Πολύ… ντόρο έκανε το θέμα του debate των πολιτικών αρχηγών που τη μια θα γίνει, την άλλη αναβάλλεται και στο τέλος επανέρχεται και πάλι στο προσκήνιο καθώς όλοι θέλουν προφανώς να διαφανεί ότι επιθυμούν με κάθε κόστος να πραγματοποιηθεί η τηλεμαχία. Κι όταν λέω όλοι: εννοώ οι πολιτικοί αρχηγοί γιατί οι τηλεθεατές δεν φαίνεται να «κόπτονται» και πολύ για τον θα γίνει η περιβόητη τηλεμαχία.
Ούτε γνωστοί δημοσιογράφοι καθώς άκουσα ήδη κάποιους να μιλούν για «παράλληλους μονολόγους», «debate χωρίς διάλογο» και θεματικές ενότητες που καθορίζονται από τα κόμματα.Άραγε ποιος θα βγάλει πολιτικά συμπεράσματα από έναν τέτοιο μονόλογο-όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς-και πόσοι περιμένουν να καθίσουν «καρφωμένοι» στον καναπέ του σπιτιού τους να παρακολουθήσουν το debate για να αποφασίσουν τι θα ψηφίσουν;
Θα μου πείτε αυτοί είναι οι κανόνες. Ωστόσο παρότι δεν εκτιμώ και πολύ την αμερικανική πολιτική σκηνή μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από debate στην Αμερική, που όσο να’ναι πιο «ζωντανά» τα λες! Οι υποψήφιοι όχι απλά κάνουν ερωτήσεις ο ένας στον άλλο, αλλά και προσπαθούν να «ξεγυμνώσουν» τον αντίπαλό τους αποκαλύπτοντας τα κενά της πολιτικής του.
Debate - πρότυπο δεν το λες, αλλά πιο «ζωντανό» σίγουρα…
Μήπως λοιπόν να άλλαζαν κι εδώ τα δεδομένα; Γιατί άραγε να μην πάρουν το λόγο οι πολίτες; Θα μπορούσαν να επιλεγούν εργαζόμενοι που να εκπροσωπούν κάθε εργασιακό κλάδο, συνταξιούχοι και νέοι, άνεργοι και σκληρά και εργαζόμενοι και να θέσουν εκείνοι για αλλαγή τις ερωτήσεις! Και μετά από κλήρωση η επιλογή των προσώπων, όχι επιλεγμένοι από κόμματα ή φορείς…
Α, και μην ξεχάσω: τότε θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να κρίνουν τους πολιτικούς μας οι επικοινωνιολόγοι: όταν στέκονται με ειλικρίνεια απέναντι στον αγανακτισμένο πολίτη και οφείλουν να του δώσουν απάντηση…
