Τα “ντόπερμαν” και η χαμένη συγγνώμη…

Ας με συγχωρέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλλά η “συγγνώμη” που διέκρινε στην διορθωτική (;) δήλωση του Μανώλη Κεφαλογιάννη μόνο συγγνώμη δεν είναι. Αλλά κι αν είναι έστω “μισή”, όπως ειπώθηκε από ορισμένους, οφείλει να αναγνωρίσει πως οι χαμηλοί τόνοι και οι πολιτικές εξηγήσεις που έδωσε ο Παύλος Πολάκης στην ομιλία του στη Βουλή συνιστούν και για εκείνον μια κάποια “μεταμέλεια”. “Τα δικά μας, δικά μας και τα δικά σας, δικά μας”, δεν γίνεται εάν στοιχειωδώς πιστεύουμε σε όσα διακηρύττουμε περί “πολιτικού πολιτισμού”.

Δεν γνωρίζω εάν η μακρά παραμονή του ευρωβουλευτή και βετεράνου της δεξιάς στις Βρυξέλλες τον έχει αποκόψει από την εσωτερική πολιτική επικαιρότητα, αλλά το γεγονός ότι η φωτογραφία που, ως… “αψύς Ηρακλειώτης”, περιέφερε στα τηλεοπτικά πάνελ αποτελεί fake news, το γνωρίζουν εδώ και καιρό ακόμα και τα πλακάκια στην είσοδο των γραφείων της Ν.Δ στο Μοσχάτο. Όμως επέμεινε παρά …τας υποδείξεις. Και, όταν, περίπου είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα, το θέμα είχε λάβει, πλέον, εκρηκτικές διαστάσεις -και ενόψει της ομιλίας του προέδρου της Ν.Δ στη Βουλή- αναγκάστηκε να αναλάβει την “προσωπική ευθύνη” για το μέγα ψεύδος που εμφάνιζε τον πατέρα του πρωθυπουργού ως συνεργάτη του Γεωργίου Παπαδόπουλου και του χουντικού καθεστώτος.

Καμία, ωστόσο, “συγγνώμη” από τον Αλέξη Τσίπρα δεν ζήτησε. Και όχι μόνο αυτό. Συνέχισε να διατυπώνει υπαινιγμούς για “δουλειές” που ανέλαβε, τάχα, κάποια τεχνική εταιρεία συμφερόντων των Παύλου και Ηρακλή Τσίπρα επί χούντας. Ό,τι ακριβώς είχε ήδη πράξει και ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης και ό,τι συνεχίζουν να πράττουν μέσα ενημέρωσης φίλα προσκείμενα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τα πράγματα είναι απλά. Όταν ταυτίζεις τον πρωθυπουργό με το “ήθος” του Πολάκη επειδή ο τελευταίος προσέβαλε (;) τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, εκ των πραγμάτων ταυτίζεσαι κι εσύ με τις χυδαιότητες και τα ψεύδη του Κεφαλογιάννη, καθώς ο μεν τελευταίος δεν ζητά συγγνώμη κι εσύ δεν τον αποπέμπεις από το ευρωψηφοδέλτιο.

Η συζήτηση θα μπορούσε εύκολα να διολισθήσει σε πολιτικούς συμψηφισμούς, κάτι το οποίο ούτε σωστό και δίκαιο είναι, ούτε, φυσικά, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Το ζήτημα είναι πως πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές με μια μερίδα στελεχών της Ν.Δ να επικαλούνται πότε τον Βασίλη Λεβέντη και πότε την φασίζουσα προπαγάνδα του περιθωρίου για να αφήνουν λεκέδες. Πρόκειται περί πολιτικού τρελοκομείου.

Ο πρόεδρος της Ε.Κ χρησιμοποιείται ως “αξιόπιστος” μάρτυρας για τις δηθεν επιχειρηματικές δραστηριότητες επί χούντας μιας εταιρείας που υποτίθεται ότι συνδέεται με την οικογένεια του πρωθυπουργού, αλλά εκείνοι που τον χρησιμοποιούν ξεχνούν όσα χυδαία περί “καρκίνων” εξαπέλυε κατά της οικογένειας του αρχηγού της Ν.Δ και τις κατηγορίες του για “ανηθικότητα” και “σχέδια αποστασίας” κατά του ιδίου.  

Πιστεύει, αλήθεια, κανείς πως, πλην ελαχίστων φανατικών που ήδη έχουν λάβει τις αποφάσεις τους, μπορεί κάποιοι ψηφοφόροι να επιλέξουν τη Ν.Δ επειδή ο χουντικός “Στόχος”, το “Μακελειό” του Χίου, ο ρέπων στην πολιτική παρωδία Λεβέντης και διάφοροι άλλοι γραφικοί έχουν πει όσα έχουν πει τις τελευταίες ημέρες; Οι σοβαροί του επιτελείου του Μοσχάτου είμαι βέβαιος πως δεν το πιστεύουν. Άρα, θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί γίνονται όλα αυτά.

Μάλλον εύκολη η απάντηση. Στις 20 Μαϊου αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι θα βρεθούν με την 13η σύνταξη (ολόκληρη ή μέρος της) στην τσέπη, η αγορά πασχίζει να μετρήσει τα οφέλη από την μείωση του ΦΠΑ (αρκεί να γίνει άμεσα και η διορθωτική κίνηση σχετικά με τον διπλό φόρο στην εστίαση), και γενικώς δημιουργείται σταδιακά η αίσθηση πως αποκαθίσταται μια κάποια κανονικότητα. Οι δε δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μια ίσως μικρή αλλά διόλου αμελητέα εξομάλυνση μετά από την μακρά περίοδο που είχε παγιωθεί η εντύπωση περί υγιεινού περιπάτου της Ν.Δ.

Η “χουντοσυζήτηση” αυτόν κυρίως τον σκοπό εξυπηρετεί. Και, δυστυχώς, ο σκοπός “αγιάζει” τα μέσα. Αυτά τα …μέσα, ωστόσο, εάν διϋλίσει κανείς τον κώνωπα και αρνηθεί να καταπιεί την κάμηλο, κάνουν, τελικά, τον Πολάκη να μοιάζει “άγιος” μπροστά στον Κεφαλογιάννη και τα βραβεία Πούλιτζερ να ωχριούν έναντι της μιντιακής εξαχρείωσης.

Αφήστε που όσο περισσότερο ανόητα και ανερυθρίαστα παρομοιάζουν κάποιοι τη χούντα με τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση το μόνο που κατορθώνουν είναι να αποενοχοποιούν τις πιο μαύρες σελίδες της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας μας. Μήπως για να αισθάνονται οι ίδιοι πιο άνετα- ιδιαίτερα εάν λάβουμε υπόψη τι έχουν πει για τη χούντα στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δοκίμασε μια μικρή δόση “αυτοκριτικής”, όταν είπε στην Βουλή πως “εκτραχύνθηκαν τα πράγματα”. Μακάρι να το πιστεύει και είθε τόσο ο ίδιος, όσο και ο Αλέξης Τσίπρας, να κατορθώσουν να ελέγξουν τα επιτελεία τους το επόμενο διάστημα.

Ο πρόεδρος της Ν.Δ έχει πρόσθετους λόγους γι αυτό. Όταν, από νεαρός, άκουγε τους πολιτικούς αντιπάλους του πατέρα του να τον διασύρουν ως “συνεργάτη των ναζί” και ως “Εφιάλτη”, θα έπρεπε να έχει αυξημένο βαθμό ευαισθησίας έναντι ανάλογων μεθόδων που χρησιμοποιούν κάποιοι εναντίον του δικού του πολιτικού αντιπάλου.

Η χώρα έχει σοβαρά προβλήματα και η Ευρώπη το ίδιο -ευρωεκλογές έχουμε- για να αφήνει το πολιτικό σύστημα τα “ντόπερμαν” να αλυχτάνε. Πεινασμένα καθώς είναι ίσως στραφούν, άλλωστε, ακόμα και κατά αυτών που αναγνωρίζουν σήμερα ως αφεντικά…