Υπάρχουν ανάμεσά μας κάποιοι άνθρωποι που, είτε είναι στην ενεργό δράση είτε είναι συνταξιούχοι, δεν επαναπαύονται στις δάφνες και την καταξίωση που έχουν κερδίσει από τους συνανθρώπους τους. Δεν είναι λίγοι αυτοί (αν και περνούν απαρατήρητοι) που το πέρασμά τους από τη ζωή αφήνει ανεξίτηλα τα ίχνη τους στους τομείς που υπηρετούν ή υπηρέτησαν και σίγουρα δε θα συναντήσουμε πολλούς τέτοιους ανάμεσα στους πολιτικούς.
Θα αναφερθώ σήμερα στους ανθρώπους εκείνους που προσφέρουν πάρα πολλά στην επιστήμη, στις τέχνες και στον πολιτισμό, σε σημείο τέτοιο που η προσφορά τους, η αξία τους και η άρτια επιστημονική τους κατάρτιση να ξεπεράσει τα στενά σύνορα της πατρίδας μας και να τύχουν τέτοιας αναγνώρισης, ώστε να γίνουν μέλη σε παγκόσμιες επιστημονικές λέσχες, ακαδημίες και οργανώσεις.
Υπάρχει, φαίνεται, μέσα τους και δεν τους αφήνει σε ησυχία, η φλόγα της προσφοράς και της δημιουργίας, το πείσμα, αν θέλετε, και ίσως κάτι άλλο, ανείπωτο και αστάθμητο που σε κάνει να χαίρεσαι και συνάμα να τρομάζεις που είσαι άνθρωπος και γνωρίζεις ότι η ζωή είναι μικρή και η γνώση άπειρη. Εν τούτοις, ένας δαίμονας μέσα τους, τους σπρώχνει να ανεβούν σε ύψη τέτοια, που οι περισσότεροι και μόνο στη σκέψη θα τρόμαζαν.
Τρεις τέτοιους ανθρώπους, επιστήμονες, γνωρίζω (και φυσικά δεν είναι οι μόνοι), τους οποίους θα ήθελα να συγχαρώ για τα επιτεύγματά τους και τους ευχαριστήσω που μου κάνουν την τιμή να με θεωρούν φίλο τους.
Είναι ο γνωστός σε όλους διευθυντής του ΙΤΕ, Νεκτάριος Ταβερναράκης, ο οποίος τιμά και την Ελλάδα και την Κρήτη, αλλά και το ίδρυμα το οποίο διευθύνει. Είναι γνωστός, τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα, γιατί η επιστημονική του επάρκεια και τα επιτεύγματα του ιδρύματος του οποίου προΐσταται και διευθύνει κατατάσσουν το ΙΤΕ στα κορυφαία του κόσμου, σε όλους τους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Δε θα πω πολλά για την προσωπικότητα αυτού του γίγαντα της επιστήμης και της διανόησης, γιατί δε θεωρώ ότι είμαι ο αρμόδιος να κρίνω το επιστημονικό του έργο. Εκείνο όμως που γνωρίζω καλά είναι το ήθος, την ευγένεια, την αξιοπρέπεια, την πραότητα, τη μη έπαρση και η καλοσύνη του, που τον κάνουν ξεχωριστό και ως άνθρωπο.
Είναι ο Ανδρέας Αγγελάκης, επίτιμο μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υδατικών Πόρων και μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών.
Ο Αντώνης Κουρούπης, ο οποίος είναι μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Ν. Υόρκης από το 1993 και μέλος της Αμερικανικής Εταιρείας για την Πρόοδο της Επιστήμης από το 1994.
Οι άνθρωποι αυτοί, και δεν αναφέρομαι μόνο στους τρεις που προανέφερα, αξίζουν τον έπαινο, επειδή δε δίστασαν να αφιερώσουν την ενεργητικότητά τους σε πεδία όπου δεν υπάρχουν δάφνες για να κερδηθούν και θεωρώ ότι δεν υπάρχουν καλύτερα πρότυπα για τους νέους, των οποίων οι καλές προθέσεις και ενέργειες τα τελευταία χρόνια έχουν παραλύσει από μια μελαγχολική υποταγή.
Γι’ αυτό ακριβώς η αφύπνιση, η ανάταση, αν θέλετε, των νέων χωρίς να χρειάζεται να ξεθάβουν φθαρμένα υλικά του σχετικά πρόσφατου παρελθόντοςαποτελεί σήμερα μια κραυγαλέα αναγκαιότητα. Γιατί η μοίρα της πολιτισμένης ανθρωπότητας εξαρτάται σήμερα, περισσότερο από ποτέ, από τις ηθικές και πνευματικές δυνάμεις που είναι ικανή να παράξει και που θα διακρίνονται για την καθαρότητα των σκοπών τους.
Οι επιστήμονες αυτοί δε δίστασαν να πάνε κόντρα στο πνεύμα των καιρών, όπου κυριαρχεί η ατομικότητα, ο εύκολος πλουτισμός, ο άκρατος εθνικισμός, και δεν έχασαν, αλλά διατήρησαν την αίσθηση της πνευματικής παγκοσμιότητας.