Το παιδικό της όνειρο ήταν να γίνει γιατρός, όμως η αποτυχία της στις πανελλαδικές όταν ήταν έφηβη κι έπειτα ο ερχομός των παιδιών της σε μικρή ηλικία, καθυστέρησε για πολλά χρόνια, την υλοποίηση αυτού του στόχου. Η Σμαράγδα Λιάτσικου όμως, δεν το έβαλε ποτέ κάτω και σήμερα, στα 47 της χρόνια, όχι μόνο επέστρεψε στα θρανία, αλλά κατάφερε αρχικά να αριστεύσει στις πανελλαδικές εξετάσεις, τερματίζοντας πρώτη από τα ΕΠΑΛ της Μαγνησίας, συγκεντρώνοντας 19.435 μόρια κι έπειτα να εισαχθεί στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στη Λάρισα πρώτη μάλιστα στη σειρά κατάταξης. Το όνειρο τελικά πήρε σάρκα και οστά.
Γι’ αυτό της το όνειρο, την πορεία της, τα χρόνια που πέρασαν αλλά και το μέλλον, η Σμαράγδα Λιάτσικου μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ 102,5 και τον Γιώργο Καρεκλίδη στέλνοντας το δικό της μήνυμα, ότι σημασία έχει ο αγώνας και όχι το αποτέλεσμα και όπως χαρακτηριστικά είπε, «Αυτό που έχει αξία είναι ότι το πάλεψα κι έφτασα μέχρι το τέλος».
Τα πρώτα χρόνια
Η Σμαράγδα Λιάτσικου ως έφηβη αποφοίτησε από το Λύκειο Ζαγοράς, όπου και κατάγεται κι έδωσε πανελλαδικές εξετάσεις, χωρίς όμως να πετύχει το στόχο της. Από μικρή όμως το όνειρό της… ήταν ένα! Η Ιατρική Σχολή. Όμως, ο ρόλος της μητέρας που ανέλαβε σε μικρή ηλικία, έβαλε το όνειρο αυτό στην άκρη για πολύ καιρό. «Είμαι γυναίκα και μπορεί να μιλάμε για ισότητα, αλλά ο ρόλος της μάνας είναι πάνω απ’ όλα. Όταν εγώ στα 24 ήμουν πλέον μάνα, δεν μπορούσα να επανέλθω στο στίβο της μάθησης και του αγώνα για να περάσω στη σχολή. Είχα δώσει 18 χρονών πανελλήνιες δεν είχα περάσει , πήγα στη σχολή νοσηλευτικής του Αχιλλοπούλειου Νοσοκομείου, μετά δούλεψα κι έπρεπε να ζήσω και να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Η Ιατρική, ήταν η σχολή που ήθελα από μικρή. Από πολύ μικρή θαύμαζα όλους αυτούς τους ανθρώπους, θαύμαζα τους ανθρώπους που προσφέρανε, που φροντίζανε ανθρώπους. Άρα ήξερα από πολύ νωρίς και θεωρώ ότι αυτό είναι τύχη, που έπρεπε να είμαι», ανέφερε χαρακτηριστικά η Σμαράγδα Λιάτσικου.
Η απόφασή της, η πορεία και το «ευχαριστώ»
Τα παιδιά της μεγάλωσαν , ενηλικιώθηκαν και πλέον η εργαζόμενη σε ιδιωτική κλινική αποφάσισε να επιστρέψει στο σχολείο -φοίτησε στο 3ο ΕΠΑΛ Βόλου- και να συμμετάσχει ξανά, μετά από 29 χρόνια, στις πανελλαδικές εξετάσεις.
«Τώρα που μεγάλωσαν τα παιδιά μου κι έγιναν ενήλικες, τώρα μπορούσα να κάνω κι αυτό. Μέσα στα χρόνια της εργασίας μου, που είναι 26, είδα καλύτερα το αντικείμενο και κατάλαβα ότι «το έχω», γιατί αγαπώ τον άνθρωπο. Η Νοσηλευτική είναι επιστήμη και θα πρέπει να εξελισσόμαστε και στο επάγγελμά μας. Εγώ είμαι βοηθός νοσηλευτικής, οπότε έπρεπε να μάθω και να κάνω πράγματα πολύ περισσότερα. Είμαι σε ιδιωτική κλινική, που ανά πάσα στιγμή μου έδιναν το δικαίωμα να μάθω, δεν με απαξίωσαν ποτέ, δεν με υποτίμησαν ποτέ, ίσα ίσα που με στήριξαν και με έβαζαν να κάνω πράγματα καθημερινά και αυτό με κινητοποιούσε. Το γεγονός ότι δεν πήγα σχολείο πιο πριν, δεν σημαίνει ότι δεν διάβαζα, ότι δεν ενημερωνόμουν για ιατρικά και νοσηλευτικά θέματα. Έπρεπε να το κάνω, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να είμαι αυτό που ήμουνα. Ήρθε όμως τώρα η ώρα να μπορέσω να κάνω και κάτι περισσότερο», ανέφερε η 47χρονη αριστούχος.
Στήριξη από οικογένεια και συναδέλφους
Μάλιστα, η ίδια υπογράμμισε και τη στήριξη που είχε από τους συναδέλφους της, οι οποίοι στα διαλείμματα της κρατούσαν το βιβλίο για να λέει εκείνη το μάθημα, ενώ όποτε οι δυσκολίες και η καθημερινότητα τη λύγισαν, βρίσκονταν πάντα δίπλα της να την ενθαρρύνουν.
«Υπήρξαν ευτυχώς άνθρωποι που όταν έφτανα στα όριά μου, γιατί αυτά τα δύο χρόνια ήταν δύσκολα, ήταν εκεί δίπλα μου και χτυπούσαν το χέρι και μου έλεγαν μπράβο. Οι συνάδελφοί μου πρώτα πρώτα, που βίωναν την καθημερινότητά μου. Άνθρωποι του μόχθου και που ήταν εκεί και μου έλεγαν μη φοβάσαι, κάνε λίγη ακόμη υπομονή. Άνθρωποι που στο διάλειμμα κρατούσαν το βιβλίο για να λέω εγώ το μάθημα. Είναι όλοι τους παλληκάρια. Η οικογένειά μου φυσικά με στήριξε αλλά και οι καθηγητές από τα φροντιστήρια, που πήγαιναν τα παιδιά μου, που με βοηθούσαν μου δίνανε σημειώσεις, μου δίνανε διαγωνίσματα. Μπορεί εγώ να μην μπορούσα να πάω, αλλά με βοηθούσαν», σημείωσε η ίδια.
Τα συναισθήματα και το μέλλον
Η Σμαράγδα Λιάτσικου έχει, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, το συναίσθημα της ευτυχίας μετά και την μεγάλη της επιτυχία. «Έχω το συναίσθημα της ευτυχίας, γιατί πρώτα πρώτα είναι ένας αγώνας που τον έφτασα στο τέλος του. Δεν έχει σημασία ότι αρίστευσα, στην πραγματικότητα αυτό που έχει αξία είναι ότι ξεκίνησα κάτι, το πάλεψα κι έφτασα και μέχρι το τέλος. Το αν αρίστευσα ή ακόμη κι αν δεν περνούσα κάπου, δεν έχει καμία σημασία, θα προσπαθούσα ξανά’» είπε χαρακτηριστικά.
Η ίδια είπε, ότι πάντα στο μυαλό της, είχε το μεγάλο αυτό στόχο της Ιατρικής, καθώς όπως σημειώνει, αν δεν βάζεις στο μυαλό σου κάτι μεγάλο, δεν το προσπαθείς. Όμως ήταν φειδωλή στα συναισθήματα, αλλά και τις προσδοκίες. Κάθε μέρα αγωνιζόταν, όπως λέει, η καθημερινότητα ήταν δύσκολη, όπως και η επιβίωση και σ’ αυτή τη ζωή δεν υπήρχε χώρος για έπαρση.
Τώρα, που οι πόρτες του Πανεπιστημίου έχουν ανοίξει, η προσμονή για τα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια είναι μεγάλη. » Το βλέπω και σαν εκδρομή, λέω πότε θα πάω στο Πανεπιστήμιο, τι θα αντιμετωπίσω, τα μαθήματα, έχω αυτή τη χαρά μέσα μου», αναφέρει η ίδια και συμπληρώνει σχετικά με την παρακολούθηση της Σχολής ότι » θα παρακολουθώ τα μαθήματά μου, γιατί έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θα κανονίσω το πρόγραμμα εργασίας και τις βάρδιες μου, ανάλογα με το πρόγραμμα σπουδών». Μάλιστα η σκέψη της είναι να γίνει μία γενική ιατρός, όμως το μέλλον θα δείξει την ειδικότητα που την ενδιαφέρει.
«Μπορεί να είμαι αρκετά μεγάλη, γιατί η Ιατρική είναι δύσκολη και θέλει πολύ διάβασμα και προσπάθεια , όμως έχει και μέλλον, δεν ξέρω και τα χρόνια αν μας φτάσουν, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Βέβαια, με βάση τους καινούργιους νόμους δεν ξέρουμε αν θα δούμε ποτέ και σύνταξη. Άρα έχω μπροστά μου άλλα … 30 χρόνια καριέρας», είπε η 47χρονη αριστούχος.
ΠΗΓΗ: magnesianews.gr
Ακολουθήστε το στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.