Σύντομα η χώρα θα… ευγνωμονεί την κυρία Λοΐζου

Σεβόμενος τη μνήμη του Μάνου Λοΐζου θα επιχειρούσα να βρω ελαφρυντικά προκειμένου να δικαιολογήσω το λάθος της κόρης του. Αρκεί βεβαίως και η ίδια να επιδύκνειε τον ανάλογο σεβασμό στη μνήμη του πατέρα της. Και θα το έκανα γιατί τη ζωή μου- όπως και πολλών άλλων- έχει σημαδέψει ένα ακορντεόν.

Δυστυχώς για την ίδια, κυρίως γι αυτούς που την επίλεξαν, αποδείχθηκε ότι δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με την περίπτωση της. Διότι όταν εμείς τραγουδούσαμε ότι «δεν θα περάσει ο φασισμός», δεν είχαμε φαντασθεί ότι με τα λάθη μας θα του δίναμε την ευκαιρία να επανεμφανισθεί με… «δημοκρατικό» μανδύα.

Η περίπτωση της κυρίας Λοΐζου δεν διαφέρει από πολλές περιπτώσεις «κουλτουριάρηδων» της Αριστεράς που κουνούν το δάχτυλο σε όσους δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους. Όμως το πρόβλημα δεν είναι η κυρία Λοΐζου. Το πρόβλημα είναι το κόμμα που παρέχει τη κάλυψη σε όλους αυτούς να εμφανίζονται ως θεματοφύλακες της δημοκρατίας. Και από αυτό ξεκινάει μια μεγάλη παρεξήγηση.

Μια μεγάλη ιστορική παρεξήγηση που θέλει την Αριστερά πρωτοπόρο στους αγώνες για τη δημοκρατία, τη κοινωνική δικαιοσύνη και το σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Δεν αρνούμαι στην Αριστερά το δικαίωμα να το πιστεύει. Αντιδρώ όμως όταν αυτή και αυτοί που την ακολουθούν όχι μόνο αρνούνται το δικαίωμα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις να έχουν τις ίδιες δημοκρατικές ευαισθησίες, αλλά διαστρέφοντας τα γεγονότα και την ιστορία προσπαθούν να παρουσιάσουν ως εχθρό της προόδου και της ευημερίας των πολιτών τη Νέα Δημοκρατία.

Επαναλαμβάνω το πρόβλημα δεν είναι η κυρία Λοΐζου, η οποία στο κάτω κάτω έκανε ότι ακριβώς κάνουν όσοι αγωνίζονται εναντίον των… εκμεταλλευτών του λαού. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η νοοτροπία που διακατέχει όλους αυτούς που συκοφαντούν τις ιδέες και τις θέσεις των αντιπάλων τους μέχρι σημείου να τους χαρακτηρίζουν «ακροδεξιούς». Και η κυρία Λοΐζου είναι «όλοι αυτοί» γιατί «όλοι αυτοί» είναι η κυρία Λοΐζου.

Είναι ο Αλέξης Τσίπρας που δεν… γνώριζε όταν συνέτρωγε μαζί της στο Μαξίμου, ο Δημήτρης Τζανακόπουλος που μέχρι τελευταία στιγμή την υπερασπιζόταν κατηγορώντας τους δημοσιογράφους, ο ΣΥΡΙΖΑ που εμμέσως υιοθέτησε τα περί «ανθρωποφαγίας» που επικαλέστηκε η κυρία Λοΐζου στην επιστολή παραίτησης από το ευρωψηφοδέλτιο. Αλλά ποιοι μιλάνε για «ανθρωποφαγία»;

Αυτοί που κρέμασαν κυριολεκτικά από τα τσιγκέλια της «μακελαρίας» του ΣΥΡΙΖΑ δέκα πολιτικούς για την υπόθεση της Novartis; Αυτοί που αντί να κυβερνούν τη χώρα σχεδιάζουν πως θα διαλύσουν τα ΜΜΕ που δεν τους χαρίζονται, πως θα χειραγωγήσουν τη δικαιοσύνη και πως θα εξοντώσουν όσους αντιστέκονται στον βολονταρισμό της παρέας του πρωθυπουργού; Μήπως θυμάται κανείς ότι κάθε φορά που βρίσκονταν στριμωγμένοι «ανακάλυπταν» κι ένα «σκάνδαλο» που κατέληγε σε φιάσκο;

Αν αξίζει να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με την κυρία Λοΐζου, είναι γιατί κατάφερε να αποκαλύψει το πραγματικό πρόσωπο αυτών που κυβερνούν τη χώρα. Η δική της πράξη καθώς και ο τρόπος που τη διαχειρίστηκε καταδεικνύει ότι η πλειονότητα των στελεχών αυτού του «αγανακτισμένου» χώρου που έγινε κυβέρνηση, έχει αντιλήψεις που ελάχιστα έως καθόλου διαφέρουν από τις δικές της.

Σύντομα η χώρα θα ευγνωμονεί την κυρία Λοΐζου…