Εκεί που σκέφτεσαι ότι κάθε «σταγόνα» ανθρωπιάς έχει χαθεί και δεν μπορεί άλλος ανθρώπινος πόνος να χωρέσει σε έναν χώρο λίγο τετραγωνικών όπου ζούσε ο Τίτος, εκεί ακριβώς έρχεται η ελπίδα. Και αναφέρομαι στην υπόθεση του 37χρονου Κρητικού που ζούσε ολομόναχος στην Αγία Γαλήνη, μέσα σε ακαθαρσίες και μόνη βοήθεια αυτή που του παρείχαν οι γείτονες και συγχωριανοί του.
Εκεί που η ελπίδα παραλίγο να χαθεί, εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι ακόμα γίνονται θαύματα. Μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία, αρκεί να μην ξεχνάμε την ανθρώπινη υπόστασή μας, το πώς με μια πράξη μπορεί να αλλάξουμε τη ζωή ενός ανθρώπου.
Και η ζωή του άλλαξε…Μπορεί να μην τον γνωρίζω προσωπικά αλλά κατάλαβα από τη χροιά της φωνής και τη συγκίνησή του, ότι με τη μεταφορά του σε μια δομή, αφήνει πίσω του την απόγνωση, τη δυστυχία και τις απάνθρωπες συνθήκες υπό τις οποίες ζούσε.
Το πρώτο δώρο που δέχτηκε ήταν να κάνει μπάνιο. Μας φαίνεται απλό, αλλά για κάποιους είναι μεγάλο «δώρο».
Γιατί του χάρισαν και πάλι την αξιοπρέπειά του και αυτό είναι «δώρο» ανεκτίμητο.
Ο 37χρονος θα λείψει από το χωριό γιατί ήταν πολύ αγαπητός, αλλά ευχόμαστε όλα όσα βίωσε σύντομα να ανήκουν στο μακρινό παρελθόν.
