Γλαύκα εις Αθήνας

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης γράφει στο blog του στο pagenews.gr για τα αποτελέσματα της συνάντησης του υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου με τους δημάρχους Βορείου Αιγαίου. Παράλληλα, σχολιάζει της έρευνα της ΕΕΔΑ στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης της Σάμου.

Δεν θα αποφύγω και σήμερα, δεύτερη μέρα των κινητοποιήσεων των νησιωτών, να ασχοληθώ με το μεταναστευτικό. Όχι μόνο διότι ο περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου και οι δήμαρχοι επισκέφθηκαν το Μέγαρο Μαξίμου για να συζητήσουν το νέο κυβερνητικό σχέδιο, αλλά επειδή αυτή η συνάντηση προεξοφλεί τη συνέχιση της ίδιας επιδεινούμενης κατάστασης για το επόμενο διάστημα.

Οι εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης συναντήθηκαν με τον νέο υπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου, Νότη Μηταράκη, και τον υπουργό Επικρατείας, Γιώργο Γεραπετρίτη. Εξερχόμενος από τη συνάντηση ο κ. Μηταράκης δήλωσε τα εξής πολύ ενδιαφέροντα: «Υπάρχουν σημεία στα οποία εντοπίζονται κάποιες διαφορές. Συμφωνούμε στην ανάγκη να υπάρχουν κλειστές προαναχωρησιακές δομές, αλλά υπάρχουν διαφωνίες για το μέγεθος και για τον τρόπο λειτουργίας τους. Στόχος μας είναι κάθε μέτρο που ανακοινώνουμε να βοηθάει στον περιορισμό των ροών και αυτός είναι ένας κοινός στόχος που έχουμε με την Περιφέρεια Β. Αιγαίου. Είναι δεδομένο ότι οι ανοιχτές δομές που αυτή τη στιγμή επιβαρύνουν τους αστικούς ιστούς των νησιών του Β. Αιγαίου θα κλείσουν οριστικά με την εφαρμογή του σχεδίου».

Ας δούμε εν τάχει τους τρεις άξονες της δήλωσης του κ. Μηταράκη.

Πρώτον, αν συμφωνούν για τις κλειστές δομές, αλλά διαφωνούν για το μέγεθος και τον τρόπο λειτουργίας τους, σημαίνει ότι διαφωνούν συνολικά. Διότι τρία είναι τα βασικά στοιχεία που καθορίζουν τις δομές. Ο τρόπος λειτουργίας, το μέγεθος και ο τόπος. Αν διαφωνούν στα δύο μένει μόνο το τρίτο που και σε αυτό υπάρχει διαφωνία, αλλά απέφυγε να το πει ο υπουργός για μάλλον ευνόητους λόγους, διότι οι νησιώτες δεν θέλουν πλέον καμία δομή στα νησιά τους και πολύ περισσότερο πόλεις των έξι και επτά χιλιάδων.

Δεύτερον, σχετικά με το ότι κάθε μέτρο πρέπει να βοηθάει στον περιορισμό των ροών, προφανώς και αυτός πρέπει να είναι ο στόχος, αλλά δεν είναι αυτό που συμβαίνει μέχρι τώρα. Ο λόγος είναι ότι τα μέτρα δεν είναι αποτρεπτικά. Είναι διαχειριστικά και αφορούν την κατάσταση αφού έχει δημιουργηθεί, αφού δηλαδή οι παράνομοι μετανάστες έχουν αποβιβαστεί σε κατοικημένη ελληνική επικράτεια. Οπότε το βασικό, η ανακοπή των ροών, η οποία είναι προϋπόθεση για όλα τα άλλα απουσιάζει από το πρακτικό μέρος του σχεδιασμού. Αλλά απουσιάζουν επίσης και αυτά που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά έστω εκ των υστέρων. Δηλαδή η άμεση μεταφορά των μεταναστών σε ακατοίκητο ελληνικό νησί, με κατάλληλες υποδομές, ώστε να σταλεί το μήνυμα ότι όποιος μπαίνει παράνομα θα παραμένει εκεί μέχρι να ξαναφύγει.

Τρίτον, όσον αφορά τη διαβεβαίωση ότι οι ανοιχτές δομές θα κλείσουν μόλις εφαρμοστεί το σχέδιο, αυτό το σχέδιο δεν πρόκειται να εφαρμοστεί διότι έχει ήδη ξεπεραστεί από την πραγματικότητα. Εκατό χιλιάδες είναι μόνο οι αιτήσεις ασύλου και αριθμός των παράνομων μεταναστών πολλαπλάσιος χωρίς κανείς να μπορεί να το πει με ακρίβεια. Πάντως μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες. Εξήντα χιλιάδες είναι μόνο οι καταγεγραμμένοι στα νησιά. Πόσα κλειστά κέντρα των πέντε χιλιάδων θα φτιάξουν; Μέχρι να τα φτιάξουν θα έχουν έρθει άλλοι τόσοι και περισσότεροι.

Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), η οποία μετά από επιτόπια έρευνα στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ) στο Βαθύ της Σάμου, αποφαίνεται ότι «η κατάσταση ως προς την υποδοχή και τις συνθήκες διαβίωσης των αιτούντων διεθνή προστασία (…) είναι ανεξέλεγκτη και καταλύει κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας».

Κομίζει γλαύκα εις Αθήνας. Επισημαίνει, δε, ότι ενώ το Κέντρο «σχεδιάστηκε για τη φιλοξενία έως 648 ατόμων, σήμερα εντός και πέριξ αυτού διαβιώνουν σε κοντέινερ, σκηνές και αυτοσχέδια παραπήγματα 7.208 άνθρωποι». Και αφού περιγράφει την όντως τραγική κατάσταση και τις ελλείψεις σε κάθε επίπεδο, καλεί σε «κατάλληλη αναπροσαρμογή του θεσμικού και διαχειριστικού πλαισίου των προσφυγικών ροών με σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου».

Έτσι προστίθεται άλλος ένας φορέας που κουνάει το δάκτυλο όχι στους υπαίτιους, την Τουρκία, τους δουλεμπόρους, τη λοιπή Ευρώπη που έχει κατεβάσει ρολά, αλλά στην Ελλάδα η οποία σηκώνει ένα βάρος το οποίο καμία χώρα δεν μπορεί να σηκώσει. Συμπέρασμα: (Και) σε αυτό είμαστε μόνοι μας. Οπότε οφείλουμε να κάνουμε αυτό που πρέπει. Μόνοι μας. Αρχίζοντας με το πραγματικό κλείσιμο των συνόρων, τη δημιουργία κέντρων σε ακατοίκητα νησιά για να ανασάνουν οι περιοχές και έξωση των δουλεμπορικών ΜΚΟ. Και βλέπουμε.