Το ερώτημα επανέρχεται στη χώρα μας αμείλικτο με τη διαρκή πτώση της διαφημιστικής δαπάνης που κατευθύνεται σε αυτές, η οποία συνεχίζεται απ’ ό,τι φαίνεται και φέτος, παρά την μικρή αύξηση που σημειώνει η διαφημιστική δαπάνη συνολικά, αλλά και η δαπάνη στην τηλεόραση.
Συγκεκριμένα, για το 2018 αναμένεται μια νέα πτώση της δαπάνης στον Τύπο της τάξεως του 17%, με συνολικά έσοδα 55 εκατ. ευρώ. Ταυτόχρονα υπάρχει και μια σοβαρή συρρίκνωση των κυκλοφοριών η οποία συνεχίζεται όλο το 2018. Ακριβή στοιχεία για το σύνολο του Τύπου είναι δύσκολο να έχουμε για διάφορους λόγους (π.χ. συνδρομές, μη καταγραφή με ακρίβεια κυκλοφοριών περιφερειακών εφημερίδων κ.λπ.), όμως αν πούμε ότι συνολικά οι εφημερίδες πάσης φύσεως -πολιτικές, αθλητικές, οικονομικές, τοπικές κ.λπ.- δεν πρέπει να ξεπερνούν σε κυκλοφορία κατά μέσο όρο (με δεδομένα τα μεγαλύτερα νούμερα του σαββατοκύριακου), τα 200 - 250.000 φύλλα, δεν θα είμαστε μακριά από την αλήθεια.
Είναι με τους αριθμούς αυτούς και με δεδομένο ότι δεν μπορεί κανείς να σκεφθεί κάποιον προφανή λόγο που να αποτρέπει την περαιτέρω συρρίκνωσή του, βιώσιμος ο Τύπος στην Ελλάδα; Η λογική απάντηση που πρέπει κανείς να δώσει είναι ότι -με την σημερινή του δομή και λογική- ο ελληνικός Τύπος δεν έχει μέλλον. Αν οι εφημερίδες δεν συνειδητοποιήσουν ότι το βασικό τους ανταγωνιστικό πλεονέκτημα δεν είναι το χαρτί (αυτό είναι σήμερα μειονέκτημα), αλλά η εμπειρία τους στη διαχείριση της πληροφορίας, με τρόπο που να δημιουργεί μακροχρόνια εμπιστοσύνη και ταυτοποίηση με τον πελάτη/πολίτη, τότε το μέλλον τους είναι εξαιρετικά δυσοίωνο.
Επί δεκαετίες, την εποχή της μεγάλης ευωχίας, εξηγούσαμε από αυτήν εδώ την στήλη ότι το περιεχόμενο και η αξιοπιστία των εφημερίδων και όχι οι προσφορές και ο εντυπωσιασμός ήταν αυτά που είχαν αξία για την μακροχρόνια επιβίωσή τους. Η ζωή απέδειξε με τον πιο αμείλικτο τρόπο ότι αυτό τελικά ισχύει. Σήμερα, που λόγω των κοινωνικών δικτύων και των fake news η δημοκρατία έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη τον Τύπο, ως μια ανεξάρτητη, αξιόπιστη και ισχυρή «τέταρτη εξουσία», στην Ελλάδα ο τελευταίος έχει απελπιστικά μικρή αξιοπιστία και επιρροή.
Το χειρότερο δε είναι ότι οι «νέες» εφημερίδες, που βγήκαν τα τελευταία χρόνια, με την παρότρυνση της σημερινής κυβέρνησης για να πολεμήσουν τη διαπλοκή των παλαιών, αποδείχθηκαν κατά κανόνα στις πρακτικές τους παλιότερες και από τις παλιές. Κι αν δεν υπήρχε η αδράνεια του διαφημιστικού συστήματος και τα «πολιτικο-οικονομικά» διαφημιστικά budget των μεγάλων ομίλων, αυτά δηλαδή που αφορούν στις καλές δημόσιες σχέσεις και όχι στην πώληση προϊόντων και υπηρεσιών, τότε η συρρίκνωση θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Όλων, «νέων» και «παλαιών».
Το τι θα συμβεί στο μέλλον, αν θα υπάρξει μια ανάκαμψη του Τύπου, όχι με τη μορφή μεγάλων κυκλοφοριών, αλλά της δημιουργίας αξιόπιστων και οικονομικά κερδοφόρων οργανισμών διαχείρισης της δημόσιας πληροφορίας, με βάση τις εφημερίδες που σήμερα υπάρχουν στη χώρα, είναι δύσκολο να προβλέψουμε. Ίσως αν ανακάμψει πραγματικά η Ελλάδα στα επόμενα χρόνια, κάτι τέτοιο τελικά να συμβεί, με επίκεντρο τις λιγοστές αξιόπιστες μονάδες που έχουν απομείνει. Η ελπίδα πάντα υπάρχει.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι όπως και η πολιτική έτσι και ο Τύπος, είναι τελικά πιστή αντανάκλαση της κοινωνίας την οποία υπηρετεί.
Πηγή: marketingweek.gr
