«Μία ροπή καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται».
Μια πρόσκαιρη παραμονή και μια ακτίνα ευτυχίας δημιουργούν κύκλο, που περικλείνει την ανθρώπινη ζωή.
Στο μικρό άνοιγμα του κύκλου παραμονεύει ο θάνατος, πιστός υπηρέτης του καθήκοντός του.
Στο θρηνητικό μεταξύ των άλλων ἀκουσμα του εκκλησιαστικού συγγραφέα, ο άνθρωπος περίσκεπτος και περίλυπος, προσπαθεί να συνειδητοποιήσει την τραγική πραγματικότητα της στιγμής.
Συνηθίζεται να λέγεται ότι ο θάνατος δικαιώνει τον άνθρωπο.
Ο αείμνηστος Δημήτρης Στιβακτάκης δεν περίμενε να τον δικαιώσει ο θάνατος, αφού πρόλαβε να τον δικαιώσει η ίδια η ζωή. Μια ζωή που του επιφύλαξε τις χαρές της, αλλά και τις ταλαιπωρίες και πίκρες και μάλιστα εν αφθονία.
Ο ολιγόχρονος γάμος του διακόπτεται, αφού τον καλεί η πατρίδα για να βρεθεί στο αλβανικό μέτωπο. Με την κατάρρευση του μετώπου και τη σύμπτυξη της Κρητικής Μεραρχίας αρχίζει ο επικίνδυνος δρόμος της επιστροφής. Αφού κατορθώνει και επιστρέφει στο σπίτι του δημιουργεί ένα μέρος της οικογένειάς του για να κληθεί και πάλι στην κοιτίδα των εμφύλιων συγκρούσεων στο Γράμμο και το Βίτσι ως έφεδρος αξιωματικός, μέχρι το τέλος της εθνικής αυτής συμφοράς.
Υπηρετεί στη συνέχεια ως δάσκαλος. Φύσει παιδαγωγός και γεννημένος δάσκαλος προσπαθεί να μεταδώσει τη γνώση στους μαθητές του αξιοποιώντας τις δυνατότητές τους και καλλιεργώντας τον εύπλαστο χαρακτήρα τους. Για το λόγο αυτό, δεν υπήρξε τηρητής του εκπαιδευτικού ωραρίου μόνο, αλλά και μιας ευρύτερης προσφοράς από παντού αναγνωριζόμενης.
Έφυγε με ήρεμη και ήσυχη τη συνείδησή του ότι εξεπλήρωσε το προς την πατρίδα χρέος του, αναδείχτηκε ως υποδειγματικός οικογενειάρχης και καταξιώθηκε ως πολίτης της κοινωνίας του Ηρακλείου. Η πολύφωτη παρουσία του και γονιμοποιός δράση του, ας αποτελέσουν βάλσαμο παρηγοριάς για τους δικούς του. Ο αιώνιος ύπνος του ας είναι ήρεμος και αδιατάρακτος. Τον διαβεβαιώνουμε ακόμα ότι η αιωνιότητα της μνήμης του θεωρείται σίγουρη και απαράγραπτη, ως ανταποδοτική οφειλή.
* O Γεώργιος Παναγιωτάκης είναι συγγραφέας – ιστορικός ερευνητής