ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ & ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

Ο κόσμος μας είναι η προβολή των σκέψεων, των συναισθημάτων και των πεποιθήσεών μας. Κι αν ο προσωπικός μας κόσμος δεν είναι μία ταινία που ο καθένας μας ξεχωριστά σκηνοθετεί και αντιλαμβάνεται ως αντικειμενική πραγματικότητα -όπως πρεσβεύουν διάφορες ανατολικές θρησκείες και New Age φιλοσοφίες-, σχεδόν σίγουρα πάντως οι κοινωνίες μας είναι η συνισταμένη των σκέψεων και των πράξεων όλων των ανθρώπων-μελών που τις απαρτίζουν.

Η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε λοιπόν δεν είναι ένα τυχαίο αποτέλεσμα της ιστορικής ροής. Η κοινωνία μας είναι εσύ κι εγώ κι ο τρίτος και όλοι μαζί. Όλοι είμαστε συνδημιουργοί της και συνυπεύθυνοι για την μέχρι τώρα και την περεταίρω πορεία της. Όσο κι αν αυτό δεν μας βολεύει, όσο κι αν πάντα φταίει κάποιος αδιόρατος «άλλος», όσο κι αν νιώθουμε πιόνια μυστικών υπερεξουσιών.

Αν κανείς είχε το κουράγιο να διαβάσει τις τρεις συνέχειες που δημοσιεύσαμε στην εφημερίδα μας σχετικά με την ιστορία των επιδημιών, εύκολα θα διαπίστωνε τόσο τις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτές, όσο και την επαναλαμβανόμενη αντιμετώπισή τους από τις κοινωνίες και τα κράτη.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και στην τρέχουσα επιδημία του κορονοϊού. Μπορεί η επιστήμη να προχωρά αλματωδώς, δεν κάνει όμως το ίδιο ούτε η ανθρώπινη λογική, ούτε σε καμία περίπτωση το ανθρώπινο συναίσθημα, με βασίλισσα την Επιθυμία -που πάντα θέλει να κάνει ό,τι θέλει, όσο κι αν αυτό αποβαίνει συχνά μοιραίο-, και βασιλιά το Φόβο, που όλο και μασκαρεύεται και προβάλλει με τη μουτσούνα του ορθολογισμού, της ορθοδοξίας, της πολιτικής ορθότητας - γενικώς αυτοαποκαλείται «ορθός», ΤΟ Ορθό, και απαιτεί να ακολουθείται από όλους ανεξαιρέτως.

Και όλοι μας έχουμε από μία άποψη, μία πεποίθηση, μία πίστη, την οποία θεωρούμε «ορθή» και προσπαθούμε να την επιβάλλουμε σε όποιον έχουμε ή νομίζουμε ότι έχουμε ή νομίζουμε πως πρέπει να έχουμε κάποια μορφή εξουσίας. Γιατί, όπως είπαμε, είμαστε καθρέφτης: όπως πάνω, έτσι και κάτω και όπως κάτω, έτσι και πάνω.

Έχουμε ως άτομα και ως παγκόσμια πλέον κοινωνία επιστρέψει σε έναν περίεργο νεοθρησκευτισμό, έναν δογματισμό, που υπαγορεύει ακόμα και τις πιο επουσιώδεις συμπεριφορές, τις καθημερινότερες εκφάνσεις της ζωής μας. Και όλα αυτά στο όνομα του «ορθού», πόσο μάλλον του λόγου...

Το μόνο «ορθό» όμως είναι η σχετικότητα των πάντων κι εκείνο το περίφημο «Τα πάντα ρει» του Ηράκλειτου. Τα πάντα μπορεί να ισχύουν υπό ορισμένες συνθήκες και όλα υπόκεινται σε διαρκή αλλαγή και εξέλιξη.

Μόνο τα ανθρώπινα πάθη δείχνουν να μένουν αναλλοίωτα στο πέρασμα των αιώνων και να μας καταδυναστεύουν…

Αλεξία Ηλιάδου