Είναι από τους πιο γνωστούς αρχιτέκτονες της Θεσσαλονίκης. Γέννημα θρέμμα της, γνωρίζει την ιστορία για κάθε σοκάκι και στενό της κι έχει μελετήσει ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα της πόλης και της ευρύτερης περιοχής. Ασχολείται με τη φωτογραφία και τη ζωγραφική από τα νεανικά του χρόνια.

Το «Καλοχώρι» προέκυψε από την ιδιαίτερη ματιά του. Είναι ένα σύνολο έργων ζωγραφικής που απεικονίζουν μια περιοχή που δεν υπάρχει, πια. Χωματόδρομοι, λάσπες, θάλασσα, φύση, παράγκες που έχουν αλλάξει μορφή, χρήση, ιδιότητες και ενοίκους. Μέρη που το «κοινό μάτι» προσπερνά αλλά ο καλλιτέχνης αναδεικνύει με την ξεχωριστή του οπτική.

Ο Χρήστος Κουλουκούρης επισκεπτόταν και φωτογράφιζε το Καλοχώρι από το 1992, χρησιμοποιώντας τις φωτογραφίες του σαν «σημειωματάριο» προκειμένου να θυμάται την ατμόσφαιρα. «Με είχε συγκινήσει αυτό το μέρος», λέει στην «ΜτΚ». «Αυτό το κενό δίπλα στην πυκνοδομημένη πόλη, αυτή η ηρεμία δίπλα στους πολύβουους δρόμους, η στασιμότητα των νερών κόντρα στην αδιάκοπη κίνηση, τα φλαμίνγκο, τα πουλιά… Βεβαίως, πλέον έχει γίνει μια περιοχή με πολυκατοικίες, σαν να είναι παραλία. Τώρα πια έχει αλλάξει τελείως, δεν υπάρχει η παλιά δραστηριότητα, δεν υπάρχουν τα καφενεία, οι παράγκες εκείνες. Έχει αλλάξει κι ο κόσμος της περιοχής, όπως όλα αλλάζουν. Μόνο βάρκες μπορείς να βρεις ίδιες, φυτά και ίσως τα πουλιά».

Η ατομική έκθεση του Κουλουκούρη «Καλοχώρι» παρουσιάζεται έως το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου στην ARTFORUM GALLERY.

Έγραψαν για το «Καλοχώρι»:

«(…) Και η ιδιότητα των οποιωνδήποτε τοπίων είναι να μην πέφτουν θύματα της αναλγησίας του χρόνου. Εγκαταλειμμένες, οι πόλεις ερημώνουνˑ εγκαταλειμμένη, η φύση οργιάζει. Ακόμη και στις μελαγχολικές στιγμές της, κάτω από γκριζωπούς ουρανούς φθινοπώρου, δεν έχει παρά να περιμένει την επόμενη άνοιξη. Κοιτάζοντάς τα, ως σύνολο ή το καθένα χωριστά, τα συγκεκριμένα τοπία του Κουλουκούρη έχουν εστιαστεί σε αυτή την αίσθηση: την αίσθηση μιας φύσης μέσα σε οκτωβριάτικη μελαγχολία. Όπου δεν έχουν ακόμη χαθεί οι χυμοί κι η ζωτικότητα του καλοκαιριού, μα τα προανακρούσματα της χειμωνιάς είναι επίσης παρόντα. Ένας ουρανός με μολυβένια απόχρωση και μ’ ένα φωτεινό άνοιγμα στο βάθος, όσο χρειάζεται για να αναδείξει τη χλωρίδα του βαλτώδους τοπίου ή το καθρέφτισμα μιας ψαρόβαρκας στην επιφάνεια του νερούˑ μια σκοτεινή γραμμή στο βάθος του ορίζοντα, όπου κατευθύνεται ένας λασπωμένος δρόμοςˑ μερικές μισοτελειωμένες ή ξεχασμένες από την καλοκαιρινή ευφορία παράγκες κι άλλα ανάλογα θέματα κάνουν έκδηλη μια εποχή ασαφών ορίων. «Ασαφών ορίων», όχι μόνο ανάμεσα σε καλοκαίρι και χειμώνα, μα κι ανάμεσα στο νερό και τη στεριά. Εκεί όπου ο Γαλλικός ποταμός σμίγει με τις εκβολές του Αξιού και τον Θερμαϊκό κόλπο, όπως σμίγουν «θύμηση κι επιθυμία», σύμφωνα με κάποιους στίχους του Έλιοτ από την Έρημη χώρα»

Πέτρος Μαρτινίδης – ομ. Καθηγητής Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ

«Η αρχιτεκτονική είναι, με μια έννοια, μητέρα όλων των τεχνών,αφού όποια κι αν είναι η μορφή τους τις φιλοξενεί όλες στο κέλυφός της, τις επαναδιατυπώνει μέσα από τη δική της θεωρία και πρακτική. (…) Το Καλοχώρι ίσως είναι για τον Κουλουκούρη ένα ευγενές πρόσχημα για να λύσει εκκρεμή ζητήματα σε μια ιδιαίτερα μακρά όσο και επιτυχημένη διαδρομή αφιερωμένη στη μελέτη του χώρου και της μορφής, και την υλοποίηση της μελέτης αυτής. Όπως, για παράδειγμα, το κρίσιμο όριο ανάμεσα στην πληθωρική ακρίβεια της αντικειμενικής διατύπωσης και την αδρή λεπτότητα της υποκειμενικής χειρονομίας ·ή την απλότητα ως κατακτημένη αλήθεια που αφηγείται τον εαυτό της, απαλλαγμένη από ψιμύθια. Οι σκέψεις αυτές οδηγούν σχεδόν νομοτελειακά στον εννοιακό φωτογράφο Douglas Hueblerκαι τη δήλωσή του «μου αρέσουν τα έργα που μοιάζουν απλά, εγείρουν όμως ζητήματα και έχουν περισσότερα από ένα επίπεδα ανάγνωσης». Πρόκειται για ένα σοβαρό, διαρκές ζητούμενο για τον Χρήστο Κουλουκούρη. Ίσως και για την τέχνη συνολικά".

Ηρακλής Παπαϊωάννου – πρ. Διευθυντής Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης