Ξυπνούσε με κέφι πολύ πρωί και έπαιρνε το δρόμο από το Θραψανό Ηρακλείου μέχρι το Ρέθυμνο για να σπουδάσει στο Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης. Ένα όνειρο για τη Βούλα Κορνελάκη μετά από δεκαετίες πήρε και πάλι σάρκα και οστά.
Στα 44 της χρόνια όχι μόνο έγινε φοιτήτρια και έκατσε στα έδρανα του αμφιθεάτρου αλλά και μετά από πολύ κόπο πήρε στα χέρια της το πτυχίο ως αριστούχος με βαθμό 9,12 έχοντας και εκφώνησε τον όρκο στο Πανεπιστήμιο Κρήτης έχοντας στο πλευρό της το σύζυγό της και τα τρία της παιδιά.
Με λίγα λόγια περιγράφει την εμπειρία των σπουδών της ως εμπειρία ζωής αναφέροντας «η συγκίνηση μου που φοιτούσα στο Πανεπιστήμιο ήταν τεράστια, προσπαθούσα να ρουφήξω κάθε λέξη, κάθε εικόνα, η γνώση μαγική! Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να πηγαίνω πιο συχνά! Τι τυχερά που ήταν τα παιδιά!!».
«Ήρθαμε να γράψουμε τη μαμά μας στο σχολείο»
Πώς ξεκίνησε το όνειρο σπουδών για τη Βούλα; Όπως εξομολογήθηκε η ίδια «η απόφασή μου να παντρευτώ σε μικρή ηλικία, είχε ως αποτέλεσμα να αφήσω το σχολείο. Αυτή η συνέπεια ήταν κάτι που με απασχολούσε πάντα, Ποτέ δεν συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι δεν σπούδασα, ότι δεν εξελίχθηκα όσο θα μπορούσα. Όταν ωρίμασε αυτή η σκέψη μέσα μου, πήρα την απόφαση να εγγραφώ στο Εσπερινό Γενικό Λύκειο Ηρακλείου. Ένα αστείο στην συγκεκριμένη περίσταση ήταν ότι πήγα μαζί με τις κόρες μου οι οποίες ήταν τότε μαθήτριες και έλεγαν σε όλους ότι ήρθαν να γράψουν την μαμά τους στο σχολείο...».
Το Εσπερινό όπως λέει ήταν η αφετηρία και την έκανε να κατανοήσει ότι θέλει να επηρεάζει τις ψυχές των παιδιών. Εκεί φυτεύτηκε και ο «σπόρος» για το όνειρό της να γίνει δασκάλα. Όπως εξηγεί «Το Εσπερινό ήταν σταθμός στη ζωή μου, η αγάπη και το πραγματικό ενδιαφέρον των καθηγητών και των συμμαθητών μου με έκανε να καταλάβω ότι αυτό θα ήθελα να κάνω και εγώ στην ζωή μου, να έχω την δυνατότητα να επηρεάζω τις ψυχές των παιδιών, κατάλαβα ότι μόνο μέσα από την παιδεία μπορεί να επέλθει η όποια αλλαγή και εγώ θέλω να μπορώ να έχω κάνει το καλύτερο που μπορώ για αυτό. Θέλω να είμαι μέρος αυτής της αλλαγής».
Η απογοήτευση που έγινε πείσμα
Mετά το Εσπερινό δοκίμασε για πρώτη φορά τις δυνάμεις στις Πανελλήνιες για να ακολουθήσει αυτό που για την ίδια ήταν όνειρο ζωής. Όπως αφηγείται η 44χρονη μητέρα «συμμετείχα για πρώτη φορά στις πανελλήνιες το 2011, όπου πέρασα στο Μαθηματικό Κρήτης. Το όνειρό μου όμως ήταν το Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης και απογοητεύτηκα πάρα πολύ... Είχα παλέψει για αυτό με όλες μου τις δυνάμεις...Δεν ήθελα να ξαναπροσπαθήσω γιατί έδιναν τα παιδιά μου Πανελλήνιες τα επόμενα χρόνια και ήθελα να είμαι δίπλα τους. Όταν έδωσε και η Μαρία μου Πανελλήνιες και έκλεισε τα βιβλία της, άνοιξα εγώ ξανά τα δικά μου!»
«Καθίσαμε στο αμφιθέατρο με την κόρη μου ως συμφοιτήτριες»
Έτσι ο νέος αγώνας ξεκίνησε με αποτέλεσμα με πολύ διάβασμα και κόπο να περάσει στο Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης Ρόδου, από όπου πήρε μετεγγραφή για το Ρέθυμνο όπου ήδη σπούδαζε η κόρη της Μαρία στο τμήμα της Ψυχολογίας. Και όπως λέει «το αστείο εδώ ήταν ότι είχαμε κάποια κοινά μαθήματα και καθίσαμε στο αμφιθέατρο και ως συμφοιτήτριες!».
«Ξυπνούσα στις 4 το πρωί»
Όταν πλέον η Βούλα πέρασε το κατώφλι του Πανεπιστημίου η συγκίνησή της ήταν απερίγραπτη. Μαζί με τις ανεπανάληπτες εμπειρίες , τα βιβλία και τα αμφιθέατρα, ήρθε και το πιεστικό πρόγραμμα αφού συνδύαζε οικογένεια, δουλειά και σπουδές και όπως περιγράφει «για μεγάλα χρονικά διαστήματα ξυπνούσα στις 4:00 το πρωί για να προλαβαίνω να διαβάζω και να είμαι στο πανεπιστήμιο 8:00 το πρωί». Πολλές φορές υπό το βάρος των υποχρεώσεων απελπίστηκα και σκέφτηκα να εγκαταλείψω. Όμως η οικογένειά μου, και ιδιαίτερα τα παιδιά μου ήταν εκεί πάντα για να μου δώσουν δύναμη και θάρρος για να συνεχίσω. Αυτός ο αγώνας ολοκληρώθηκε με την βοήθεια του Θεού και την στήριξη της οικογένειάς μου. Όλα αυτά οφείλονται στη βοήθεια της οικογένειάς μου όμως και στην στήριξη των συμφοιτητών μου που με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή και ανταπέδωσαν την αγάπη μου για αυτούς!»
Όπως εξηγεί «τις περισσότερες φορές δεν χρειαζόταν καν να τους ζητήσω σημειώσεις για τα μαθήματα που δεν μπορούσα να παρακολουθήσω, μου τις προσέφεραν μόνοι τους! Έχω να πω ότι τα παιδιά που γνώρισα εγώ θα γίνουν υπέροχοι δάσκαλοι…».
«Άξιζε κάθε δευτερόλεπτο! Άξιζε όλος ο κόπο»
Η πορεία ήταν γεμάτη νέες εμπειρίες και το τέλος της αποτέλεσε την κορυφή των προσδοκιών της. Φτάνοντας στη στιγμή της ορκωμοσίας είχε τον σύζυγό της, τον 27χρονο Αγησίλαο, την 25χρονη Αναστασία και την 23χρονη Μαρία στο πλευρό της και συνειδητοποίησε ότι τα είχε καταφέρει. Με συγκίνηση θυμάται ««η πιο συγκινητική στιγμή σε όλη αυτήν την πορεία ήταν η στιγμή της ορκωμοσίας, Αυτός ο αγώνας έφτασε στο τέλος του! Άξιζε κάθε δευτερόλεπτο! Άξιζε όλος ο κόπος! Τώρα ο στόχος είναι μεγαλύτερος! Να υπηρετήσουμε τα παιδιά με ήθος και αρετή όπως ειπώθηκε στον όρκο».
Στα 44 της χρόνια η Βούλα κάνει νέα όνειρα, αυτή τη φορά ως δασκάλα που θα μεταφέρει με μεράκι νέες γνώσεις και εμπειρίες στα παιδιά. Το πιο σπουδαίο όμως μάθημα ζωής που αφήνει σε όλους μας είναι ότι δεν υπάρχουν εμπόδια στο δρόμο μας , παρά μόνο στο μυαλό μας όταν θέλουμε να κάνουμε τα σχέδιά μας πραγματικότητα…
