Όταν επιστρατεύεται το «αυστηρό κλάδεμα», ποιος θα μιλήσει για τη βία που ξεχειλίζει από το σιντριβάνι της πλατείας;
“Aγάπη, σα να πω ζωή,
μα’ γω ζωή δεν έχω,
σαν κλήμα με κλαδεύουνε
και κλαδεμό δεν έχω».
Τον τελευταίο καιρό περιδιαβαίνοντας το Ηράκλειο, ανακαλύπτω ότι έχει μετατραπεί σε ένα υπαίθριο εκθετήριο ξύλινων υπολλειμμάτων, «πάλαι ποτέ» αειθαλλών δέντρων της πόλης μας. Ασφαλώς και προσβάλλεται η αισθητική μας αλλά και η νοημοσύνη μας, όταν δικαιολογούν οι αρμόδιοι φορείς τις πρακτικές κλαδέματος που έχουν υποστεί τα εν λόγω δέντρα, σαν υποβοηθητικές για την αναζωογόνησή τους.
Διαβάζοντας ένα απόσπασμα από το «Εγχειρίδιο για την ανάπτυξη και αξιολόγηση της δασοκομίας»,Guidelines for Developing and Evaluating Tree Ordinances, Urban Forest Ecosystem Institute,που είχε μοιραστεί από τις «Φυλές του Πάρκου» κατά τη διάρκεια του αγώνα τους, για τη διάσωση του πάρκου Γεωργιάδη,από μυστήριες αναπλάσεις καλοπληρωμένων εργολάβων, σας μεταφέρω αυτούσια τα παρακάτω:
«Η αποκλάδωση της κορυφής και των κύριων κλάδων των δέντρων είναι μια αφύσικη και καταστροφική τεχνική κλαδέματος που χρησιμοποιείται για τη μείωση του ύψους τους. Με τον όρο “αυστηρό κλάδεμα” εννοείται η κοπή των κλαδιών ή και του κορμού ενός δέντρου με τρόπο τέτοιο που θα μειώσει σημαντικά τον συνολικό όγκο που καταλαμβάνει, με αποτέλεσμα να καταστρέφεται η υπάρχουσα συμμετρική εμφάνισή του ή και το φυσικό του σχήμα…
Οι κακές πρακτικές κλαδέματος όπως η αποκλάδωση της κορυφής και των κύριων κλάδων, η αποκοπή δηλαδή των κλαδιών μεγάλης διαμέτρου ενός ώριμου δέντρου, είναι ιδιαίτερα επιζήμιες. Η υπερβολική αφαίρεση του θόλου της φυλλωσιάς είναι συχνά στρεσογόνα για τα ώριμα δέντρα και μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένη σφριγηλότητα, παρακμή ή ακόμα και στον θάνατό του.
Επιπλέον οι νέοι κλάδοι που σχηματίζονται κάτω από τις τομές είναι ασθενώς συνδεδεμένοι στο δέντρο και κινδυνεύουν ευκολότερα να σπάσουν…πολύ συχνά είναι αδύνατο να αποκατασταθεί η δομή της κορυφής τους…». Βέβαια κάνοντας μια συνειρμική αναπροσαρμογή στα τεκταινόμενα των ανθρώπινων κοινωνιών με τις ανάλογες μεταφορικές χρήσεις του λόγου, τολμώ να πω ότι το φαινόμενο της δραματικής αποκλάδωσης της ελληνικής κοινωνίας έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις στους κλάδους της οικονομίας και του πολιτισμού.
Η συστηματική αποκλάδωση που υφίσταται ο λαός μας τον έχει μετατρέψει σε θλιβερό εκθετήριο αναλώσιμων ψυχών στις διεθνείς αγορές και στα πολιτισμικά φόρουμ.
(Πού είναι η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας για την υφαρπαγή της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, μέσω της κατάπτυστης Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά και της αφαίμαξης νευραλγικών κλάδων της οικονομίας των Ελλήνων μέσω των πολιτικών του Δ.Ν.Τ. και των Βρυξελλών;).
Επειδή αυτές οι πρακτικές είναι διαδεδομένες τόσο στη δασοκομία, αλλά όπως φαίνεται και στην πολιτική μας ζωή, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι σχεδόν αναγκαίες, τις αποδέχονται αδιαμαρτύρητα και ψηφίζουν εξίσου αδιαμαρτύρητα.
Όμως μήπως θα έπρεπε να αντιδράσουν έστω και τώρα, να αντιληφθούν ότι το λάθος βοά; Ας ατενίσουν τα υψωμένα κλαδιά που στέκονται απέναντι στον ουρανό ικετεύοντας το έλεος!
Ας αναλογιστούν ένα άλλο έγκλημα που δουλεύεται χρόνια για να υλοποιηθεί τώρα, αυτό του ξεριζώματος 200.000 ελαιοδέντρων στη δεύτερη ευφορότερη πεδιάδα της Κρήτης, στο Καστέλλι Πεδιάδος, για τη δημιουργία του φαραωνικού νέου διεθνούς αεροδρομίου!
Μοιραία αναρωτιόμαστε: Θα υπάρξει Ξαστεριά στην Κρήτη, στην υπόλοιπη Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, χωρίς ανατροπή παγιωμένων κακών συνηθειών και εκτιμήσεων, χωρίς συσπείρωση υγιών δυνάμεων του λαού μας, χωρίς να πει ο καθένας προσωπικά: ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ;