Τους τυφλούς της Ζακύνθου που βρήκαν το φως τους στον επανέλεγχο κανείς μας δεν τους ξεχνά, ως μνημειώδες παράδειγμα απατεωνιάς που απαιτεί σίγουρα πολύ παραπάνω του ενός ατόμου για να συντελεστεί.
Μη φτάσουμε όμως και στο άλλο άκρο... Μη βλέπουμε παντού “μαϊμού” δικαιούχους που διψούν για αναπηρία και επιδόματα. Οι αρμόδιες επιτροπές έχουν υποχρέωση να ενεργούν με το γράμμα του νόμου.
Έχουν επίσης υποχρέωση, όμως, να αντιμετωπίζουν με σεβασμό και ευγένεια τους ανθρώπους που στέκονται απέναντί τους. Πόσω δε μάλλον όταν απέναντί τους στέκεται μια μάνα και πλάι της ένα παιδί που μόλις ενηλικιώθηκε ηλικιακά, αλλά που στην πράξη αναγκάστηκε να μεγαλώσει λίγο πιο γρήγορα, καθώς από τα 13 του διαγνώστηκε με νόσο του Κρόουν και χρειάστηκε να μάθει πως με αυτή την αρρώστια χωρίς ίαση θα ζει για πάντα. Ήταν η δεύτερη φορά που καλούταν να περάσει από την επιτροπή του Κέντρου Πιστοποίησης Αναπηρίας του ΙΚΑ.
Στο συγκεκριμένο περιστατικό οι πληροφορίες λένε πως η ανθρωπιά - άγνωστο γιατί - έκανε “φτερά”. Δύο εκ των τριών μελών-γιατρών της θεωρούσαν πως δεν υπάρχει αναπηρία και φαρδιά-πλατιά και με επιθετική συμπεριφορά επέμειναν πως ο νεαρός πάσχει από απλή κολίτιδα!
Τι κι αν ο τρίτος επέμενε το ίδιο στωικά για το αντίθετο, επιλέγοντας μάταια να συγκρουστεί με τους συναδέλφους του. Προφορικά τους το ξέκοψαν με τρόπο που “ξέφυγε”. «Θέλετε τόσο πια να λέγεστε μητέρα με ανάπηρο παιδί;», είπαν σε τόνους υψηλούς και με ύφος απαξιωτικό στη μητέρα, που κρατούσε σφιχτά φακέλους και γνωματεύσεις από γιατρούς δημόσιου νοσοκομείου, και ακόμη πιο σφιχτά το επίπεδο της συζήτησης.
Οι επιστημονικές επιτροπές κρίνουν και αξιολογούν, δεν κουρελιάζουν ανθρώπους... έχουν-δεν έχουν ποσοστά αναπηρίας, αν και αυτό εν προκειμένω θα κριθεί προφανώς κατόπιν ένστασης.
