Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Παντελάκη

Διατηρώντας το κείμενο του Σαίξπηρ ίδιο, ο Λευτέρης Γιοβανίδης κάνει μια διαφορετική προσέγγιση στην πιο γνωστή δημιουργία του Σαίξπηρ: «Θεώρησα σημαντικό να φωτίσω κομμάτια του έργου που δεν έχουν φωτιστεί στο παρελθόν ή τουλάχιστον θα ήθελα να δώσω σ’ αυτά περισσότερη σημασία και ο κόσμος που βλέπει την παράσταση να μπορεί να ταυτιστεί με το θέαμα αυτό».

Επηρεασμένος από τη χάλκινη μουσική της Κοζάνης και με το βλέμμα στραμμένο στα Βαλκάνια, ο σκηνοθέτης αποφάσισε να ενώσει στην πράξη δυο λαούς καλλιτεχνικά, την Ελλάδα και την Κροατία, δημιουργώντας μια γέφυρα συνεργασίας με το κρατικό θέατρο της Κροατίας. 

«Σε μια χώρα που δεν τη ξέρουμε, ζουν δυο μειονότητες, μια ελληνική ελληνορθόδοξη και μια κροατική καθολική, που μιλά κροατικά. Έχουν μεγάλη κόντρα μεταξύ τους. Έτσι, αμέσως καταπιανόμαστε με ένα κοινωνικοπολιτικό κομμάτι των Βαλκανίων» τονίζει ο σκηνοθέτης.

Με φόντο την κοινωνική και οικονομική κρίση, ο Λευτέρης Γιοβανίδης προσπαθεί να δείξει «πώς μέσα σε αυτήν την κοινωνία της κρίσης και της σύγκρουσης γεννιέται ο έρωτας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και πώς η νέα γενιά προσπαθεί να ξεφύγει από τα βαρίδια του παρελθόντος, να πάρει στα χέρια της τη μοίρα και με το δικό της τρόπο να φτιάξει τη ζωή της».

Στο ταξίδι αυτό διαπιστώνονται και άλλες σύγχρονες διαστάσεις του έργου όπως η αποστασιοποίηση των νέων ανθρώπων από τις οικογένειές τους και η φθορά του θεσμού: «Υπάρχει μια καθαρή αναφορά στο κείμενο του Σαίξπηρ, όταν η Ιουλιέτα, αντιμετωπίζοντας πρόβλημα, ζητά από την παραμάνα να τη συμβουλεύσει αντί να ζητήσει τη γνώμη της οικογένειάς της. Αντίστοιχα, ο Ρωμαίος πηγαίνει στον πατέρα Λαυρέντιο». 

Όπως μας λέει χαρακτηριστικά, σήμερα «τα παιδιά δεν έχουν καμία επαφή με τους γονείς τους, με τους ανθρώπους που έχουν την ευθύνη για την εκπαίδευσή τους…».

«Πρέπει να προκαλούνται συνεργασίες»

Η συμμετοχή ενός ξένου θιάσου στην παράσταση δίνει την αφορμή στο σκηνοθέτη να αναδείξει τη γενικότερη ανάγκη για συνεργασίες: «Είναι υποχρέωσή μας, ως καλλιτέχνες, να επικοινωνούμε με ομότεχνούς μας άλλων χωρών, να συνυπάρχουμε και να συνδημιουργούμε» επισημαίνει χαρακτηριστικά και προσθέτει: «ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης ήθελα το θέατρο να αποκτήσει μια εξωστρέφεια και να επικοινωνήσει με οργανισμούς του εξωτερικού. Πρέπει να προκαλούνται συνεργασίες, να συνυπάρχουμε και να συνδημιουργούμε».

Θεωρείται πολύ αισιόδοξο για ένα δημοτικό περιφερειακό θέατρο να συμβεί μια τέτοια ουσιώδης συνεργασία όπως αυτή με το κρατικό θέατρο Κροατίας. «Έστειλαν υπέροχους ηθοποιούς για τους ρόλους των Κροατών. Ήταν μεγάλη μου χαρά που συνεργάστηκα μαζί τους. Παρόλο που είμαστε ένα περιφερειακό θέατρο, δέχτηκαν να συνεργαστούν μαζί μας. Ένα εθνικό θέατρο συνήθως συνεργάζεται με εθνικά θέατρα» σχολιάζει ο σκηνοθέτης, ενώ με ενθουσιασμό αναφέρει ότι στο τέλος Ιανουαρίου θα επισκεφτούν τη χώρα, για να παίξουν σε τρεις κρατικές σκηνές.

Ένα από τα θετικά στοιχεία της παράστασης είναι ότι «το κοινό θα έχει την ευκαιρία να ακούσει την ίδια τη γλώσσα του Σαίξπηρ, όπως γράφτηκε από τον ίδιο» στα αγγλικά. Ένα δεύτερο στοιχείο είναι η ελληνική διανομή: «Θεωρώ τύχη ότι έχουμε τη Χρύσα Ρώπα στο ρόλο της παραμάνας, με όλο αυτό που κουβαλάει ως ηθοποιός και άνθρωπος, και τον Τάκη Μόσχο για το ρόλο του πατέρα Λαυρέντιου με τη μοναδική, καλογερική φιγούρα που έχει».

Το βασικό νόημα που αφήνει το κείμενο είναι ότι «πρέπει πια να δούμε πως το μίσος και η αντιδικία δεν οδηγούν πουθενά και, κυρίως, οι νέες γενιές που έρχονται, που είναι πιο εύκολο να αλλάξουν τα πράγματα και τον τρόπο σκέψης, να καταλάβουν ότι μέσα από τη συνεργασία και τη συνύπαρξη μπορούν να έρθουν καλύτερα πράγματα», σημειώνει ο σκηνοθέτης. Άλλωστε, το έργο πέρα από τον έρωτα μιλά για την αισιοδοξία και «πώς ο άνθρωπος πρέπει να ξεπερνά τα πάθη του και να βλέπει την ουσία των πραγμάτων».

Θέατρο Αυλαία

Ρωμαίος και Ιουλιέτα

7/1 - 13/1

Καθημερινά 9 μ.μ., Κυριακή 8 μ.μ.

Εισιτήρια: 15 ευρώ

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 5-6 Ιανουαρίου 2019