Μέσα στον περασμένο Δεκέμβρη (9.12.2019) αποβίωσε ο υπερήλικας Ραχιώτης Σπυρίδων Ποταμόπουλος, πολύ γνωστός στη Βέροια για τα καταστήματα υποδημάτων που ίδρυσε.
Θα ήταν μεγάλη αγνωμοσύνη για την αναξιότητά μου ως ηγουμένου της Καλλίπετρας, να αποφύγω να γράψω λίγες γραμμές, μάλιστα κοντά στο 40-ήμερο μνημόσυνό του, για αυτόν τον άνθρωπο. Ήταν ένας από τους πρώτους που μας υποδέχθηκαν στον φοβερό τόπο της ερημικής Καλλίπετρας κατά το 2003, στα πρώτα βήματα μας, όταν μας ετοποθέτησε εκεί η αγάπη του Σεβασμιωτάτου.
Τα βιογραφικά του κυρ Σπύρου, ίσως είναι σε πιο οικείους του, να τα αναφέρουν. Εξιστόρησε αρκετά στον επικήδειό του, ο επιφανής ανεψιός του, Μητροπολίτης Δράμας Παύλος Αποστολίδης. Εμείς εδώ να υπομνήσουμε μόνο τη σχέση του με το πολύπαθο μοναστήρι.
Στα οδυνηρά εκείνα χρόνια, της εποχής μετά την έλευση των μικρασιατών προσφύγων, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στο χωριό Ράχη. Ζούσαν τότε την πλήρη πτωχεία. Όταν τα παιδιά τους προσβάλλονταν από θανατηφόρες ασθένειες τα μετέφεραν στο έρημο μοναστήρι, με την ελπίδα... να ξεψυχήσουν εκεί και να τα θάψουν χωρίς παπά και ψάλτη για να αποφύγουν τα έξοδα! Εξ εκείνης της θλιβερής συνήθειας υπάρχουν στο οστεοφυλάκιο της Μονής μέχρι σήμερα και κρανία βρεφών.
Έτσι κι οι γονείς του μικρού τότε Σπυρίδωνα, τον μετέφεραν τρίχρονο βρέφος, ολόκληρο μια πληγή, στο μοναστήρι της Παναγίας. Τον εναπέθεσαν μπροστά στο εικόνισμά της και βγήκαν στην αυλή προσμένοντας το μοιραίο. Ήταν μπροστά στη βρύση, όταν ο πατέρας του κέλευσε τη δύσμοιρη μάνα. να πάει στην εκκλησιά να δει αν «τελείωσε» το παιδί! Απρόσμενα η μάνα το βρήκε όχι νεκρό, μα όρθιο και θεραπευμένο, να κρατιέται από τις ξυλοδεσιές του τέμπλου και να ατενίζει ευγνωμώνως την θαυματουργή Μεγαλόχαρη! Ο κυρ Σπύρος δεν πέθανε στα 3 του χρόνια. Αξιώθηκε να ζήσει μέχρι τα 96 του, γεγονός που πάντα το θεωρούσε χάρη της Παναγίας.
Νέος σκέφτηκε να αφιερωθεί στο μοναστήρι. Διηγούνταν και ένα όραμα-μια κλήση της Θεοτόκου προς αυτόν. Όμως δεν υπάκουσε και έζησε την κοσμική ζωή.
Στο στρατό, βρέθηκε σε μια μάχη. Ήταν κυκλωμένος, διοικητής ενός λόχου. Ήταν πάλι σίγουρο πως επρόκειτο να σκοτωθούν όλοι. Στην απελπισία του θυμήθηκε πως ήταν 8 Σεπτεμβρίου, η γιορτή της Καλλίπετρας. Φώναξε προς τους συναγωνιστές του: «Δε θα πάθουμε τίποτα! Σήμερα γιορτάζει η Παναγία που με έσωσε... να επιτεθούμε!» και σύμφωνα με τη διήγησή του, βρέθηκε σεσωσμένος κι αυτός κι οι σύντροφοί του...
Έκτοτε, του ήρθε λογισμός, να ανακαινίσει το γκρεμισμένο μοναστήρι της Καλλίπετρας. Ήταν τα πρώτα χρόνια της κατοχής όταν το έκαψε το φονικό χέρι ενός δοσίλογου. Ο ασεβής, έβαζε μέσα στα χαλάσματα της εκκλησιάς τα ζώα του... κι ο Σπύρος επισκεπτόμενος τους σωρούς των ιερών πετρών και ανάβοντας καντήλι, ξέφραζε τον πρόχειρο στάβλο στον ιερότατο χώρο και ξεβρώμιζε τα ραγισμένα μάρμαρα... Ο δοσίλογος οργίστηκε μαζί του... τον καταδίωξε. Τον κατήγγειλε για εξύβριση των Θείων! Ποιον; Αυτόν που από ευλάβεια περπάταγε 2 ώρες να πάει να ευχαριστήσει την Παναγία... Κι αποδέχθηκε ο κυρ Σπύρος και την άδικη συκοφαντία και καταδίκη από το στημένο δικαστήριο, αφού δοσίλογος και κατοχικοί δικαστές είχαν προαποφασισμένη την ποινή του!
Στα πρώτα χρόνια της ανάνηψης, ο κυρ Σπύρος συγκέντρωσε την εμπιστοσύνη των Ραχιωτών και εξελέγει Πρόεδρος του χωριού. Κι ήταν από τους πρώτους του αγώνες, να αποκαταστήσει το αγαπημένο του μοναστήρι. Δρόμος δεν υπήρχε. Κι αν σήμερα τον ευγνωμονούμε, είναι πρωτίστως όλη αυτή η δράση του, να συντονίσει, να πείσει τους αρμοδίους να ασχοληθούν με την κατασκευή ενός πρώτου χωματόδρομου για τη Μονή.
Θερμοπαρακάλεσε τους στρατιωτικούς, τους υπευθύνους της τότε ΜΟΜΑ, που όλοι τον θεωρούσαν παλαβό, που σε τέτοια δύσκολη τοποθεσία, ήθελε να ανοίξει δρόμο. Κι όταν με χίλιους δισταγμούς, του παραχωρήσανε με το ζόρι ένα εκσκαφέα για λίγες μέρες, και μάλιστα είχε και ατύχημα ο χειριστής, αυτός έκανε το παν για να μη σταματήσει το έργο. Τους υπέρμετρους κόπους του, πολλάκις διηγήθηκε καταλεπτώς στην αναξιότητά μας, αλλά και συνέγραψε σε αυτοβιογραφικό τόμο.
Λίγο αργότερα κλήθηκε να ανακαινίσει και τη Μονή Μεταμορφώσεως Μουτσιάλης καταβάλλοντας κι εκεί μεγάλο κόπο. Ώστε σήμερα για 2 μεγάλα έργα έχει να τιμηθεί από το Θεό.
Την ευλογία που έλαβε από την Παναγία, οι άνθρωποι την συνέδεσαν όχι με τον κόπο του, αλλά με θησαυρούς κρυμμένους που τάχα βρήκε. Όσοι όμως τον γνωρίζανε καλά, αντιλαμβάνονταν τη μεγάλη του εργατικότητα, την ειλικρίνια και την ευθύτητα, που είναι ο πραγματικός θησαυρός για την επαγγελματική του επιτυχία! Ο Θεός του επιδαψίλευσε χάρη αντί χάριτος, απέκτησε αξιοπρεπή άνεση αγαθών και είδε τέκνα τέκνων... Γνήσιες ευλογίες του Θεού, στους γνήσιους εργάτες του.
Ενόσω ήταν υγιής, οδηγούσε και εκκλησιάζονταν στο ταπεινό μας μοναστήρι. Δεν παρέλειπε ποτέ, μετά το πέρας της καθιερωμένης πνευματικής ομιλίας στο Αρχονταρίκι, να λάβει το λόγο. Ο κόσμος, όταν τον έβλεπε, έλεγε: «περιμέντε! θα μας μιλήσει κι ο κυρ Σπύρος». Και πάντα ο γηραιός κυρ Σπύρος, με μια εφηβική διάθεση, με έναν ενθουσιώδη τρόπο, έκλεβε τις εντυπώσεις: «Να ξέρατε, πόσο χαίρεται η καρδιά μου, που βλέπω καλογήρους μέσα στο μοναστήρι... που βλέπω να γίνεται λειτουργία και τους ακούω να ψέλνουν... που να φανταστώ ότι μέσα από τα χαλάσματα και με το μικρό μας αγώνα σήμερα θα αναβίωνε το μοναστήρι».
Μια φορά, παίρνοντας το αντίδωρο, κακοκαρδίστηκε γιατί ήταν μικρό το μέγεθος του! Στα μοναστήρια, το αντίδωρο προέρχεται από ένα πρόσφορο, αυτό που προσκομίζεται και για αυτό κόπτεται σε μικρά τεμάχια! Δε γνώριζε τη λεπτομέρεια ο μακαρίτης και με μάλωσε: «Γιατί μας δίνεις τόσο μικρά αντίδωρα;». Κι εμείς με διάθεση πειραχτική του είπαμε: «ε.. κυρ Σπύρο, αφού δε μας φέρνεις κανά πρόσφορο που να βρούμε να δώσουμε μεγαλύτερα αντίδωρα».... Έκτοτε, κατέβαινε στο μοναστήρι με μια μεγάλη σακούλα πρόσφορα. Του κάκου προσπαθούσαμε να του εξηγήσουμε, ότι έτσι συνηθίζεται στα μοναστήρια! Εκείνος έδινε τη σακούλα και έλεγε κατηγορηματικά: «Εγώ σου λέω πάρε αυτά και κόψε μεγαλύτερα αντίδωρα! Μην είσαι τσιγκούνης!».
Ηταν τόσο ευχάριστη η παρέα του, με τόσο χιούμορ και πειράγματα, που δεν αντιλαμβανόταν κανείς, την τόσων δεκαετιών διαφορά ηλικίας. Έως ότου τα γεράματα του έσβησαν τη μνήμη, του στέρησαν την επικοινωνία και τον ξαναέκαναν βρέφος, άκακο και χαμογελαστό... Η ατελείωτη τότε περιποίηση της οικογενείας του, υπήρξε πραγματικά μνημειώδης. Συνεχής φροντίδα. Μέχρι τέλους με συγκίνηση και σεβασμό, τόσο ο υιός όσο και η κόρη. Επιτυχημένοι κι οι δύο, γνωστοί και αγαπητοί στον κόσμο της πόλης μας, με τα ίδια τους τα χέρια ντάντεψαν τον παππού πια κυρ Σπύρο.
Αρχές Δεκέμβρη, τον μετέφεραν στο αγαπημένο του μοναστήρι. Εδώ. Στην Καλλίπετρα. Δε θα κατάλαβε ο νους του που ήταν, η ψυχή όμως θα συνταράχθηκε σίγουρα. Τον έβαλαν μπρος στο θαυματουργό Εικόνισμα της Παναγίας. Εκεί που πριν 90 τόσα χρόνια είχε σταθεί όρθιος. Η αναξιότητά μας, του έδωσε μεταλαβιά από τη φυλαγμένη στην Αγία Τράπεζα (της Μεγάλης Πέμπτης). Έλαβε ο παππούς Εφόδιο Ζωής Αιωνίου! Με προσοχή. Με ευλάβεια. Κι έτοιμος πια, αναχώρησε προπαραμονές της γιορτής του για να χαρεί την ανάπαυση του Ουρανού.
Εμείς ευγνώμονες, χαιρόμαστε που αξιωθήκαμε της συντροφιάς και της παρηγοριάς του κι ευχόμαστε καλό κατευόδιο... Και να μας περιμένει!
