Το σκηνικό άλλαξε αιφνιδίως. Το Βερολίνο και ο Ερντογάν έχουν από την περασμένη Πέμπτη απέναντι τους μια συμμαχία της Ελλάδας με ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτο και τον στρατάρχη Χάφταρ.Η γερμανο-τουρκική απόπειρα αποκλεισμού της Ελλάδας από την Αν. Μεσόγειο και με δήθεν «ευρωπαϊκή» σφραγίδα απέτυχε παταγωδώς. Μέσα σ’ ένα 24ωρο,η Αθήνα έγινε κεντρικός «παίκτης» εκεί όπου η Αγκυρα την ήθελε κομπάρσο.

Ο κ.Κυρ. Μητσοτάκης, που προ ημερών, στην Ουάσινγκτον, φάνηκε να πέφτει θύμα του πολιτικού έρωτα Τραμπ-Ερντογάν και επέστρεψε στην Αθήνα με πενιχρές «εισπράξεις», είδε αμέσως μετά το Στ. Ντηπάρτμεντ να παίρνει καθαρές θέσεις υπέρ των ελληνικών επιχειρημάτων κατά τα οριζόμενα από το διεθνές δίκαιο και να αποδοκιμάζει με απόλυτο τρόπο το «μνημόνιο» Τουρκίας-Λιβύης. Είδε ακόμη τη Γαλλία αποφασισμένη να μπει δυνατά στο «παιχνίδι»,που θέλησε να ελέγξει ο Ερντογάν στην περιοχή. Ταχέως, η Αθήνα οργάνωσε την αντεπίθεση της, αξιοποιώντας τις συμμαχίες της.

Οι κ. κ. Κυρ.Μητσοτάκης και Ν.Δένδιας διαπίστωσαν, ότι το Στ.Ντηπάρτμεντ, σε παράλληλη γραμμή με το Πεντάγωνο, δεν «παραδίδει» στον Ντόναλντ Τραμπ μια δεκαετή πολιτική συμμαχιών στην Ανατολική Μεσόγειο, με την Ελλάδα σε κεντρική θέση και την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα υπερ-δραστήρια, δίπλα στις ελληνικές κυβερνήσεις. Εμφαση, λοιπόν, από την Ουάσινγκτον στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας, «τα νησιά έχουν δικαίωμα ΑΟΖ» και είναι «προκλητικό και αντι-παραγωγικό» το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο για μία περιοχή όπου η Ελλάδα «έχει αλληλο-επικαλυπτόμενες θαλάσσιες διεκδικήσεις».

Η ανάκτηση αυτοπεποίθησης και η επίδειξη δυναμισμού από την Αθήνα οδηγεί σε νέες εξελίξεις στην Ανατ.Μεσόγειο. Οι ηγεσίες των χωρών-μελών της ΕΕ πήραν ήδη τα «μηνύματα» της Αθήνας .Μένει για την ελληνική πλευρά να βελτιώσει τις σχέσεις με τη Μόσχα . Η Ρωσία μέσω Συρίας και με τέλεια αξιοποίηση των δυσκολιών της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια, κατάφερε να «περάσει» στη Μεσόγειο, ξεπερνώντας τα εμπόδια που έβαζαν μπροστά της οι συμμαχίες των Δυτικών από το 19ο αιώνα. Στην Αθήνα εκτιμάται από διπλωματικούς κύκλους, ότι στην υπόθεση αυτή ήταν και είναι δεξιοτεχνικοί οι χειρισμοί του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών, κ.Λαβρόφ.(Δυστυχώς, όταν παρασκηνιακά ωρίμαζαν συνθήκες ρωσο-τουρκικής «προσέγγισης»,η Αθήνα είχε «παγωμένες» σχέσεις με τη Μόσχα.)

Το γραφείο πρωθυπουργού και το υπουργείο Εξωτερικών επικοινώνησαν εγκαίρως με το Βερολίνο , αλλά δεν μπόρεσαν να διασπάσουν το «μέτωπο» Ερντογάν-Μέρκελ. Λέγεται , ότι το ιστορικά φιλο-τουρκικό Βερολίνο, ενδιαφερόμενο κατά κύριο λόγο για το Μεταναστευτικό και τις «ροές» του , υπέκυψε στον εκβιασμό του Ταγίπ Ερτνογάν, ότι δεν θα εμφανιζόταν στη διάσκεψη για τη Λιβύη, αν θα μετείχε σ΄ αυτή και η Ελλάδα. Λέγεται ακόμα, ότι και κάποια προσωπικά «τηλεφωνήματα» του πρόεδρου Πρ. Παυλόπουλου προς σημαίνοντες Γερμανούς «φίλους» απέβησαν άκαρπα, επιβεβαιώνοντας ότι η κυρία Μέρκελ είχε αποφασίσει να ικανοποιήσει τον Ερντογάν σε βάρος της Αθήνας. Τώρα, η ελληνική κυβέρνηση έχει ανά χείρας όλα τα στρατηγικά δεδομένα που της χρειάζονται για να κινηθεί στο γεωπολιτικό σκηνικό της Αν. Μεσογείου με τους συμμάχους της, χωρίς ψευδαισθήσεις για την ποιότητα των σχέσεων της με τη Γερμανία, η οποία προφανώς νόμισε ,ότι έχει «στο τσεπάκι» της την Αθήνα.