Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Παντελάκη
Με κείμενα των Νικολάι Γκόγκολ και Δανιήλ Χαρμς, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Φούλης Μπουντούρογλου συστήνει μια διαφορετική «εξέγερση», με διακειμενικά στοιχεία αλλά και προβολή επί σκηνής, στην οποία το «παράλογο» πρωταγωνιστεί.

O ίδιος γνώρισε τον Δανιήλ Χαρμς ως συγγραφέα όταν ερμήνευσε τον μονόλογο «Η γριά» το 2000 στο ΚΘΒΕ. «Με εντυπωσίασε πάρα πολύ, γιατί είχε έναν ελλειπτικό τρόπο να γράφει το κείμενο, που πλησιάζει τα όρια του παραλόγου. Και παράλληλα έχει ένα περίεργα ανατρεπτικό τέλος σε κάθε ιστορία που περιγράφει» μας λέει. «Βρήκα τη ‘Μύτη’ του Γκόγκολ που γράφτηκε 100 χρόνια πριν από τον Χαρμς και έχει στοιχεία του παραλόγου. Ακόμη το παράλογο δεν είχε γραφτεί πουθενά. Εκ των υστέρων χαρακτηρίστηκε έτσι», προσθέτει.

Το έργο πραγματεύεται την αναζήτηση μιας μύτης, την οποία έχασε ο πάρεδρος Κοβαλιόφ και βρήκε ο κουρέας Ιβάν Γιακόβλεβιτς. Ο γραφειοκρατικός λαβύρινθος και η αντιμετώπιση του παρέδρου θα εμποδίσουν πολύ τις προσπάθειές του για την αναζήτησή της.

«Είχα μια προσέγγιση με τον Γκόγκολ, κυρίως μέσω του ‘Ημερολογίου ενός τρελού’, αλλά και με τον Χαρμς από τις δραματικές σχολές που δίδασκα και είναι ωραίο που και οι μαθητές παιδεύονται με αυτά τα κείμενα, τα οποία είναι παράξενα και αλλόκοτα» μας λέει ο κ. Μπουντούρογλου.

«Κάποια κείμενα θέλω να τα κάνω μόνος μου»

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Μπουντούρογλου παίζει και σκηνοθετεί. «Είναι μια εμπειρία που την έχω κάνει σε κείμενα, τα οποία ήθελα να σκηνοθετήσω. Το έχω κάνει σε έργα που αγαπούσα πολύ. Είχα ξεκινήσει με τον Μπέκετ στο ‘Τέλος του παιχνιδιού’ το 1991. Το ξανάκανα με το ‘Τέλος’ του Μπέκετ. Είναι κάποια κείμενα που τα θέλω πολύ και θέλω να τα κάνω μόνος μου. Από τη δική μου πλευρά νομίζω ότι πρέπει να φανούν κάποια πράγματα περισσότερο από κάποια άλλα» επισημαίνει.

Ο ίδιος μας λέει ότι κατά καιρούς καταπιάνεται εντατικά με διάφορους συγγραφείς. «Παλιά είχαμε κολλήσει με τον Μπρεχτ σαν ομάδα. Ο Μπρεχτ έχει να κάνει με το πολιτικό θέατρο. Έργα που μέσα από την ψυχαγωγία, την εκπαίδευση και το χιούμορ έκαναν μαθήματα πολιτικής οικονομίας» τονίζει.

«Μου αρέσει ο Μπέκετ και τώρα παίζω και στο Βασιλικό στον Μπέκετ, το ‘Περιμένοντας τον Γκοντό’. Το θέατρό του έχει μια πληρότητα, πολλά πράγματα τα συνθέτει με απλό τρόπο και σαν να ανακαλύπτει κάθε γωνιά του θεάτρου. Αν δεν ακολουθήσεις τον κώδικα που προτείνει ο ίδιος ο Μπέκετ στα έργα του, θα ξεφύγεις και δεν θα μπορέσεις να αποδώσεις σωστά το κείμενό του. Είναι μια αδυναμία» καταλήγει.

Αν υπάρχουν δυο πράγματα που θα ήθελε ο ίδιος προσωπικά να πάρουν οι θεατές φεύγοντας είναι το «τι συμβαίνει γύρω μας κοινωνικά, με τη γραφειοκρατία, πώς αντιμετωπίζεται ένας πολίτης -γιατί το έργο είναι από την εποχή του τσάρου στη Ρωσία- και το άλλο είναι το φευγιό μέσα στο όνειρο. Σαν να προτείνουμε ένα όνειρο, έναν τρόπο φυγής από την πραγματικότητα. Να κάνουμε έναν κόσμο με μικρές ομάδες και όσο μπορούμε να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο που είναι γύρω μας» αναφέρει. «Είναι μια πρόταση» μας λέει.

Διατηρώντας και τις δυο ιδιότητες, του σκηνοθέτη και του ηθοποιού, για χρόνια, τον ρωτάμε αν κάποιο από τα δυο υπερισχύει. «Με γοητεύει πολύ το θέατρο σαν ηθοποιό γιατί ο σκηνοθέτης τελειώνει μέχρι πριν από την παράσταση. Τη γοητεία της παράστασης δεν τη γεύεται ο σκηνοθέτης. Η προετοιμασία που γίνεται με μία ομάδα, ολοκληρώνεται όταν από πρόβα πάει και γίνεται μια παράσταση. Αυτό δεν το χαίρεται ο σκηνοθέτης. Συμμετέχω και στην προετοιμασία και στην παράσταση την ίδια, στο ζωντανό, το άμεσο με το κοινό, με τους ανθρώπους που έρχονται και επικοινωνείς μαζί τους».

ΠΛΗΡΟΡΟΦΙΕΣ

Έως 20 Ιανουαρίου 2019

Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη»

Στη συνέχεια θα παρουσιαστεί σε δημοτικά θέατρα των δήμων Παύλου Μελά, Νεάπολης - Συκεών κ.α.

Εισιτήρια: 10 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (μειωμένο)

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23 Δεκεμβρίου 2018