Αποκριάτικα έθιμα στη Θεσσαλία με αποκορύφωμα την Καθαρά Δευτέρα

Είναι γεγονός ότι κατά τις παλαιότερες εποχές στο χώρο των Καραγκούνηδων της Θεσσαλίας ο εορτασμός των διαφόρων γεγονότων και μεγάλων καθιερωμένων θρησκευτικών εορτών είχε διαφορετική μορφή έως και χαρακτήρα με σχεδόν καθολική συμμετοχή. Δηλαδή στην τοπική κοινωνία σε επίπεδο χωριού, γειτονιάς, οικογένειας έως και ατόμου ελάμβαναν χώρα ενέργειες (έθιμα), μέσα από τελετουργικές διαδικασίες, δοξαστικές, λατρευτικές, προληπτικές, κ.λπ. που έλκουν τις ρίζες τους από την αρχαιότητα.

Σκοπός όλων αυτών ήταν η προστασία και εύνοια των ανωτέρων δυνάμεων για ασφαλέστερη ζωή και αύξηση στις σοδειές τους όπως και στον πολλαπλασιασμό των ζώων, συνδυασμένος πάντα με τον απώτερο σκοπό της απόλαυσης και διασκέδασης.

Αυτό λοιπόν συμβαίνει και στον εορτασμό της Αποκριάς που από αρχαιοτάτων μέχρι νεοτέρων χρόνων, όπως λέει ο πρόεδρος του Λαογραφικού Συλλόγου Τρικάλων «Οι Θεριστάδες», Αντώνης Παπαμιχαήλ, διατηρεί στοιχεία διονυσιακού χαρακτήρα συνδυασμένα και ενσωματωμένα στα σημερινά δεδομένα σύμφωνα με τις αντιλήψεις της ορθοδόξου χριστιανικής εκκλησίας μας.

Σήμερα στους Καραγκούνηδες ο εορτασμός των Αποκριών έχει αποκτήσει σε ένα μεγάλο ποσοστό, σύμφωνα με τον ίδιο, εκδρομικό χαρακτήρα που καταλήγει σε κεντρικά σημεία (κοντινά χωριά και πόλεις ή και μακρινά διαμερίσματα της πατρίδας μας) που λαμβάνουν χώρα καρναβαλικές εκδηλώσεις. Αυτές είναι οργανωμένες συνήθως από αρμόδιους τοπικούς φορείς και σπανιότερα με αυθόρμητη ατομική οργάνωση σε μια συνάντηση που διέπεται από τους άγραφους εθιμικούς – παραδοσιακούς νόμους της κάθε τοπικής κοινωνίας. Εκεί είτε συμμετέχουν οι ίδιοι μεταμφιεσμένοι ή μη, είτε παρακολουθούν θεάματα που τους προσφέρουν οι υπόλοιποι.

Οι κύριοι λόγοι στους οποίους τούτο οφείλεται είναι οι εξής:

1) Οι άνθρωποι των παλαιότερων εποχών διακατέχονταν από πολύ πιο έντονο θρησκευτικό συναίσθημα από ότι σήμερα.

2) Οι φυσικές αποστάσεις που χώριζαν τους κατοίκους των τοπικών κοινοτήτων και περιοχών θεωρούνταν μεγάλες λόγω των πενιχρών μέσων μεταφοράς και μετάβασής τους σε τέτοιους προορισμούς(πχ με τα ζώα ή και με τα πόδια τους). Οπότε οι επιλογές διασκέδασης τέτοιων ημερών ήταν περιορισμένες, πράγμα που ωθούσε όλο και περισσότερα μέλη της κοινότητας σε μια μαζική-καθολική συμμετοχή.

3) Η υποτυπώδη τεχνολογία δεν παρείχε σύγχρονα μέσα επικοινωνίας και ανταλλαγής ιδεών και πληροφοριών όπως σήμερα (τηλέφωνο, τηλεόραση, internet, και λοιπά μέσα κοινωνικής δικτύωσης).

Αποκορύφωμα της Αποκριάς πάντα η Καθαρά Δευτέρα. Σήμερα λειτουργούν τρεις κεντρικές εκδηλώσεις, που μπορεί να χαρακτηριστούν ως σημεία αναφοράς στο χώρο των Καραγκούνηδων για την Καθαρά Δευτέρα.

Στο Αγναντερό Καρδίτσας. Ένα έθιμο που ξεπερνάει τις προσδοκίες του κάθε επισκέπτη. Ένα τελετουργικό που συνεχίζει να βιώνει πάρα πολλά χρόνια χωρίς καμιά διακοπή. Ένα έθιμο που τελείται βασιζόμενο στην ατομική οργάνωση του καθενός συμμετέχοντος που ενωμένος με το σύνολο ενεργεί και κινείται με πειθαρχία κάτω από τους άγραφους νόμους όπως επιτάσσει το έθιμο του χωριού. Ακόμα και οι σύλλογοι και λοιποί φορείς του χωριού εντάσσονται ως απλοί στρατιώτες στην ομάδα(μπουλούκι όπως λέγεται) των φημισμένων κουδουνάδων των δρώμενων της ημέρας.

Ένα διαφορετικό συναίσθημα βιώνουν εδώ και αιώνες οι κάτοικοι του Αγναντερού και συνεχίζουν μια παράδοση που περνάει από γενιά σε γενιά. Τα δρώμενα ξεκινούν από την Κυριακή για να αποκορυφωθούν τη Δευτέρα. Την Καθαρά Δευτέρα από το πρωί, «ο μαγικός αυλός», ο αγαπημένος και βαθιά χαραγμένος ήχος των κουδουνιών, στο υποσυνείδητο κάθε χωριανού αντηχεί διαδοχικά σε κάθε γειτονιά του χωριού. Ομάδες φοβερών μασκοφόρων κάθε ηλικίας που είναι ντυμένοι με προβιές και ζωσμένοι με κουδούνια(γκδουνάδις= κουδουνάδες), αφού σηκώσουν στην κυριολεξία το χωριό στο πόδι, εμφανίζονται στην πλατεία του χωριού από διαφορετικές κατευθύνσεις η κάθε ομάδα, για να δώσουν το παρόν συμμετοχής στην κεντρική γενική ομάδα (μπλούκ’=μπουλούκι). Στο μπουλούκι εκτός από τους γκδουνάδις που αποτελούν τον μεγαλύτερο όγκο και τη δύναμη κρούσης συμπεριλαμβάνονται και πρόσωπα που υποδύονται ρόλους του παραδοσιακού Καραγκούνικου γάμου (νύφη, γαμπρός, πεθερά, κλπ. Όλοι άνδρες). Όλοι μαζί περιφέρονται στο χωριό αναπαριστώντας στιγμιότυπα του γάμου, ενώ παράλληλα οι κουδουνάνες σείουν τη γη με τον ήχο των κουδουνιών. Είναι ένα είδος επίκλησης (φοβέρα) στη μητέρα γή και στη φύση να ανθοφορήσει και να καρπίσει. Μια προαναγγελία του ερχομού της άνοιξης. Εξ ου και το ζεύγος των νεόνυμφων ως σύμβολο γονιμότητας και ευκαρπίας.

Στον ιδιότυπο αυτό θίασο συμπεριλαμβάνονται ακόμα και οι ρόλοι του παπά, των συμπέθερων, του χωροφύλακα, του γιατρού και όλων εκείνων που έδιναν το παρόν σε τέτοιες στιγμές! Μια παραδοσιακή ορχήστρα τους περιμένει στην πλατεία όπου καταλήγουν νωρίς το μεσημέρι και στήνεται ένας μεγάλος χορός των μεταμφιεσμένων με τη συνοδεία της και μέσα σε μια πανδαισία ήχων θορύβων και φωνών των ίδιων αλλά και του πλήθους που παρακολουθεί. Παράλληλα σερβίρεται στους παρευρισκόμενους φασολάδα και άφθονο κρασί. Κάποια στιγμή και ενώ το γλέντι έχει ανάψει για τα καλά, οι κουδουνάδες εξαφανίζονται για μικρό χρονικό διάστημα και επιστρέφουν στον χορό τρέχοντας, με τον ήχο τον κουδουνιών να τραντάζει την πλατεία φέρνοντας μαζί τους τον αρκουδιάρη και την αρκούδα!

Η παλιά ονομασία του Αγναντερού είναι «Μισδάνι». Τους Μισδανίτες λοιπόν τους λένε και «κλεφταρκουδάδες» για τον εξής λόγο: Όλοι θυμούνται τους αθίγγανους που γύριζαν στα χωριά με μια αρκούδα που την έβαζαν να χορεύει.

Κάποτε κατασκήνωσαν στο Μισδάνι μερικές οικογένειες από αθίγγανους, που μαζί τους είχαν και μία αρκούδα.

Σε ένα στοίχημα με τους Μισδανίτες ότι θα καταφέρουν να τους κλέψουν το άγριο αυτό ζώο, κέρδισαν οι Μισδανίτες που κατάφεραν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να κλέψουν την αρκούδα (γιατί όντως λαός τολμηρός και ριψοκίνδυνος) και να την κρύψουν στα κελιά της εκκλησίας. Οι αθίγγανοι αναγκάστηκαν να πληρώσουν λίτρα για να την ξαναπάρουν πίσω.

Η φήμη του γεγονότος διαδόθηκε σε όλα τα χωριά και οι Μισδανίτες άρχισαν να το αναπαριστούν και να χαίρονται με το κατόρθωμά τους. Σιγά-σιγά στο πέρασμα των χρόνων έγινε θρύλος και έθιμο που ενσωματώθηκε στα δρώμενα της Καθαράς Δευτέρας που το τηρούν ανελλιπώς και με θρησκευτική ευλάβεια μέχρι σήμερα.

Στα Μεγάλα Καλύβια, του νομού Τρικάλων, κάθε χρόνο την Καθαρά Δευτέρα γίνεται αναπαράσταση του παραδοσιακού καραγκούνικου γάμου. Παρουσιάζεται με σατυρικό τρόπο όλη η ιεροτελεστία ενός παραδοσιακού γάμου όπως αυτός γινόταν μέχρι και τη δεκαετία του 1960 στο χωριό.

Στην πλατεία του χωριού γίνονται τα στέφανα και ακολουθεί ο παραδοσιακός γαμήλιος χορός. Όλους τους ρόλους υποδύονται άνδρες διαφόρων ηλικιών.

Η όλη διαδικασία των αρραβώνων και του γάμου διακωμωδείται με διάφορες ατάκες και κινήσεις, (πολλές φορές ακατάλληλες για το ευρύ κοινό) με σκοπό να προκαλέσουν γέλιο στους θεατές. Επ’ αυτού ιδιαιτερότητα αποτελεί ο παπάς με την παπαδιά. Με το πέρας αυτής της διαδικασίας καταλήγουν όλοι σε ένα μεγάλο χορό όπου λαμβάνουν μέρος και όσοι από τους παρευρισκόμενους επιθυμούν. Στη διάρκεια των τεκταινόμενων σερβίρεται και η καθιερωμένη φασολάδα.

Στον Παλαμά Καρδίτσας την Καθαρά Δευτέρα, όπως αναφέρει ο κ. Παπαμιχαήλ, πραγματοποιούνται τα «μουχουρλούκια»(κούλουμα) και καρναβάλι με χορούς και τραγούδια όπου ομάδα μασκαρεμένων πλέκουν το γαϊτανάκι. Συνεχίζονται οι χοροί με τη συνοδεία παραδοσιακής ορχήστρας ενώ παράλληλα διανέμεται φασολάδα και λαγάνες. Όλα αυτά λαμβάνουν μέρος στο χώρο του πάρκου «Αστέριον». Την ίδια ημέρα οι παλαμιώτες μεταβαίνουν για το πέταγμα του χαρταετού στο λόφο του κοντινού χωριού Μεταμόρφωση, κοντά στο εξωκκλήσι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος που βρίσκεται δίπλα στο ομώνυμο χωριό.

Πέταγμα του χαρταετού γίνεται επίσης και στους πρόποδες του βουνού αστερίου που βρίσκεται επίσης στο δήμο Παλαμά.

Νομός Λάρισας:

Η κορύφωση του Αποκριάτικου Καρναβαλιού γίνεται την τελευταία Κυριακή της Τυροφάγου και κλείνει την Καθαρά Δευτέρα με το κάψιμο του Καρνάβαλου. Τα Αποκριάτικα έθιμα στο νομό Λάρισας ήταν πολλά και ποικίλα και ορισμένα από αυτά διατηρούνται και σήμερα, παρά την εξέλιξη και την καταναλωτική ζωή μας και ιδιαίτερα τούτες της μέρες της οικονομικής κρίσης, όπου οι άνθρωποι ζητούν λίγη  χαρά. Οι μεταμφιέσεις ήταν ένα έθιμο που τηρούνταν περισσότερο σε ορεινά χωριά του Ολύμπου και του Κισσάβου, αλλά και στις πεδινές περιοχές, όπως στα Φάρσαλα, στην Αγιά και στον Τύρναβο, σε όλη τη διάρκεια του Τριωδίου.. Τα ρούχα των μεταμφιεσμένων ήταν κωμικά  και προκαλούσαν το γέλωτα Οι μσασκαρεμένοι επισκέπτονταν το βράδυ συγγενικά και φιλικά τους σπίτια και αφού γινόταν τα σχετικά πειράγματα και χορατά, αποκάλυπταν στη συνέχεια  τα πρόσωπά τους και όλοι μαζί χόρευαν, έπιναν και διασκέδαζαν  οικογενειακά. Παράλληλα οι νοικοκυραίοι αλεύρωναν τους μεταμφιεσμένους και έτσι προκαλούνταν γέλια και ευθυμία.

Αρκετές ομάδες μασκαρεμένων είχαν μαζί τους και μουσικά όργανα, ώστε να μεγαλώνει το κέφι. Το έθιμο αυτό υπήρχε κυρίως στην περιοχή της Αγιάς και Ελασσόνας  Σε αρκετά χωριά του Ολύμπου, τα δασκαλόπαιδα, κατά τη διάρκεια του Τριωδίου έκοβαν από το βουνό κέδρα και πουρνάρια και τα αποθήκευαν σε κάθε γειτονιά του χωριού για να κάνουν την Τρανή φωτιά στις Τρανές τις Αποκριές, όπως έλεγαν.  Τις φωτιές τις άναβαν το βράδυ της Αποκριάς και κάθε μαχαλάς, προσπαθούσε να κάνει την πιο τρανή και εντυπωσιακή φωτιά.

Το επίσημο Καρναβάλι γινόταν την ημέρα της Αποκριάς, μετά τη Θεία Λειτουργία και  είχε ως κέντρο τον Γάμο. Σχεδόν γινόταν αναπαράσταση μέρους του Γάμου, με τον παραδοσιακό τρόπο και προσείλκυε αρκετούς θεατές- θαυμαστές, αφού τα δρώμενα πρόσωπα ήταν χωρίς μάσκα.. Ο Γάμος γινόταν  με όλα τα παραδοσιακά –λαογραφικά στοιχεία στα περισσότερα χωριά και ήταν  η πιο ζεστή εκδήλωση της ημέρας αυτής.

Το γαϊτανάκι ήταν ένα απολαυστικό παιχνίδι, που γινόταν στην περιοχή Ελασσόνας και Τυρνάβου  και έδινε ιδιαίτερη λαμπρότητα στην ημέρα αυτή Ένα άλλο έθιμο που προκαλούσε γέλια ήταν αυτό της Γκαμήλας, το οποίο υπήρχε στην περιοχή της Αγιάς. Ο μεταμφιεσμένος που κρατούσε την ουρά της τεχνητής Γκαμήλας, έκανε τέτοιες κινήσεις που φαινόταν να  πέφτουν τα κόπρανα της Γκαμήλας και προκαλούσε αυτό το θέαμα, γέλια στους θεατές. Το βράδυ της Αποκριάς μαζεύονταν στα συγγενικά σπίτια, για να πάρουν και να δώσουν τη ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ. Κυρίως πήγαιναν στα πεθερικά και στους παππούδες, οι οποίοι έπαιζαν με τα εγγόνια τους το παιχνίδι «ΧΑΣΚΑ», είτε με αβγό, είτε με Αποκριάτικο χαλβά, ο οποίος ήταν στραγαλίσιος ή σουσαμίσιος και τον κερνούσαν την ημέρα εκείνη, αντί για λουκούμι.

Η Καθαρά Δευτέρα, είναι η επόμενη ημέρα μετά τις Αποκριές και είναι η πρώτη ημέρα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, την οποία ο λαός μας, ονομάζει Αρχιδευτέρα, Πρωτονηστίσημη και Καθαροδευτέρα. Τα Κούλουμα και το πέταγμα του χαρταετού την Καθαρά Δευτέρα, είναι συνέχεια των εορταστικών εκδηλώσεων της Αποκριάς. Η αθυροστομία, η καυστική σάτιρα ήταν τα κυριότερα στοιχεία της ημέρας αυτής, αλλά και τα μουτζουρώματα και αλευρώματα. Στα ορεινά χωριά του Ολύμπου, οι μανάδες δεν έδιναν στα παιδιά  τους νερό και ψωμί, αν δεν έφερναν στο σπίτι δείγμα από φωλιά σπουργιτών, γιατί θεωρούσαν καλοτυχία αυτή την πράξη.

Το πιο αξιοσημείωτο Καρναβάλι στο νομό μας ήταν και συνεχίζει και σήμερα το Τυρναβίτικο Καρναβάλι με το γνωστό φαγητό  Μπορανί. Το Μπουρανί είναι μια νηστίσιμη σούπα που παρασκευάζεται από τσουκνίδες, λάπατα, σπανάκι, ρύζι και παλιότερα ήταν αλάδωτο. Σήμερα αρκετοί πολιτιστικοί Σύλλογοι διοργανώνουν  χορευτικές εκδηλώσεις  και προσφέρουν φασολάδα, φακές, βραστές πατάτες και κάθε νηστίσιμο φαγητό. Με τον τρόπο αυτό η παλιά νοοτροπία των ανθρώπων με βωμολοχίες και με τολμηρά σατιρικά αυτοσχέδια ποιήματα, έχει εκλείψει και το γλέντι γίνεται μέσα σε πολιτιστικά πλαίσια.  Θεωρούμε ότι μια τέτοια Καθαρή Δευτέρα αρμόζει στους χριστιανούς, αφού την ημέρα αυτή αρχίζει η Μεγάλη Σαρακοστή, για να υποδεχτούμε καθαροί το μεγάλο γεγονός της Σταύρωσης και Ανάστασης του Χριστού μας

Με πληροφορίες από Ελευθερία, in.gr, ΑΠΕ – ΜΠΕ