Ο Αργύρης Μαυροβουνιώτης αποτελεί μία ιδιότυπη περίπτωση αθλητή, αφού καταφέρνει και συνδυάζει με επιτυχία τόσο την ενασχόλησή του με την ιατρική όσο και αυτήν με το βόλεϊ. Κληρονόμησε από τους γονείς του την αγάπη τους για τον αθλητισμό, αλλά και για το διάβασμα, όντας οι ίδιοι καθηγητές στο τμήμα των ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης.

Το ξεκίνημα στο Αιγίνιο και η μεταγραφή στον Ηρακλή

Ο ίδιος από μικρή ηλικία έδειξε την κλίση του στο βόλεϊ: αρχικά στα γήπεδα της ιδιαίτερης πατρίδας του, του Αιγινίου, και εν συνεχεία της Θεσσαλονίκης. "Το χωριό μου (κατάγεται από το Αιγίνιο Πιερίας) το αγαπούσε το βόλεϊ. Έτσι, ξεκίνησα και εγώ σε ηλικία 7 ετών", θυμάται ο 28χρονος ακραίος και συνεχίζει: "Στη συνέχεια έκανα μία μικρή διακοπή και όταν μετακομίσαμε με την οικογένειά μου στη Θεσσαλονίκη, έκανα ένα νέο ξεκίνημα σε ηλικία 10 ετών στον Αίαντα Ευόσμου. Τότε ήμουν στο δίλημμα για το αν θα ακολουθούσα το μπάσκετ ή το βόλεϊ. Ήθελα ένα σπορ, που παίζεται σε κλειστό γήπεδο. Τελικά επικράτησε το βόλεϊ".

Ακολούθησε στα 17 του χρόνια η μεταγραφή στον Ηρακλή. "Με τον καιρό το αγάπησα πολύ το βόλεϊ, ιδίως όταν η μία επιτυχία διαδεχόταν την άλλη στα τμήματα υποδομής. Έγινε και της μόδας τότε το άθλημά μας. Σε ηλικία 17 ετών με κάλεσαν στον Ηρακλή. Εκεί τα πράγματα έγιναν πιο επαγγελματικά. Μπήκε στη ζωή μου το ‘πρέπει’ να έρθει η επιτυχία".

Η επιλογή της ιατρικής και οι θυσίες

Για τον Αργύρη Μαυροβουνιώτη ήταν μία δύσκολη χρονιά εκείνη, καθώς, όπως εξηγεί: "Πήγαινα Γ’ Λυκείου και παράλληλα με τον αθλητισμό είχα το διάβασμα για τις Πανελλήνιες. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να τα συνδυάσω. Προσπαθούσα να είμαι τυπικός, συνεπής και στα δύο και να μην παρεκκλίνω από τον στόχο που είχα στο μυαλό μου".

Από μικρός ήξερε τι ήθελε. "Ήξερα από πολύ νωρίς ότι θέλω να σπουδάσω ιατρική. Μάλιστα, όταν πέρασα τελικά στο πανεπιστήμιο, οι φίλοι μου από το χωριό το θυμόντουσαν και μου το είπαν".

Ο αθλητής από το Αιγίνιο πέτυχε με την πρώτη την είσοδό του στην Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης, γεγονός που σηματοδότησε την έναρξη μίας πολύ δύσκολης μεν αλλά και ευχάριστης δε περιόδου στη ζωή του. "Το πρωί πήγαινα στα μαθήματα στο πανεπιστήμιο και το απόγευμα ήμουν στην προπόνηση της ομάδας. Ήταν δύσκολο και πολλές φορές χρειάστηκε να κάνω ‘θυσίες’, αλλά νομίζω ότι τα κατάφερα".

Από τον Ηρακλή πήγε στον Επίκουρο Πολίχνης, με τον οποίο πανηγύρισε την άνοδο από την Α2 στα μεγάλα σαλόνια, ακολούθησαν οι Απόλλων Καλαμαριάς, Άρης, ΠΑΟΚ και η επιστροφή του πίσω στο Αιγίνιο για χάρη της τοπικής Νίκης. Στο διάστημα αυτό, ο Αργύρης ολοκλήρωσε τις σπουδές του στα έξι χρόνια ακόμα και, όπως τονίζει, "χρειάστηκε αρκετές φορές να διαβάσω για την εξεταστική στα λεωφορεία ή στα ξενοδοχεία όπου έμενε η αποστολή".

Όσο για το μυστικό της επιτυχίας, ο ίδιος λέει: "Αν έχεις προγραμματισμό, όλα γίνονται. Το βόλεϊ σε βοηθάει να έχεις πρόγραμμα. Ξέρεις ότι το πρωί έχεις βάρη, το απόγευμα προπόνηση και τα σαββατοκύριακα τους αγώνες. Ξέρεις ποιες είναι οι ελεύθερες ώρες σου, πότε έχεις χρόνο. Όλο αυτό το βεβαρημένο πρόγραμμα μού στέρησε κάποια πράγματα, αλλά επειδή με γεμίζουν όλα τα υπόλοιπα, είμαι πλήρης".

Η ειδικότητα στην ορθοπεδική χειρουργική

Μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο, ο Αργύρης Μαυροβουνιώτης ξεκίνησε την ειδικότητά του. Πρώτος του σταθμός ήταν το νοσοκομείο στο Κιλκίς, όπου έκανε χειρουργική. Την επόμενη χρονιά μετακόμισε σε αυτό της Κατερίνης και μεταπήδησε στην ορθοπεδική χειρουργική, ενώ πλέον βρίσκεται στον τρίτο χρόνο σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. "Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που μπήκα στο χειρουργείο και το χαμόγελο μετά από μία επέμβαση. Το συναίσθημα είναι μοναδικό. Αισθάνεσαι γεμάτος", λέει και συμπληρώνει: "Η ειδικότητα είναι κάτι διαφορετικό. Στη σχολή παίρνεις μεν κλινική εμπειρία, αλλά είναι τελείως διαφορετική η πρώτη φορά που καλείσαι να μπεις στο χειρουργείο".

Τα κοινά σημεία βόλεϊ-ιατρικής

Την ίδια ώρα, αυξημένες είναι και οι υποχρεώσεις του με τον Ηρακλή στον οποίο επέστρεψε πέρυσι. Πώς τα καταφέρνει; "Η ιατρική και το βόλεϊ έχουν κάποια κοινά σημεία. Καταρχάς, απαιτείται καθημερινή δουλειά: αν τη μία χρονιά ήσουν καλός, δεν επαναπαύεσαι σε αυτό. Προσπαθείς να είσαι εξίσου καλός και την επόμενη. Το ίδιο και στην ιατρική: δεν φτάνουν το διάβασμα και οι γνώσεις, θέλει καθημερινή προπόνηση. Άλλο κοινό στοιχείο είναι η πειθαρχία: στον αθλητισμό μαθαίνεις να πειθαρχείς στον προπονητή και τους συμπαίκτες σου, ενώ στην ιατρική στο τιμ όπου ανήκεις. Εγώ έχω μάθει να ζω έτσι όλα αυτά τα χρόνια και νομίζω ότι τα καταφέρνω καλά".

Τέλος, τι γίνεται, όμως, όταν σε έναν αγώνα ένας συμπαίκτης του ή αντίπαλός του τραυματιστεί; Ο Αργύρης παραδέχεται; "Είμαι ο πρώτος που τρέχει. Ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν έχει χρειαστεί να επέμβω σε κάτι πολύ σοβαρό".