Η 4χρονη Μαρίνα έφτασε στη Γερμανία με τη βοήθεια των Κρητικών για να υποβληθεί σε σωτήρια επέμβαση. Η δημοσιοποίηση της ιστορίας της ήταν αρκετή για να «μιλήσει» στην καρδιά μας και να γίνει η Μαρίνα μας: ένα κορίτσι που δεν γνωρίζουμε αλλά έγινε δικό μας παιδί, δική μας ανιψιά, δικό μας πρόσωπο.
Κι ακόμη κι αν αρχικά ο ΕΟΠΥΥ είχε απαντήσει αρνητικά στο αίτημα να καλύψει τα έξοδα, τελικά υποχώρησε στο παρά πέντε και μόλις δύο μέρες πριν την αναχώρηση της Μαρίνας, απάντησε ότι εγκρίνεται το υπέρογκο ποσό και καλύπτεται η επέμβαση.
Στην περίπτωση της 4χρονης το «δρόμο» έδειξαν οι Κρητικοί που δεν επέτρεψαν να αφήσουν ένα μικρό κορίτσι να «παλέψει» χωρίς ελπίδα. Με τα άλλα παιδιά όμως τι συμβαίνει; Πόσες ακόμα «Μαρίνες» περιμένουν υπομονετικά λόγω της τεράστιας γραφειοκρατίας και των δυσβάσταχτων εξόδων;
Γιατί όταν οι πιθανότητες ενάντια σε μια ασθένεια και το τεράστιο κόστος μιας επέμβασης, μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά με την ελπίδα και την ανθρώπινη ζωή, έρχεται η ισορροπία τρόμου.
Άραγε ποιος μπορεί να κρίνει σε ποια πλευρά θα ισορροπήσει η ζυγαριά… Ξέρω μόνο ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να κόψει τα «φτερά» ενός παιδιού. Γιατί τα αγγελούδια δεν μπορούν να «πετάξουν» χωρίς φτερά και κανείς δεν πρέπει να τους στερήσει τη δυνατότητα να παλέψουν…
