ΑΠΟΨΕΙΣ

Τα νέα παιδιά από τη μία και οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας από την άλλη πορεύονται στους καιρούς μας στη σκιά της δραστηριότητας του παραγωγικού κορμού της χώρας. Οι προκλήσεις και οι δυσκολίες της καθημερινότητας δεν αφήνουν στο μάχιμο κομμάτι της κοινωνίας να ασχοληθεί με τα παιδιά του, όσο αυτά το έχουν ανάγκη, ενώ συμπιέζει τις δυνατότητες και τους χρόνους που απαιτούνται για την ελάχιστη φροντίδα που έχουν ανάγκη οι παππούδες.

Απουσιάζει ένα ολοκληρωμένο πλάνο που να απαντά στις αγωνίες των παιδιών της Ελλάδας της κρίσης. Δεν ασκείται μια σοβαρή πολιτική φροντίδας των απόμαχων της ζωής.

Η πολιτική τάξη επαναπαύεται σε κολακείες απέναντι στη νέα γενιά και σε υποσχέσεις για επιδόματα και διατήρηση των συντάξεων στους μεγάλους.

Στη μαζική φυγή των νέων επιστημόνων στο εξωτερικό απάντηση είναι η διαβεβαίωση ότι θα τους δοθεί η δυνατότητα ψήφου εξ αποστάσεως. Στη μοναξιά και τις δυσκολίες καθημερινής λειτουργίας των ηλικιωμένων προτείνονται οι παρωχημένες πια δομές της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα πρωινάδικα και τα φτηνά σίριαλ των καναλιών.

Στη λαχτάρα των παιδιών να περιπλανηθούν με ασφάλεια στο μεγάλο νέο κόσμο των νέων τεχνολογιών δεν υπάρχουν εκπαιδευτικά προγράμματα προσαρμογής, παρά μόνο η απαγόρευση των smartphone στο σχολείο.

Στην αδυναμία της γιαγιάς να φτάσει στο φαρμακείο και τον μπακάλη απαντά το φιλότιμο του φαρμακοποιού και το delivery του σουπερμάρκετ.

Την ανάγκη του φοιτητή να ζήσει μέσα στο πανεπιστήμιο τα χρόνια των σπουδών του σκεπάζει το σκοτάδι μετά το απόγευμα στο campus, όπου τα ναυαγισμένα νιάτα των εξαρτημένων -που και γι’ αυτά δεν μιλά, δεν πράττει κανείς- παραδίδονται στα νύχια των εμπόρων που τα απομυζούν.

Πρέπει άμεσα να πάψει αυτός ο εγωισμός, έστω και αναγκαστικός πολλές φορές, του ενεργού κομματιού της κοινωνίας.

Να ξαναβρεθούμε με το παιδί και τον παππού.

Η λύση δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη.

Ο σπόρος του προβληματισμού είναι μόνο η αρχή…