Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, πάνω από 1.000 παιδιά με καταγωγή από τα Κατεχόμενα φιλοξενήθηκαν σε εκκλησιαστικά ιδρύματα, σε δομές κοινωνικής πρόνοιας και σε ανάδοχες οικογένειες στην Ελλάδα.

Τα προσφυγόπουλα αυτά, ηλικίας 7 έως 17 ετών, βίωσαν την ανθρώπινη κτηνωδία που πλαισιώνει τους πολέμους, ξεριζώθηκαν από την οικογένεια τους, φοίτησαν σε ελληνικά σχολεία το σχολικό έτος 1974-1975 και κατόπιν τα περισσότερα επέστρεψαν στις οικογένειές τους.

Τις μαρτυρίες ορισμένων από αυτά, όπως και των γονιών τους, των ανάδοχων οικογενειών και λειτουργών των ιδρυμάτων, καταγράφει η Νιόβη Κερκίδου στο βιβλίο της με τίτλο «’Ευχαριστώ..’, Μαρτυρίες Παιδιών του 1974», που παρουσιάστηκε σε εκδήλωση στην Παιδαγωγική Σχολή του ΑΠΘ.

Όπως επεσήμαναν οι ομιλητές, τα παιδιά ήρθαν στην Ελλάδα μετά από επιθυμία των γονιών τους, οι οποίοι είχαν ξεριζωθεί από τις εστίες τους και ζούσαν σε πρόχειρες εγκαταστάσεις. Ακόμη, οι γονείς είχαν το φόβο ότι θα ακολουθούσε και τρίτος Ατίλλας και ήθελαν τα παιδιά τους να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους - κάτι που δεν ήταν εφικτό στην Κύπρο. Τα περισσότερα φιλοξενήθηκαν στην Πελοπόννησο, αλλά και στη Θεσσαλονίκη (στο Παπάφειο Ίδρυμα και το Κολέγιο Ανατόλια), στην Αθήνα, τα Ιωάννινα, την Κομοτηνή, την Κρήτη και το Μεσολόγγι.

Το βιβλίο της κ. Κερκίδου, που είναι και η ίδια «παιδί του 1974», καταγράφει την αλληλεγγύη που επέδειξε ο ελληνικός λαός, προσφέροντας ασφάλεια, στέγη και αγάπη στα Κυπριόπουλα. Οι περισσότερες μαρτυρίες των παιδιών έχουν θετικό πρόσημο, ωστόσο υπήρξαν και παιδιά που δεν άντεξαν τον αποχωρισμό, τις διαφορετικές συνήθειες ή την αυστηρότητα των ιδρυμάτων και επέσπευσαν την επιστροφή τους.

Πολλά παιδιά του 1974 δημιούργησαν δεσμούς με τις οικογένειες στην Ελλάδα, ήρθαν επανειλημμένα στην Ελλάδα για να τους ξαναδούν, τέλεσαν στην Κύπρο μνημόσυνα για τους ανάδοχους γονιούς και έδωσαν τα ονόματά τους στα παιδιά τους.

Η Νιόβη Κερκίδου, όπως είπε η ίδια στην συγκινησιακά φορτισμένη ομιλία της, ξεκίνησε να γράφει τη δική της μαρτυρία το 2000, όταν η κόρη της ήταν 8 χρονών, στην ηλικία που είχε και η ίδια κατά την φιλοξενία της σε ίδρυμα στην Ελλάδα. Το 2009, μετά από προτροπή της μητέρας της, αποφάσισε να περιλάβει στο βιβλίο μαρτυρίες και άλλων ανθρώπων.

«Εμείς έχουμε την ευθύνη να καταθέσουμε τις εμπειρίες μας για τους νεότερους και να αναγνωρίσουμε ό,τι μας προσφέρθηκε από απλούς και αγνούς ανθρώπους» υπογράμμισε. Πρόσθεσε δε, ότι το «Ευχαριστώ» στον τίτλο του βιβλίου, δεν το λέει από ευγένεια, αλλά από βαθιά συνειδητοποίηση του ιστορικού γεγονότος με βάση την παιδική εμπειρία, όπως την καταγράφει ο ενήλικας.

Ο γενικός πρόξενος της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη, Σπύρος Μιλτιάδης, επεσήμανε στον σύντομο χαιρετισμό του, ότι το βιβλίο συμβάλλει στην κατανόηση μιας άγνωστης πτυχής της κυπριακής ιστορίας, ενώ αναδεικνύει τους δεσμούς μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας.

Για το βιβλίο μίλησαν ο καθηγητής του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ, Δημήτρης Χαραλάμπους, η καθηγήτρια του ίδιου τμήματος και κοσμήτορας της Παιδαγωγικής Σχολής, Άννα Μπίμπου και ο συγγραφέας και δάσκαλος Ισίδωρος Ζουργός.