυσμός των Σερβίων από την μεταδοτική και θανατηφόρα αρρώστια πανώλη – πανούκλα. Η λιτάνευση της κάρας του Αγίου (που μεταφέρθηκε από το Μοναστήρι) στα Σέρβια ήταν η αιτία της θεραπείας. Η πανώλη σταμάτησε. Τα Σέρβια σώθηκαν.
Η Αιανή, επαναλαμβάνοντας σταθερά μια παράδοση εκατονταετιών, υποδέχεται από το Μοναστήρι της Ζάβορδας (και ξεπροβοδεί) κάθε χρόνο το ιερό λείψανο του Αγίου Νικάνορα με τη φράση στα χείλη μικρών και μεγάλων: ‘’Έρχεται ο Άγιος!’’ και ‘’Φεύγει ο Άγιος!’’.
Υπάρχει στην παράδοση αυτή η αμφίδρομη κίνηση. Ο λαός προς τις πηγές για την τροφοδότησή του και οι πηγές προς το λαό, που τις αποζητά και τιμητικά τις υποδέχεται, για την ζωογόνησή του. Μια σχέση πολύ παλιά, σχέση αδιάλυτη. Όσοι δεν την γνωρίζουν ξενίζονται (ή ξινίζονται) και παριστάνουν τους ενοχλημένους.
Σε κάθε είδους σχέση καιροφυλακτεί ο κίνδυνος της εκτροπής, της νόθευσης και της εκμετάλλευσης, της έκπτωσής της, ο κίνδυνος της ‘’αντικειμενοποίησης’’, όπως θα έλεγε και ο Ρώσος υπαρξιστής φιλόσοφος Νικόλαος Μπερντιάγεφ. Φυλαγόμαστε από τους κινδύνους, επανα-ανακαλύπτουμε τη σχέση, τη διατηρούμε και τη συνεχίζουμε στην αμφίδρομή της διαδρομή, αποφεύγοντας με διάκριση τις όποιες παγίδες.
Ο προϊστάμενος του ιερού Ναού και αρχιερατικός επίτροπος της Α.Π.Β. πρωτοπ. Κωνσταντίνος Κώστας εξέφρασε τις ευχαριστίες όλων προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλο και προς τον Ηγούμενο της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίου Διονυσίου Γέροντα Μάξιμο για την κατ’ έτος δυνατότητα αφίξεως, υποδοχής, φιλοξενίας οικοδεσποτικής και παραμονής του Αγίου Διονυσίου στο Βελβεντό και στο Ναό που φέρει και τιμάται στο όνομά του.
Ευχαρίστησε τους χορούς των ψαλτών, τη μπάντα του Μ.Ο.Β., τους συλλόγους των δικυκλιστών Βελβεντού ΜΟΤΟΒΕ και ΣΜΑΒ, τον ιππικό σύλλογο Βελβεντού ‘’Ο Άγιος Γεώργιος’’, τους κηπουρούς και φροντιστές του αύλειου του Ναού χώρου.
Ανταποκρίθηκε στο αίτημα του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αγίας Κυριακής (Σκούλιαρης) και μετέφερε το ι. λείψανο στην ορεινή Σκούλιαρη, όπου εψάλη δέησις υπέρ υγείας και σωτηρίας.
Η Ενορία και το Μοναστήρι είναι οι δύο αρχέγονοι και κυτταρικοί (εντός του Οικουμενικού Θρόνου και των Επισκοπών, ποτέ υπεράνω και ποτέ έξω από αυτούς) θεσμοί της Εκκλησίας, αλληλοτροφοδοτούμενοι και ποτέ αντιθετικοί. Ούτε (πρέπει να) υποκαθιστά ο ένας τον άλλον. Η τάση να θέλει η Ενορία να γίνει Μοναστήρι ή το Μοναστήρι Ενορία προκαλεί σύγχυση και δεν βοηθά κανέναν. Και οι δύο, Ενορία και Μοναστήρι, με τη διακριτή λειτουργία τους, στη μοναδική αποστολή τους στο σύγχρονο κόσμο (μπορούν να) προσλαμβάνουν το ‘’αδαμιαίον γένος’’ εν Χριστώ, να το ελευθερώνουν ‘’εκ της του Άδου τυραννίδος’’, να οικοδομούν και να συντελούν στην ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος. ‘’Εν ενί στόματι και μιά καρδία’’.
Μακεδονία: ‘’Για μας η ψυχή μας είναι το όνομά μας’’ (Οδυσσέας Ελύτης). ‘’Δεν αποδεχόμαστε την απονομή του όρου Μακεδονία ή παραγώγου του ως συστατικού ονόματος άλλου Κράτους’’ (Διαρκής Ιερά Σύνοδος. Δ.Ι.Σ.). Η Συμφωνία των Πρεσπών ‘’πράξη ιστορικής ήττας και εθνικής μειοδοσίας… η μεγάλη Ντροπή που θα μας στιγματίζει για πάντα’’ (Μίκης Θεοδωράκης). Ο πολιτικός μας βίος (και αναλογικά ο καθένας από εμάς τους απλοϊκούς) να αναλάβει τις ευθύνες του. Θα είμαστε, οι σημερινοί, αναπολόγητοι στις γενιές που έρχονται.
Μεγαλυνάριον:
Πάσης Πιερίας Καθηγητά, Βελβεντού Κοζάνης, εκουσίως συνοικιστά, ημών των αναξίων, πρεσβείαις Θεοτόκου, τας αμαρτίας λύσον, ω Διονύσιε. (Ι.Π.).
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος